(بیست و سه سال نوشته علی‌ دشتی(کودکی

ﮐﻮدﮐﯽ

از دوران ﮐﻮدﮐﯽ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ اﻃﻼﻋﺎت زﻳﺎدی در دﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ. ﻃﻔﻠﯽ ﺑﺪون  وﺟﻮد ﭘﺪرو ﻣﺎدر در ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻤﻮی ﺧﻮﻳﺶ

زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﻋﻤﻮﺋﯽ ﺑﺎ رأﻓﺖ و ﺷﻔﻘﺖ وﻟﯽ ﮐﻢ ﺑﻀﺎﻋﺖ ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ ﻋﺎﻃﻞ و ﺑﺎﻃﻞ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ و ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ او ﮐﻤﮑﯽ ﮐﺮدﻩ

ﺑﺎﺷﺪ اﺷﺘﺮان اﺑﻮﻃﺎﻟﺐ و دﻳﮕﺮان را ﺑﺮای ﭼﺮا ﺑﻪ ﺻﺤﺮا ﺑﺮدﻩ ﺗﺎ هﻨﮕﺎم ﻏﺮوب در ﺻﺤﺮای ﺧﺸﮏ و ﻋﺒﻮس ﻣﮑﻪ ﺗﮏ و

ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺑﺮد.

ﮐﻮدﮐﯽ ﺑﺎهﻮش و ﺣﺴﺎس ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﯽ ﺑﺪﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ روز را ﺑﻪ ﺷﺎم ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪ، رﻧﺞ ﻣﯽ ﺑﺮد و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ رﻧﺞ را ﭼﻮن ﺳﻘﺰی

ﺗﻠﺦ ﻣﯽ ﺧﺎﻳﺪ [ﺟﻮﻳﺪن]، ﭼﺮا ﻳﺘﻴﻢ    ﺑﯽ ﭘﺪر ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ؟ ﭼﺮا ﻣﺎدر ﺟﻮان و ﻳﮕﺎﻧﻪ ﮐﺎﻧﻮن ﻣﻬﺮ و ﻧﻮازش را ﺑﺪﻳﻦ

زودی از دﺳﺖ دادﻩ اﺳﺖ؟ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﮐﻮر ﭼﺮا ﺟ ﺪّ ﺑﺰرﮔﻮار و ﺗﻮاﻧﺎﻳﺶ را ﭘﺲ از ﻣﺮگ ﻣﺎدر از ﮐَﻔَﺶ رﺑﻮد ﺗﺎ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻪ

ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻤﻮ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮد؟ ﻋﻤﻮی او ﺧﻮب و   ﻧﻴﮏ ﮐﺮدار، اﻣﺎ ﻣُﻌﻴﱢﻞ (ﻋﺎﺋﻠﻪ دار، ﻋﻴﺎﻟﻮار، ﻋﻴﺎﻟﻤﻨﺪ)  و ﻓﺎﻗﺪ اﺳﺘﻄﺎﻋﺖ اﺳﺖ از

اﻳﻦ رو ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ او را ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻨﯽ اﻋﻤﺎم (ﻋﻤﻮزادﮔﺎن، ﭘﺴﺮﻋﻤﻮهﺎ)  و اﻃﻔﺎل هﻢ ﺷﺄن او ﻧﮕﺎهﺪاری ﮐﻨﺪ.  ﻋﻤﻮهﺎی دﻳﮕﺮ

ﭼﻮن ﻋﺒﺎس و اﺑﻮﻟﻬﺐ

33

در ﻧﻌﻤﺖ ﻣﯽ ﮔﺬراﻧﻨﺪ و ﺑﻪ وی ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﺪارﻧﺪ هﻤﻪ اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻼﻳﻤﺎت در روح ﮐﻮدک ﺣﺴﺎس در

ﻃﯽ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺗﻠﺨﯽ و ﻣﺮارت رﻳﺨﺘﻪ اﺳﺖ.

در ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ و ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ اﻳﻦ ﺻﺤﺮای ﺑﯽ ﺑﺮﮐﺖ ﮐﻪ ﺷﺘﺮان ﺗﻤﺎم ﻧﻴﺮوی ﺧﻮد را در ﮔﺮدن ﻣﯽ ﮔﺬارﻧﺪ ﺗﺎ از ﻻی ﺳﻨﮕﻬﺎ ﻣﮕﺮ

ﺧﺎر و ﻋﻠﻔﯽ ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ، در اﻳﻦ ﺳﺎﻋﺘﻬﺎی ﺧﺎﻟﯽ و ﻣﻼل اﻧﮕﻴﺰ ﺟﺰ ﻓﮑﺮﮐﺮدن و ﻧﺎﺧﺸﻨﻮدی را در ذهﻦ ﭘﺮورش دادن ﭼﻪ ﻣﯽ

ﺗﻮان ﮐﺮد؟

ﻧﺎﺧﺸﻨﻮدی از ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺷﺨﺺ را ﺗﻠﺨﮑﺎم و اﻋﺼﺎب را در ﭼﺸﻴﺪن رﻧﺞ ﺣﺮﻣﺎن ﺣﺴﺎﺳﺘﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﺧﺎﺻﻪ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ

ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﺧﻮد واﮔﺬار ﺷﻮد و ﻣﻮﺟﺒﯽ ﺑﺮای اﻧﺼﺮاف ﻓﺮاهﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ، در زﻳﺮ و رو ﮐﺮدن ﻣﻮﺟﺒﺎت ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎری ﺑﺨﺖ،

اﻧﺪﻳﺸﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ در ﺣﺮﮐﺖ اﺳﺖ و ﻧﺎﭼﺎر ﻣﺴﻴﺮی ﭘﻴﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.  ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽ ﺗﻮان ﻓﺮض ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺮور زﻣﺎن، ﺳﻴﺮ

اﻧﺪﻳﺸﻪ اﻳﻦ ﻃﻔﻞ ﺑﺴﻮی ﻧﻈﺎم اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﺮود و ﻣﻨﺸﺄ ﺑﺨﺖ ﺑﺪ را در ﺁﻧﺠﺎ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﻨﺪ.

ﭘﺴﺮهﺎی هﻢ ﺷﺄن و هﻢ ﺳﻦ او در رﻓﺎﻩ و ﺧﻮﺷﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ زﻳﺮا ﭘﺪراﻧﺸﺎن ﻣﺒﺎﺷﺮ اﻣﻮر ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻌﺒﻪ اﻧﺪ.  در ﻣﺮاﺳﻢ

ﺣﺞ ﺑﻪ زاﺋﺮان ﮐﻌﺒﻪ ﻧﺎن و ﺁب ﻣﯽ ﻓﺮوﺷﻨﺪ و ﺣﻮاﻳﺞ ﺁﻧﻬﺎ را رﻓﻊ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ.  ﮐﺎﻻهﺎﻳﯽ ﮐﻪ از ﺷﺎم ﺁوردﻩ اﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﻬﺎی ﺧﻮﺑﯽ

ﻣﯽ ﻓﺮوﺷﻨﺪ و ﻣﺤﺼﻮل ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ارزاﻧﯽ ﻣﯽ ﺧﺮﻧﺪ و از اﻳﻦ راﻩ ﺳﻮد ﻓﺮاوان ﺑﺮﻣﯽ ﮔﻴﺮﻧﺪ و ﻃ ﺒ ﻌ ﺎً ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن

ﻧﻴﺰ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪ از اﻳﻦ ﺗﻮﻟﻴﺖ ﮐﻌﺒﻪ و داد و ﺳﺘﺪ ﺑﺎ ﺑﺎدﻳﻪ ﻧﺸﻴﻨﺎن ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ.

ﻃﻮاﻳﻒ ﺑﯽ ﺷﻤﺎر ﭼﺮا ﺑﻪ ﮐﻌﺒﻪ روی ﻣﯽ ﺁورﻧﺪ و ﻣﺎﻳﻪ ﺛﺮوت و ﺳﻴﺎدت ﻗﺮﻳﺶ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ؟ ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻌﺒﻪ ﻣ ﻘ ﺮّ

ﺑﺘﻬﺎی ﻧﺎﻣﺪار اﺳﺖ، ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ در ﮐﻌﺒﻪ ﺳﻨﮓ ﺳﻴﺎهﯽ ﻗﺮار دارد ﮐﻪ در ﻧﻈﺮ اﻋﺮاب ﻣﻘﺪس اﺳﺖ و ﻃﻮاف ﺑﻪ دور ﺁن را

ﻣﺎﻳﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ و ﻧﺠﺎت ﻣﯽ داﻧﻨﺪ، ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻴﺎن ﺻﻔﺎ

34

و ﻣﺮوﻩ را هِﺮوِﻟِﻪ

35

ﮐﻨﺎن ﺑﭙﻴﻤﺎﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ دو ﺑﺘﯽ ﮐﻪ

ﺑﺮ ﻗﻠﻪ اﻳﻦ دو ﺗﭙﻪ ﻗﺮار دارد ﻧﻴﺎﻳﺶ و ﻧﻴﺎز ﺑﺮﻧﺪ، ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ در ﺣﻴﻦ ﻃﻮاف و در اﺛﻨﺎی دوﻳﺪن ﻣﻴﺎن ﺻﻔﺎ و ﻣﺮوﻩ هﺮ

ﻃﺎﻳﻔﻪ ای ﺑﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻮاﻧﺪ و اﻧﺠﺎم ﺣﺎﺟﺎت ﺧﻮد را ﻣﺴﺌﻠﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ.

ﺑﺎ ﺁن هﻮش ﺗﻨﺪ و ﺑﺎ ﺁن ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﺷﺪﻳﺪ اﻋﺼﺎب و اﻧﺪﻳﺸﻪ روﺷﻦ، ﻣﺤﻤﺪ ﻳﺎزدﻩ، دوازدﻩ ﺳﺎﻟﻪ از ﺧﻮد ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺪ «ﺁﻳﺎ در اﻳﻦ

ﺳﻨﮓ ﺳﻴﺎﻩ ﻧﻴﺮوﻳﯽ ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ و ﺁﻳﺎ از اﻳﻦ ﻣﺠﺴﻤﻪ هﺎی ﺑﯽ ﺣﺲ و ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺎری اﺳﺖ؟» و ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﺷﮏ و ﺑﺪﮔﻤﺎﻧﯽ ﺑﻪ

ﺳﻨﮓ ﺳﻴﺎﻩ و ﺑُﺘﺎن ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن، ﻧﺎﺷﯽ از ﺗﺠﺮﺑﻪ و ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﺷﺨﺼﯽ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.  هﻴﭻ ﺑﻌﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﻮد او ﺑﺎ

ﺷﻮق و اﻣﻴﺪ ﻳﮏ ﻗﻠﺐ ﺷﮑﺴﺘﻪ و روح رﻧﺠﺪﻳﺪﻩ ﺑﺪاﻧﻬﺎ روی ﺁوردﻩ و اﺛﺮی ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.  ﺁﻳﺎ ﺁﻳﻪ:  «وَاﻟُﺮّﺟﺰَ ﻓَﺎهﺠُﺮ»  (از

ﭘﻠﻴﺪی اﺟﺘﻨﺎب ﮐﻦ)

36

ﮐﻪ ﺳﯽ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ از دهﺎن ﻣﺒﺎرﮐﺶ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﻣﺆﻳﺪ اﻳﻦ ﻓﺮض و ﺣﺪس ﻧﻴﺴﺖ؟ هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺁﻳﻪ

ﺷﺮﻳﻔﻪ:  «وَ وَ ﺟَ ﺪَ کَ ﺿَ ﺎ ﻻً ﻓَ ﻬَ ﺪ ی»  (ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﺮا ﮔﻤﺮاﻩ ﻳﺎﻓﺖ ﭘﺲ هﺪاﻳﺘﺖ ﻓﺮﻣﻮد)

37

ﻗﺮﻳﻨﻪ ای ﻣﺜﺒﺖ ﺑﺮ اﻳﻦ اﺣﺘﻤﺎل ﻧﻴﺴﺖ؟

ﺁﻳﺎ ﺑﺰرﮔﺎن ﻗﺮﻳﺶ ﺧﻮد اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ واﺿﺢ و ﺑﺪﻳﻬﯽ را ﻧﻤﯽ داﻧﻨﺪ؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﻘﻴﻢ اﻳﻦ ﺑﺎرﮔﺎهﻨﺪ و

اﺛﺮی از ﺣﻴﺎت و ﺣﺮﮐﺖ و ﻓﻴﺾ و رﺣﻤﺖ در ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ واﻗﻌﻴﺘﯽ را ﻧﺪاﻧﻨﺪ؟ ﭘﺲ ﺳﮑﻮت ﺁﻧﻬﺎ و اﺣﺘﺮام ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ

«ﻻت»  و «ﻣﻨﺎت»  و «ﻋﺰی»

38

ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ﭼﻪ ﻣﺼﻠﺤﺘﯽ اﺳﺖ؟ اﺣﺘﺮام اﻣﺎﻣﺰادﻩ ﺑﺎ ﻣﺘﻮﻟﯽ اﺳﺖ.  اﮔﺮ اﻳﻦ ﺗﻮﻟﻴﺖ از ﺁﻧﻬﺎ

ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد، ﭼﻴﺰی ﻋﺎﻳﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد و هﻤﺎن ﺗﺠﺎرﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﺎم دارﻧﺪ ﻧﻴﺰ از روﻧﻖ ﻣﯽ اﻓﺘﺪ زﻳﺮا دﻳﮕﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﮑﻪ

ﻧﻤﯽ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﺘﺎع ﺁﻧﻬﺎ را ﮔﺮان ﺑﺨﺮد و ﻣﺘﺎع ﺧﻮد را ارزان ﺑﻔﺮوﺷﺪ.

در ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﺑﯽ ﭘﺎﻳﺎن ﺻﺤﺮا و در ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ وﺣﺸﺘﻨﺎک اﻳﻦ روزهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺷﺘﺮان ﺳﺮﮔﺮم ﭘﻴﺪا ﮐﺮدن ﻗﻮت ﻻﻳﻤﻮت ﺑﻮدﻧﺪ و

ﺁﻓﺘﺎب ﮔﺪازﻧﺪﻩ ﻻﻳﻨﻘﻄﻊ ﻣﯽ ﺗﺎﺑﻴﺪ، در روح ﺣﺴﺎس و رؤﻳﺎزای ﻣﺤﻤﺪ هﻤﻬﻤﻪ ای ﺑﺮﭘﺎ ﻣﯽ ﺷﺪ، هﻤﻬﻤﻪ ای ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺮارﺳﻴﺪن

ﺷﺐ ﻓﺮو ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ زﻳﺮا ﻏﺮوب ﺁﻓﺘﺎب او را ﺑﻪ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ واﻗﻌﯽ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮداﻧﻴﺪ.  ﺑﺎﻳﺪ اﺷﺘﺮان را ﮔﺮد ﺁوَرَد و روی ﺑﻪ

ﺷﻬﺮ ﮔﺬارَد، ﺑﺮای ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺨﻮاﻧﺪ، ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ هﯽ زﻧﺪ، از ﭘﺮاﮐﻨﺪﮔﻴﺸﺎن ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ ﺳﺎﻟﻢ و درﺳﺖ ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺒﺎﻧﺸﺎن

ﺑﺮﮔﺮداﻧَﺪ.  هﻤﻬﻤﻪ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ در ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﺷﺐ ﺷﮑﻞ رؤﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﻴﺮد.  هﻤﻬﻤﻪ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺮای

اﻳﻨﮑﻪ ﻓﺮدا در ﺧﻠﻮت ﻳﮑﻨﻮاﺧﺖ ﺻﺤﺮا ﺑﺮﮔﺮدد و ﺧﻮش ﺧﻮش در اﻋﻤﺎق ﺿﻤﻴﺮ او ﭼﻴﺰی ﺑﻪ ﻇﻬﻮر ﺑﭙﻴﻮﻧﺪد.

اﻳﻦ ﻃﺒﺎﻳﻊ در ﺧﻮد ﻓﺮورﻓﺘﻪ و ﺳﺮﮔﺮم ﭘﻨﺪار و رؤﻳﺎی دروﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺒﺎت زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ، ﺁﻧﻬﺎ را از ﻏﻮﻏﺎی ﺧﺎرﺟﯽ دور

ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻇﺎﻟﻢ از ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪﻳﻬﺎی ﺣﻴﺎت ﻣﺤﺮوﻣﺸﺎن ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ، در ﺧﻼء ﺻﺤﺮای ﺧﺎﻣﻮش ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﻮد

ﻓﺮو ﻣﯽ روﻧﺪ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﺒﺤﯽ ﻧﺎﻣﺘﺮﻗﺒﻪ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ و در اﻋﻤﺎق وﺟﻮد ﺧﻮﻳﺶ ﺻﺪای اﻣﻮاﺟﯽ را ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ، اﻣﻮاج ﻳﮏ

درﻳﺎی ﻧﺎﭘﻴﺪا و ﻣﺠﻬﻮل.

ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﯽ ﺑﺪﻳﻦ ﻧﺤﻮ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ واﻗﻌﻪ ای روی داد ﮐﻪ اﺛﺮ ﺗﺎزﻩ ای در ﺟﺎن او ﮔﺬاﺷﺖ.

در ﺳﻦ ﻳﺎزدﻩ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﺎ اﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﺑﻪ ﺷﺎم

39

رﻓﺖ و ﻣﺎﻳﻪ ای ﺑﺪﻳﻦ ﺣﺮﮐﺖ و ﻏﻮﻏﺎی دروﻧﯽ رﺳﻴﺪ، دﻧﻴﺎﻳﯽ ﺗﺎزﻩ و روﺷﻦ

ﮐﻪ اﺛﺮی از ﺟﻬﺎﻟﺖ و ﺧﺮاﻓﺖ و ﻧﺸﺎﻧﯽ از زﻣﺨﺘﯽ و ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺳﺎﮐﻨﺎن ﻣﮑﻪ در ﺁن ﻧﺒﻮد.

در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﻣﺮدﻣﺎﻧﯽ ﻣﻬﺬﺑﺘﺮ [ﭘﺎﮐﺘﺮ]، ﻣﺤﻴﻄﯽ روﺷﻨﺘﺮ و ﻋﺎدات و ﺁداﺑﯽ ﺑﺮﺗﺮ ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣ ﺴ ﻠ ﻤ ﺎً ﺗﺄﺛﻴﺮی ژرف در ﺟﺎن

وی ﮔﺬاﺷﺖ. در ﺁﻧﺠﺎ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺑﺪوی و ﺧﺸﻦ و ﺁﻟﻮدﻩ ﺑﻪ ﺧﺮاﻓﺎت ﻗﻮم ﺧﻮد را ﺑﻬﺘﺮ ﺣﺲ ﮐﺮد و ﺷﺎﻳﺪ ﺁرزوی داﺷﺘﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ

ای ﻣﻨﻈﻢ ﺗﺮ و ﻣﻨﺰﻩ ﺗﺮ از ﺧﺮاﻓﺎت و ﭘﻠﻴﺪی و ﺁراﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺒﺎدی اﻧﺴﺎﻧﯽ در وی ﺟﺎن ﮔﺮﻓﺖ.

ﺗﺤﻘﻴﻘﺎً ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ در اﻳﻦ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﺎ اهﻞ دﻳﺎﻧﺘﻬﺎی ﺗﻮﺣﻴﺪی ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ، ﺷﺎﻳﺪ ﺳ ﻦّ او اﻗﺘﻀﺎی ﭼﻨﻴﻦ

اﻣﺮی ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ وﻟﯽ ﻣ ﺴ ﻠّ ﻤ ﺎً در روح ﺣﺴﺎس و رﻧﺞ ﮐﺸﻴﺪﻩ او اﺛﺮی ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ و ﺷﺎﻳﺪ هﻤﻴﻦ اﺛﺮ او را ﺑﻪ ﺳﻔﺮی

دﻳﮕﺮ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺮ ﺣﺴﺐ اﺧﺒﺎر ﻣﺘﻮاﺗﺮ در ﺳﻔﺮ ﺑﻌﺪی ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﻮدﻩ و ﻓﮑﺮ ﺗﺸﻨﻪ و ﮐﻨﺠﮑﺎو او ﺑﻬﺮﻩ ای واﻓﺮ از

ارﺑﺎب دﻳﺎﻧﺎت ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ.

ﭼﻨﺂﻧﮑﻪ اﺷﺎرﻩ ﺷﺪ از دوران ﮐﻮدﮐﯽ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ اﺧﺒﺎری در دﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ و اﻳﻦ اﻣﺮ ﺧﻴﻠﯽ ﻃﺒﻴﻌﯽ و ﻣﻌﻘﻮل اﺳﺖ. دورﻩ

زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﮐﻮدﮐﯽ ﻳﺘﻴﻢ ﮐﻪ در ﮐﻔﺎﻟﺖ ﻋﻤﻮی ﺧﻮﻳﺶ روزﮔﺎر ﻣﯽ ﮔﺬراﻧﺪﻩ اﺳﺖ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺘﻀﻤﻦ ﺣﻮادﺛﯽ ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﺪ.  ﮐﺴﯽ

ﺑﻪ وی ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ از وی ﺧﺎﻃﺮﻩ ای داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺎ اﮐﻨﻮن ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﻴﻢ از ﺣﺪود ﻓﺮض و ﺣﺪس ﺧﺎرج

ﻧﻴﺴﺖ.  ﮐﻮدﮐﯽ ﺗﮏ و ﺗﻨﻬﺎ هﺮ روز ﺑﺎ ﺷﺘﺮان ﺑﻪ ﺻﺤﺮا ﻣﯽ رود، در ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ اﻳﻦ روزهﺎی ﻳﮑﻨﻮاﺧﺖ در ﺧﻮد ﻓﺮو ﻣﯽ

رود و ﺳﺮﮔﺮم ﺗﺨﻴﻼت و رؤﻳﺎهﺎ ﻣﯽ ﺷﻮد.

ﺷﺎﻳﺪ ﺁﻳﺎت ﻋﺪﻳﺪﻩ ﻗﺮﺁﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﯽ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ از روح ﻣﺘﻼﻃﻢ او ﻓﺮو رﻳﺨﺘﻪ اﺳﺖ ﻧﻤﻮﻧﻪ ای ﺑﺎﺷﺪ از اﻳﻦ ﺗﺄﻣﻼت و ﺗﺄﺛﺮ از

ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻠﻘﺖ.

اَ ﻓ ﻼَ ﻳَ ﻨ ﻈُ ﺮُ و نَ اِﻟﯽ اِ ﻻ ﺑِ ﻞِ ﮐَ ﻴ ﻒَ ﺧُ ﻠِ ﻘَﺖ (١٧)  وَ اِ ﻟ ﯽ ا ﻟّ ﺴَ ﻤَ ﺎ ء ﮐَ ﻴُ ﻒَ رُﻓِﻌَﺖ (١٨)  وَ اَﻟﯽ ا ﻟ ﺠِ ﺒِ ﺎ ل ﮐَ ﻴ ﻒَ ﻧُ ﺼِ ﺒَ ﺖُ                 

(١٩) وَ اِ ﻟ ﯽ اﻻَرِض ﮐَ ﻴ ﻒَ ﺳُﻄِﺤَﺖ (٢٠)

40

ﺗﺄﻣﻞ در ﺳﻮرﻩ هﺎی ﻣﮑّﯽ ﺟﺎن ﭘﺮ از رؤﻳﺎی ﮐﺴﯽ را ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ از ﺗﻨﻌﻤﺎت [ﺟﻤﻊ ﺗﻨﻌﻢ، ﺑﻪ ﻧﺎز و ﻧﻌﻤﺖ زﻳﺴﺘﻦ] 

زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺑﻪ دور اﻓﺘﺎدﻩ اﺳﺖ و ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ و ﻳﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻧﺠﻮاﻳﯽ دارد و ﮔﺎهﯽ ﺧﺸﻢ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻣﺘﮑﺒﺮان ﻣﻐﺮور و ﺑﯽ

ارزﺷﯽ ﭼﻮن «اﺑﻮ ﻟﻬﺐ» و [ﻳﺎ] «اﺑﻮاﻻﺷﺪ»

41

ﻓﺮو ﻣﯽ رﻳﺰد.

ﺑﻌﺪهﺎ ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ دﻋﻮت ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﭘﺲ از ﺗﻮﻓﻴﻖ ﻳﺎﻓﺘﻦ و ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ ﺷﺄن او ﻣﺆﻣﻨﺎن از ﺧﺰاﻧﻪ ﻣﻌﻤﻮر ﺗﺨﻴﻼت

ﺧﻮد ﺣﻮادﺛﯽ ﺁﻓﺮﻳﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﻮﻧﻪ ای از ﺁن را در ﻓﺼﻞ ﭘﻴﺶ از ﻃﺒﺮی و واﻗﺪی ﺁوردﻳﻢ.  در اﻳﻨﺠﺎ اﺷﺎرﻩ ای هﺮ ﭼﻨﺪ

ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺑﻪ ﻳﮏ ﻣﻄﻠﺐ ﺿﺮورت دارد:

ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن اوﺿﺎع ﺣﺠﺎز

42

و ﺑﺨﺼﻮص ﻣﮑﻪ را ﻗﺒﻞ از ﺑﻌﺜﺖ ﺗﺎرﻳﮑﺘﺮ از ﺁﻧﭽﻪ هﺴﺖ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ا ﺑ ﺪ اً

ﻓﺮوﺗﻨﯽ از ﻓﮑﺮ ﺳﻠﻴﻢ و ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ در ﺁن ﻧﺘﺎﺑﻴﺪﻩ و ﺟﺰ ﻋﺎدات ﺳﺨﻴﻒ و اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ اﺻﻨﺎم ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮی ﻣﺸﺎهﺪﻩ

ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ.

ﺷﺎﻳﺪ اﺻﺮار در اﻳﻦ اﻣﺮ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ارزش ﺑﻴﺸﺘﺮی ﺑﻪ ﻇﻬﻮر و دﻋﻮت رﺳﻮل ﺑﺪهﻨﺪ.  اﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎری از

ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﻣﺤﻘﻖ ﻋﺮب ﭼﻮن ﻋﻠﯽ ﺟﻮاد، ﻋﺒﺪاﷲ ﺳﻤﺎن، دﮐﺘﺮ ﻃﻪ ﺣﺴﻴﻦ

43

، [ﺣﺴﻴﻦ]  هﻴﮑﻞ، ﻣﺤﻤﺪ ﻋﺰت دروزﻩ، اﺳﺘﺎد

ﺣﺪاد

44

و ﻏﻴﺮﻩ هﻢ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﺠﺎز در ﻗﺮن ﺷﺸﻢ ﻣﻴﻼدی ﺑﻬﺮﻩ ای از ﺗﻤﺪن داﺷﺘﻪ و ﺧﺪاﺷﻨﺎﺳﯽ ﺁﻧﻘﺪرهﺎ ﮐﻪ ﺧﻴﺎل ﻣﯽ

ﮐﻨﻨﺪ ﻣﺠﻬﻮل ﻧﺒﻮدﻩ اﺳﺖ.

از ﻧﻮﺷﺘﻪ هﺎی اﻳﻦ ﻣﺤﻘﻘﺎن و از ﻗﺮاﺋﻦ و رواﻳﺎت ﻋﺪﻳﺪﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ در ﻧﻴﻤﻪ دوم ﻗﺮن ﺷﺸﻢ ﻣﻴﻼدی ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ

ﺑﺮ ﺿﺪ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﯽ در ﺣﺠﺎز ﻇﺎهﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد.

اﻳﻦ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﺗﺎ درﺟﻪ ای ﻣﺮهﻮن ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻃﻮاﻳﻒ ﻳﻬﻮد ﮐﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ در ﻳﺜﺮب

45

ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺷﺎم ﺑﻪ

ﺣﺠﺎز ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺗﺎ درﺟﻪ ای ﻣﻮﻟﻮد ﻓﮑﺮ اﺷﺨﺎﺻﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺣﻨﻔﻴﺎن

46

ﻣﺸﻬﻮرﻧﺪ. در ﺳﻴﺮﻩ اﺑﻦ هﺸﺎم

47

ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ

ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از دﻋﻮت اﺳﻼم: روزی ﻗﺮﻳﺶ در ﻧﺨﻠﺴﺘﺎﻧﯽ ﻧﺰدﻳﮏ ﻃﺎﺋﻒ

48

اﺟﺘﻤﺎع ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺮای ﻋُﺰّی ﮐﻪ ﻣﻌﺒﻮد ﺑﺰرگ

ﺑﻨﯽ ﺛﻘﻴﻒ ﺑﻮد ﻋﻴﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ.  ﭼﻬﺎر ﺗﻦ از ﺁن ﻣﻴﺎن ﺟﺪا ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻳﻦ ﻣﺮدم راﻩ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﯽ روﻧﺪ و دﻳﻦ

ﭘﺪرﺷﺎن اﺑﺮاهﻴﻢ را از دﺳﺖ دادﻩ اﻧﺪ.  ﺳﭙﺲ ﺑﺮ ﻣﺮدم ﺑﺎﻧﮓ زدﻧﺪ:  دﻳﻨﯽ ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ اﺧﺘﻴﺎر ﮐﻨﻴﺪ، ﭼﺮا دور ﺳﻨﮕﯽ ﻃﻮاف

ﻣﯽ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﻧﻪ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﺪ و ﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﻨﻮد، ﻧﻪ ﺳﻮدی ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ و ﻧﻪ زﻳﺎﻧﯽ.  اﻳﻦ ﭼﻬﺎر ﺗﻦ ﻋﺒﺎرت ﺑﻮدﻧﺪ از ورﻗﺔ ﺑﻦ

ﻧﻮﻓﻞ

49

، ﻋﺒﻴﺪاﷲ ﺑﻦ ﺟﺤﺶ

50

، ﻋﺜﻤﺎن ﺑﻦ ﺣﻮﻳﺮث، زﻳﺪﺑﻦ ﻋﻤﺮو.  از ﺁن روز ﺧﻮد را ﺣﻨﻴﻒ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ و ﺑﻪ دﻳﻦ اﺑﺮاهﻴﻢ

درﺁﻣﺪﻧﺪ. راﺟﻊ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ اﺧﻴﺮاﻟﺬﮐﺮ ﻧﻤﺎزی ﻳﺎ دﻋﺎﻳﯽ رواﻳﺖ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: «ﻟﺒّﻴﮏ ﺣ ﻘ ﺎً ﺣﻘﺎً، ﺗ ﻌ ﺒّ ﺪ اً ورﻗﺎ ﻋﺬت ﺑﻤﺎ

ﻋﺎذﺑﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ اﻧﻨﯽ ﻟﮏ راﻏﻢ ﻣﻬﻤﺎ ﺟﺸﻤﻨﯽ ﻓﺎﻧﯽ ﺟﺎﺷﻢ»

51

و ﭘﺲ از ﺁن ﺳﺠﺪﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد

ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ اﮐﺜﺮﻳﺖ ﻗﺎﻃﻊ ﺟﺰﻳﺮﻩ اﻟﻌﺮب در ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﺟﻬﻞ و ﺧﺮاﻓﺎت ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﭘﺮﺳﺘﺶ اﺻﻨﺎم ﺷﻴﻮﻩ ﻏﺎﻟﺐ ﺳﺎﮐﻨﺎن اﻳﻦ

ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺑﻮد، در ﮔﻮﺷﻪ و ﮐﻨﺎر ﺁن ﺁﻳﻴﻦ ﺧﺪاﭘﺮﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرد.  در ﺧﻮد ﺣﺠﺎز ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﻳﺜﺮب ﺑﻪ ﺳﺒﺐ وﺟﻮد

ﻃﻮاﻳﻒ ﻣﺴﻴﺤﯽ و ﻳﻬﻮدی ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺧﺪای ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻳﮏ اﻣﺮ ﺗﺎزﻩ ای ﻧﺒﻮد.

ﻗﺒﻞ از ﺣﻀﺮت   ﻣﺤﻤﺪ اﻧﺒﻴﺎﻳﯽ در ﻧﻘﺎط ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن ﺑﻪ دﻋﻮت ﻣﺮدم و ﻧﻬﯽ از ﭘﺮﺳﺘﺶ اﺻﻨﺎم ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ

ذﮐﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﻦ از ﺁﻧﻬﺎ در ﻗﺮﺁن ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ: هﻮد در ﻗﻮم ﻋﺎد و ﺻﺎﻟﺢ در ﻗﻮم ﺛﻤﻮد و ﺷﻌﻴﺐ در ﻣﺪﻳﻦ

52

.

راوﻳﺎن ﻋﺮب از ﺣﻨﻈﻠﻪ ﺑﻦ ﺻﻔﻮان و ﺧﺎﻟﺪﺑﻦ ﺳﻨﺎن و ﻋﺎﻣﺮﺑﻦ ﻇﺮب ﻋﺪواﻧﯽ و ﻋﺒﺪاﷲ ﻗﻀﺎﻋﯽ ﻧﺎم ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ.  ﻗ ﺲّ ﺑﻦ

ﺳﺎﻋﺪﻩ اﻳﺎدی ﮐﻪ ﺧﻄﻴﺒﯽ ﺑﻮد ﺗﻮاﻧﺎ و ﺷﺎﻋﺮی ﻓﺼﻴﺢ در ﮐﻌﺒﻪ و ﺑﺎزار ﻋﮑﺎظ

53

ﺑﺎ ﺧﻄﺒﻪ هﺎ و اﺷﻌﺎر ﺧﻮد ﻣﺮدم را از

.ﭘﺮﺳﺘﺶ اﺻﻨﺎم ﻣﻨﻊ ﻣﯽ ﮐﺮد

اﻣﻴﻪ ﺑﻦ اﺑﻮﺻﻠﺖ ﮐﻪ از اهﻞ ﻃﺎﺋﻒ و ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺑﻨﯽ ﺛﻘﻴﻒ و ﻣﻌﺎﺻﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻮد ﻳﮑﯽ از ﻣﺸﺎهﻴﺮ ﺣﻨﻔﺎء اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮدم را ﺑﻪ

ﺧﺪاﺷﻨﺎﺳﯽ و ﻳﺰدان ﭘﺮﺳﺘﯽ دﻋﻮت ﻣﯽ ﮐﺮد. او زﻳﺎد ﺑﻪ ﺷﺎم ﺳﻔﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﺎ راهﺒﺎن و ﻋﻠﻤﺎی ﻳﻬﻮد و ﻣﺴﻴﺤﯽ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ

ﻣﯽ ﭘﺮداﺧﺖ.  در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺒﺮ ﻇﻬﻮر ﻣﺤﻤﺪ را ﺷﻨﻴﺪ و ﻣﻌﺮوف اﺳﺖ ﮐﻪ ﺁن دو را ﻣﻼﻗﺎﺗﯽ دﺳﺖ داد وﻟﯽ او اﺳﻼم

ﻧﻴﺎورد و ﺑﻪ ﻃﺎﺋﻒ رﻓﺖ و ﺑﻪ ﻳﺎران ﺧﻮد ﮔﻔﺖ:  ﻣﻦ ﺑﻴﺶ از ﻣﺤﻤﺪ از ﮐﺘﺎب و   اﺧﺒﺎر ﻣﻠﺘﻬﺎ اﻃﻼع دارم و ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ اﻳﻦ

زﺑﺎن ﺁراﻣﯽ و ﻋﺒﺮاﻧﯽ ﻣﯽ داﻧﻢ ﭘﺲ ﺑﻪ ﻧﺒﻮت اﺣﻖ [ﺑﺮازﻧﺪﻩ] و اوﻟﯽ [ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ و ﻻﻳﻘﺘﺮ] هﺴﺘﻢ. در ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺨﺎری

54

ﺣﺪﻳﺜﯽ

از ﺣﻀﺮت رﺳﻮل هﺴﺖ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮد: ﮐﺎد اﻣﻴﻪ ﺑﻦ اﺑﻮاﻟﺼﻠﺖ ان ﻳﺴﻠﻢ. ﻳﻌﻨﯽ ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻮد اﻣﻴﻪ ﺑﻦ اﺑﻮﺻﻠﺖ اﻳﻤﺎن ﺁور

ﺷﻌﺮ، ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً .
       اﺷﻌﺎر دورﻩ ﺟﻮاﻧﯽ ﻣﻠﻞ، ﺁﻳﻨﻪ ﻋﻮاﻃﻒ و ﻋﺎدات ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ.  در اﺷﻌﺎر دورﻩ ﺟﺎهﻠﻴﺖ ﺑﻪ اﺑﻴﺎﺗﯽ ﺑﺮﻣﯽ

:ﺧﻮرﻳﻢ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﯽ ﻳﮑﯽ از ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ. ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻳﻦ دو ﺑﻴﺖ زهﻴﺮ

55

ﻓﻼ ﺗﮑﺘﻤﻮ اﷲ ﻣﺎ ﻓﯽ ﻧﻔﻮﺳﮑﻢ        ﻟﻴﺨﻔﯽ و ﻣﻬﻤﺎ ﻳﮑﺘﻢ اﷲ ﻳﻌﻠﻢ

ﻳﺆﺧﺮ ﻓﻴﻮﺿﻊ ﻓﯽ ﮐﺘﺎب ﻓﻴﺪﺧﺮ       ﻟﻴﻮم اﻟﺤﺴﺎب او ﻳﻌﺠﻠﯽ ﻓﻴﻨﻔﻘﻢ

56

ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ اﺑﺮص

57

:ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ

ﻣﻦ ﻳﺴﺌﻞ اﻟﻨﺎس ﻳﺤﺮﻣﻮﻩ       رﺳﺎﺋﻞ اﷲ ﻳﺨﻴﺐ

 ﺑﺎﷲ ﺑﺪرک ﮐﻞ ﺧﻴﺮ     واﻟﻘﻮل ﻓﯽ ﻳﻌﻀﻪ ﺗﻐﻠﻴﺐ  

واﷲ ﻟﻴﺲ ﻟﻪ ﺷﺮﻳﮏ    ﻋﻼم ﻣﺎ اﺧﻔﺖ اﻟﻘﻠﻮب

58

و ﺧﻮد ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﮔﺎهﯽ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﻴﺖ ﻟﺒﻴﺪ

59

:اﺳﺘﺸﻬﺎد ﻣﯽ ﻓﺮﻣﻮد

اﻻ ﮐﻞ ﺷﯽ ﻣﺎ ﺳﻮ اﷲ ﺑﺎﻃﻞ       و ﮐﻞ ﻧﻌﻴﻢ ﻻ ﻣﺤﺎﻟﻪ زاﺋﻞ

60

ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﺪ ﻗﺒﻞ از اﺳﻼم ﮐﻠﻤﻪ ﺟﻼل اﷲ در ﺁﺛﺎر ﺑﺴﻴﺎری از ﺷﻌﺮا ﺁﻣﺪﻩ و ﺑﺴﻴﺎری از ﻣﺸﺮﮐﺎن ﻗﺮﻳﺶ ﻧﺎم

ﻋﺒﺪاﷲ داﺷﺘﻪ اﻧﺪ ﮐﻪ از ﺁن ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺎم ﭘﺪر ﺧﻮد ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ اﺳﺖ و اﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻠﻤﻪ اﷲ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮدﻩ اﻧﺪ و

ﺣﺘﯽ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در ﻗﺮﺁن اﺷﺎرﻩ اﺳﺖ ﺑﺘﻬﺎ وﺳﻴﻠﻪ ﺗﻘﺮب ﺑﻮدﻩ اﻧﺪ.

ﻳﮑﯽ دﻳﮕﺮ از ﺷﻌﺮای ﺟﺎهﻠﻴﺖ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﻤﺮوﺑﻦ ﻓﻀﻞ

61

:ﺻ ﺮ ﻳ ﺤ ﺎً ﻣﻨﮑﺮ ﺑﺘﺎن ﻣﺸﻬﻮر اﻋﺮاب ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ

ﺗﺮﮐﺖ اﻻت و اﻟﻌﺰی ﺣﻤﻴﻌﺎً ﮐﺬاﻟﮏ ﻳﻔﻊ اﻟﺠﻠﺪ اﻟﺼﺒﻮر

ﻓﻼ اﻟﻌﺰی ازور وﻻ اﺑﻨﺘﻴﻬﺎ وﻻ ﺻﻨﻤﯽ ﺑﻨﯽ ﻏﻨﻢ ازور

وﻻ ه ﺒ ﻼً از وروﮐﺎن رﺑﺎ ﻟﻨﺎﻓﯽ اﻟﺪهﺮاذ ﺣﻠﻤﯽ ﺻﻐﻴﺮ

62

ﭘﺲ دﻋﻮت ﺑﻪ ﺗﺮک ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﯽ و روی ﺁوردن ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺰرگ ﻳﮏ اﻣﺮ ﺑﻴﺴﺎﺑﻘﻪ ﻧﺒﻮدﻩ اﺳﺖ وﻟﯽ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻴﺴﺎﺑﻘﻪ اﺳﺖ

اﺻﺮار و ﭘﺎﻓﺸﺎری در اﻳﻦ اﻣﺮ اﺳﺖ.  اﻋﺠﺎز ﻣﺤﻤﺪ در اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﭘﺎی ﻧﻨﺸﺴﺖ و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اهﺎﻧﺘﻬﺎ و ﺁزارهﺎ ﻣﻘﺎوﻣﺖ

ﮐﺮد و از هﻴﭻ ﺗﺪﺑﻴﺮی روی ﻧﮕﺮداﻧﻴﺪ ﺗﺎ اﺳﻼم را ﺑﺮ ﺟﺰﻳﺮﻩ اﻟﻌﺮب ﺗﺤﻤﻴﻞ ﮐﺮد، ﻗﺒﺎﺋﻞ ﻣﺨﺘﻠﻒ اﻋﺮاب را در ﺗﺤﺖ ﻳﮏ

ﻟﻮا درﺁورد، اﻋﺮاﺑﯽ ﮐﻪ از اﻣﻮر ﻣﺎوراء اﻟﻄﺒﻴﻌﻪ ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ اﻧﺪ و ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﺪوی ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﺤﺴﻮﺳﺎت روی ﻣﯽ

ﺁوردﻧﺪ و ﺟﺰ ﺟﻠﺐ ﻧﻔﻊ ﺁﻧﯽ هﺪﻓﯽ ﻧﺪارﻧﺪ، ﺟﺰ ﺗﻌﺪی و دﺳﺖ درازی ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ دﻳﮕﺮان ﮐﺎری از ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ، و

هﺪف ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺴﻠﻂ و ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﺖ. ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ اﺷﺎرﻩ ﺷﺪ، اﺑﻮﺟﻬﻞ ﺑﻪ اﺧﻨﺲ ﺑﻦ ﺷﺮﻳﻖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ:

«اﻳﻦ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺑﺎزی ﻧﻘﺸﯽ [ﺗﺌﺎﺗﺮ و ﻧﻤﺎﻳﺸﯽ]  اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﻮ [ﭘﺴﺮان]  ﻋﺒﺪ ﻣﻨﺎف ﺑﺮای رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺳﻴﺎدت [رﻳﺎﺳﺖ]  ﺑﺎزی ﻣﯽ

ﮐﻨﻨﺪ»  و هﻤﻴﻦ ﻓﻌﻞ را ﻳﺰﻳﺪ اﺑﻦ ﻣﻌﺎوﻳﻪ در ﺳﺎل ٦١ هﺠﺮی ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ:  ﮐﺎش ﺁﻧﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ در ﺟﻨﮓ ﺑﺪر از ﻣﺤﻤﺪ

ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮردﻧﺪ اﮐﻨﻮن ﻣﯽ دﻳﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮ ﺑﻨﯽ هﺎﺷﻢ ﻏﻠﺒﻪ ﮐﺮدﻩ و ﺣﺴﻴﻦ را ﮐﺸﺘﻪ اﻳﻢ. و در ﺁﺧﺮ ﺻ ﺮ ﻳ ﺤ ﺎً ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ:

ﻟﻌﺒﺖ هﺎﺷﻢ ﺑﺎﻟﻤﻠﮏ ﻓﻼ

ﺧﺒﺮ ﺟﺎء وﻻ وﺣﯽ ﻧﺰل

63

در   ﺁﺧﺮ اﻳﻦ ﻓﺼﻞ ﺑﺎﻳﺪ اﻓﺰود ﮐﻪ هﻤﻪ ادﺑﺎی ﻣﺤﻘﻖ ﻋﺮب در ادﺑﻴﺎت دوران ﺟﺎهﻠﻴﺖ ﻣﺘﻔﻖ اﻟﮑﻠﻤﻪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻪ درﺳﺘﯽ و

اﺻﺎﻟﺖ ﺑﻌﻀﯽ از ﺁﻧﻬﺎ ﺷﮏ دارﻧﺪ.  وﻟﯽ اﻣﺮ ﻣﺴﻠّﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﺛﺎر ﺧﺪاﭘﺮﺳﺘﯽ و ﻧﻔﺮت از اوهﺎم ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﯽ در ﻗﺮن

ﺷﺸﻢ ﻣﻴﻼدی در ﺣﺠﺎز ﺁﻏﺎز ﺷﺪﻩ ﺑﻮد.

33

[اﺑﻮﻟﻬﺐ ﻋﻤﻮی ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ و از ﻣﺨﺎﻟﻔﻴﻦ ﺳﺮﺳﺨﺖ رﺳﻮل اﷲ، وی داﻣﺎد اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن ﺑﻮد]

34

[ﺻﺨﺮﻩ ای اﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ در ﻣﮑﻪ و در داﻣﻨﻪ ﮐﻮﻩ اﺑﻮﻗﺒﻴﺲ و ﺁن ﺑﻴﻦ ﻣﮑﻪ و ﺻﺨﺮﻩ ﻣﺮوﻩ واﻗﻊ اﺳﺖ و ﺣﺎﺟﻴﺎن ﺣﺞ ﺧﻮد را در ﺁﻧﺠﺎ ﺗﮑﻤﻴﻞ ﻣﯽ

ﮐﻨﻨﺪ]

35

[رﻓﺘﺎری ﻣﻴﺎن دوﻳﺪن و رﻓﺘﻦ، ﺑﺎ ﻳﮏ ﭘﺎ راﻩ رﻓﺘﻦ

36

ﺳﻮرﻩ ﻣﺪﺛﺮ ﺁﻳﻪ ٥

37

ﺳﻮرﻩ واﻟﻀﺤﯽ ﺁﻳﻪ ٧

38

[ﻻت Lät ﺑﺘﯽ ﺑﻮد در ﻣﻌﺒﺪ ﻃﺎﺋﻒ ﮐﻪ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺛﻘﻴﻒ از ﻃﺎﻳﻔﻪ ﻗﺮﻳﺶ ﺁن را ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻧﺪ. ﻻت، ﻣﻨﺎتManät و ﻋُﺰّی Ozzä هﺮ ﺳﻪ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﻴﺐ

از ﺑﺘﻬﺎی ﻣﻌﺮوف ﻃﺎﻳﻔﻪ ﻗﺮﻳﺶ ﺑﻮدﻧﺪ]

39

[ﺷﺎم در ﻗﺪﻳﻢ هﻤﺎن ﻣﻤﻠﮑﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﺒﺮاﺋﻴﺎن ﺁن را ﺁرام ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ.  دﺷﺖ دﻣﺸﻖ و ﺳﺮزﻣﻴﻨﻬﺎی ﻟﺒﻨﺎن ﮐﻨﻮﻧﯽ ﺟﺰﻳﯽ از ﺁن ﺑﻮد.  در ﺳﺎل ٦٤

ﻗﺒﻞ از ﻣﻴﻼد ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ دﺳﺖ روﻣﻴﺎن اﻓﺘﺎد و ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ ﺁن اﻧﻄﺎﮐﻴﻪ ﺑﻮد. ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺷﺎم در ﺳﺎل ٦٣٢ ﻣﻴﻼدی ﻣﻔﺘﻮح ﻟﺸﮑﺮ اﺳﻼم ﮔﺮدﻳﺪ.  ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻮﺗﺎﻩ

ﺑﻪ دﺳﺖ ﺻﻠﻴﺒﻴﻮن و در ﺳﺎل ١٥١٧ ﻣﻴﻼدی ﺑﻪ دﺳﺖ ﺳﻼﻃﻴﻦ ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ اﻓﺘﺎد.  ﺑﻌﺪ از ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺗﺤﺖ ﻗﻴﻤﻮﻣﻴﺖ ﻓﺮاﻧﺴﻪ درﺁﻣﺪ.  اﮐﻨﻮن ﺳﺮزﻣﻴﻦ

ﺷﺎم ﻣﺴﺘﻘﻞ و ﺑﻪ ﻧﺎم ﺳﻮرﻳﻪ ﻣﻌﺮوف اﺳﺖ]

40

[ﺳﻮرﻩ ﻏﺎﺷﻴﻪ ﺁﻳﺎت ١٧ ﺗﺎ ٢٠، ﻇ ﺎ ه ﺮ اً ﺷﺎدروان ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ از ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺧﻮد ﺁﻳﺎت ﻣﺬﮐﻮر را ﻧﻘﻞ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ، زﻳﺮا ﺁﻳﺎت ١٩ ﺑﻪ ﺟﺎی ١٨ ﻧﻘﻞ

ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ا ﺑ ﺪ اً ﺗﺄﺛﻴﺮی در اﺻﻞ ﻣﻌﻨﯽ و ﻟﻐﺰﺷﯽ ﺑﺮ اﺳﺘﺪﻻل ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﮐﺘﺎب وارد ﻧﻤﯽ ﺁورد. ﻣﻌﻨﯽ ﺁﻳﺎت ﻓﻮق ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ: ﭼﺮا ﺷﺘﺮ را ﻧﻤﯽ ﻧﮕﺮﻧﺪ ﮐ

ﭼِﺴﺎن ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ اﻧﺪ (١٧)  و ﺁﺳﻤﺎن را ﮐﻪ ﭼِﺴﺎن ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ اﻧﺪ (١٨)  و ﮐﻮهﻬﺎ را ﮐﻪ ﭼِﺴﺎن ﺑﺠﺎ ﻧﻬﺎدﻩ اﻧﺪ (١٩)  و زﻣﻴﻦ را ﮐﻪ ﭼِﺴﺎن ﮔﺴﺘﺮدﻩ اﻧﺪ (

[(٢٠

41

[اﺑﻮاﻻﺷﺪ ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل ﻓﺮاوان ﻧﺎم ﮐﻨﺎﻳﻪ ﺁﻣﻴﺰی اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﻪ اﺑﻮﻟﻬﺐ دادﻩ اﻧﺪ و ﺑﻪ ﻋﺮﺑﯽ ﻣﻌﻨﯽ «ﭘﺪر ﺳﺨﺘﮕﻴﺮان» را ﻣﯽ دهﺪ. اﺑﻮﻟﻬﺐ ﺑﻪ

اﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ اﺑﻮاﻻﺷﺪ ﺷﺪ زﻳﺮا دو ﻓﺮزﻧﺪش ﺑﺎ دﺧﺘﺮان رﺳﻮل ازدواج و ﭘﺲ از ﺑﻌﺜﺖ، ﺑﻪ دﺳﺘﻮر وی ﻃﻼق دادﻩ ﺷﺪﻧﺪ.  ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ

ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﻼ ﻓﺘﺢ اﷲ ﮐﺎﺷﯽ]

42

[ﺟﻨﻮب ﻏﺮﺑﯽ ﺷﺒﻪ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن را ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺣﺠﺎز ﻣﯽ ﻧﺎﻣﻨﺪ. در هﻤﻴﻦ ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺷﻬﺮهﺎی ﻣﮑﻪ و ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ]

43

[دﮐﺘﺮ ﻃﻪ ﺣﺴﻴﻦ (١٨٨٩ -١٩٧٣) ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻣﺸﻬﻮر ﻣﺼﺮی. ﻃﻪ ﺣﺴﻴﻦ در ﺳﻪ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﺷﺪ. وی ﺁﺛﺎر ﻓﺮاواﻧﯽ ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻬﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻧﻮﺷﺘﻪ

و اﺳﺘﺎد ادﺑﻴﺎت ﻋﺮب در داﻧﺸﮕﺎهﻬﺎی ﻣﺼﺮ، اﻧﮕﻠﻴﺲ، ﻓﺮاﻧﺴﻪ و ﺁﻟﻤﺎن ﺑﻮد]

44

[اﺳﺘﺎد ﺣﺪاد ﻣﺴﻴﺤﯽ داﻧﺸﻤﻨﺪ، ﮐﺘﺎب وی ﺑﻪ ﻧﺎم «اﻟﻘﺮﺁن و اﻟﮑﺘﺎب»]

45

[ﻳﺜﺮب واژﻩ ای ﺁراﻣﯽ اﺳﺖ و ﻳﻌﻨﯽ «ﺷﻬﺮ»  ﻳﺎ «ﺁﺑﺎدی»  ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻ از ﺟﺎﻧﺐ ﺳﮑﻨﻪ ﻗﺪﻳﻤﯽ ﻳﻬﻮدی ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﺪﻳﻨﻪ دادﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد.  ﺑﻌﺪهﺎ ﻣﺪﻳﻨﻪ

اﻟﻨﺒﯽ ﺷﺪ و اﻣﺮوز ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻣﺸﻬﻮر اﺳﺖ. در اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺁراﻣﮕﺎﻩ رﺳﻮل اﷲ و دﺧﺘﺮ وی ﻓﺎﻃﻤﻪ و ﻋﺪﻩ ای از ﻳﺎران اوﻟﻴﻪ رﺳﻮل اﷲ ﻗﺮار دارد]

46

[ﺣﻨﻔﻴﺎن ﺟﻤﻊ ﺣﻨﻴﻒ ﻳﻌﻨﯽ راﻩ راﺳﺖ.  ﻋﺪﻩ ای از اﻋﺮاب ﻗﺒﻞ از ﺑﻌﺜﺖ ﺧﻮد را ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ و ﻋﻘﻴﺪﻩ ای ﺑﻪ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺎ

ﻳﻬﻮدﻳﺎن و ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن رواﺑﻂ ﺣﺴﻨﻪ داﺷﺘﻪ و ﺧﻮد را از ﭘﻴﺮوان اﺑﺮاهﻴﻢ ﻣﯽ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ]

47

[ﺳﻴﺮﻩ اﺑﻦ هﺸﺎم، «اﻟﺴﻴﺮﻩ اﻟﻨﺒﻮﻳﻪ»  ﻳﺎ ﺳﻴﺮت رﺳﻮل اﷲ (زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ رﺳﻮل اﷲ)  ﻳﮑﯽ از ﮐﻬﻨﺘﺮﻳﻦ و ﻣﻌﺮوﻓﺘﺮﻳﻦ ﮐﺘﺐ ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺗﺎرﻳﺦ اﺳﻼم و

زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رود ﮐﻪ ﺗﺄﻟﻴﻒ اﺑﻮ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﺒﺪاﻟﻤﻠﮏ ﺑﻦ هﺸﺎم اﺳﺖ. وی ﺑﻴﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎی ٢١٣ ﺗﺎ ٢١٨ هﺠﺮی ﻗﻤﺮی درﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ. اﺻﻞ

ﮐﺘﺎب دﻩ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ از اﺑﻦ هﺸﺎم وﺳﻴﻠﻪ اﺑﻮ ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ اﺳﺤﺎق (٨٥  -١٥٣   هﺠﺮی ﻗﻤﺮی)  ﮐﻪ از ﻣﺤﺪﺛﻴﻦ و ﻣﻮرﺧﻴﻦ ﺑﺰرگ اﺳﻼﻣﯽ ﺑﻪ

ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رود، ﺑﺮای ﻣﻨﺼﻮر ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻋﺒﺎﺳﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ و اﺑﻦ هﺸﺎم ﺑﻌﺪهﺎ ﺁن را ﺑﺎ اﻧﺪک اﺿﺎﻓﺎﺗﯽ ﺑﺎزﻧﻮﻳﺴﯽ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ.  اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﺗﻮﺳﻂ ﺳﻴﺪ

هﺎﺷﻢ رﺳﻮﻟﯽ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ ﺗﺮﺟﻤﻪ و در دو ﺟﻠﺪ در ﺑﻬﺎر ١٣٦٤ ﺧﻮرﺷﻴﺪی در ﺗﻬﺮان ﻣﻨﺸﺘﺮ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ]

48

[ﻃﺎﺋﻒ ﻧﺎم ﻗﺪﻳﻤﯽ ﺻﺤﺮای ﮐﺮﺑﻼ]

49

[ورﻗﺔ ﺑﻦ ﻧﻮﻓﻞ ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪ ﺧﺪﻳﺠﻪ و از ﺣﻨﻔﻴﺎن.  وی ﻗﺒﻞ از رﺳﻮل اﷲ ﺑﻪ ﻳﮑﺘﺎﭘﺮﺳﺘﯽ اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺖ و اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪﻩ را ﺑﻴﻦ اﻋﺮاب ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻣﯽ ﮐﺮد. 

وی از ﻣﺸﻮﻗﻴﻦ رﺳﻮل اﷲ ﺑﻮد، وﻟﯽ هﻴﭽﮕﺎﻩ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻧﺸﺪ]

50

[ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﺟﺤﺶ ﭘﺴﺮﻋﻤﻮی رﺳﻮل اﷲ و ﻳﮑﯽ از اوﻟﻴﻦ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ.  وی ﺑﺎ ﻋﺪﻩ ای از ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﻪ ﺣﺒﺸﻪ رﻓﺖ و ﺳﭙﺲ دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ

ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ. ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن در ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﻧﺨﻠﻪ و در ﺟﻨﮓ اﺣﺪ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ]

51

[اﺟﺎﺑﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ راﺳﺘﯽ ﺣﻘﯽ، ﻧﻴﺎﻳﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﻮ را و ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﯽ ﺑﺮم، ﺑﻪ هﻤﺎن ﭼﻴﺰی ﮐﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﯽ ﺟﺴﺖ، دور ﺑﻮدم از ﺗﻮ و

هﺮ ﭼﻪ ﮐﻨﯽ ﺗﻮ ﮐﻨﯽ]

52

[ﻇﺎهﺮاً ﺷﻌﻴﺐ ﭘﺲ از هﻮد و ﺻﺎﻟﺢ و اﻧﺪﮐﯽ ﭘﻴﺶ از ﻣﻮﺳﯽ ﻣﯽ زﻳﺴﺘﻨﺪ. ﻣﺪﻳﻦ ﻧﺰدﻳﮏ ﺗﺒﻮک ﺑﻴﻦ ﻣﺪﻳﻨﻪ و ﺷﺎم ﺑﻮد. ﻗﻮم ﺷﻌﻴﺐ ﻳﺎ ﺑﻨﯽ ﻣﺪﻳﻦ در

ﻗﺮﺁن ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ.  ﻗﻮم ﻋﺎد ﻗﻮﻣﯽ ﻋﺮب و ﺳﺎﮐﻦ ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن ﺟﻨﻮﺑﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﮐ ﺎ ﻣ ﻼً ﺑﺪوی ﻣﯽ زﻳﺴﺘﻨﺪ.  هﻮد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﻳﻦ ﻗﻮم ﺑﻮد.  ﻗﻮم ﺑﺪوی ﺛﻤﻮد

ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﻮﺻﻞ و ﻣﻴﺎن ﺣﺠﺎز و ﺷﺎم زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺻﺎﻟﺢ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ اﻳﻦ ﻗﻮم ﺑﻮد]

53

[ﻋﮑﺎظ ﻳﮑﯽ از ﺑﺎزارهﺎی ﻣﻌﺮوف ﻋﺮب در دوران ﺟﺎهﻠﻴﺖ]

54

[ﺑﺨﺎری ﻣﻨﺴﻮب ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺨﺎرا ﻧﺰدﻳﮏ ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ در ﺧﺮاﺳﺎن ﺑﺰرگ. ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﻦ اﺑﺮاهﻴﻢ ﻣﮑﻨﯽ ﺑﻪ اﺑﻮﻋﺒﺪاﷲ (٨١٠ -٨٧٠ ﻣﻴﻼدی) 

از ﺑﺰرﮔﺎن ﻋﻠﻤﺎ و ﻣﺤﺪﺛﺎن اهﻞ ﺳﻨّﺖ و ﻣﺆﻟﻒ «اﻟﺠﺎﻣﻊ اﻟﺼﺤﻴﺢ» ﻣﺸﻬﻮر ﺑﻪ «ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺨﺎری» و «اﻟﺘﺎرﻳﺦ»]

55

[ﮐﻌﺐ ﺑﺮادر زهﻴﺮ ﺑﺎ ﺑﺎﻻﮔﺮﻓﺘﻦ دﻳﻦ اﺳﻼم و ﭘﻴﺮوزﻳﻬﺎی ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ اﺳﻼم (٦٢٨  -٢٩ ﻣﻴﻼدی)  ﮔﺮوﻳﺪ.  ﺑﺮادر ﺟﻮاﻧﺘﺮ وی زهﻴﺮ ﮐﻪ ﺷﺎﻋﺮی

ﻣﻌﺮوف ﺑﻮد از اﻳﻦ ﮐﺎر ﺳﺮﭘﻴﭽﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد و اﺷﻌﺎری در هﺠﻮ رﺳﻮل ﻣﯽ ﺳﺮود.  رﺳﻮل اﷲ دﺳﺘﻮر ﺑﻪ ﻗﺘﻞ وی داد. زهﻴﺮ از ﺗﺮس اﻳﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ

ﺑﺮﺳﺪ، ﺣﺪود ﺳﺎل ٦٣٠ ﻣﻴﻼدی ﺑﻪ اﺳﻼم ﮔﺮوﻳﺪ و ﻣﺤﻤﺪ وی را ﺑﺨﺸﻴﺪ. ﺑﻌﺪهﺎ اﺷﻌﺎری در ﻣﺪح رﺳﻮل ﺳﺮود و رﺳﻮل اﷲ ﭼﻨﺎن ﻣﻔﺘﻮح ﻣﺪاﻳﺢ وی

ﺷﺪ ﮐﻪ روزی ﻋﺒﺎی ﺧﻮد را ﺑﺪو ﺑﺨﺸﻴﺪ. زهﻴﺮ از اﺻﺤﺎب ﻣﻌﻠﻘﺎت و دﻳﻮاﻧﯽ دارد]

56

[از ﺧﺪاوﻧﺪ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻣﺪارﻳﺪ ﺁﻧﭽﻪ در ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎﺳﺖ.  هﺮ اﻧﺪازﻩ ﮐﻪ ﮐﻮﺷﺶ در ﻣﺨﻔﯽ و ﻣﮑﻨﻮن ﻧﮕﺎهﺪاﺷﺘﻦ ﺁن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ، ﺑﺎز هﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ

ﺁن ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ. ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻣﯽ اﻓﺘﺪ وﻟﯽ در ﮐﺘﺎﺑﯽ ﺛﺒﺖ ﻣﯽ ﮔﺮدد ﺗﺎ روز ﺣﺴﺎب. ﺷﺘﺎب ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮاﻧﻤﺎﻳﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد]

57

[ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ اﺑﺮص ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﻏﻠﻂ ﭼﺎﭘﯽ ﺑﺎﺷﺪ زﻳﺮا ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺎﻣﯽ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺸﺪ.  ﺑﯽ ﺗﺮدﻳﺪ ﻣﻨﻈﻮر ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ اﻧﺼﺎری ﺷﺎﻋﺮ ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ

اﻻﺣﻮص اﺳﺖ. اﻻﺣﻮص ﺑﻪ ﻋﺮﺑﯽ ﻳﻌﻨﯽ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﻟﻮچ دارد. وﻓﺎت ٧٣٣ ﻣﻴﻼدی]

58

[اوﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻧﻴﺎﺷﺶ ﻣﺮدﻣﺎن ﺁرزو ﮐﻨﻨﺪ. ﺁﻧﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﷲ روی ﻣﯽ ﺁورﻧﺪ ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﺑﺮﻧﻤﯽ ﮔﺮدﻧﺪ. ﺑﺎ اﷲ هﻤﻪ ﺁرزوهﺎ ﺑﺮﺁوردﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺗﻨﻬﺎ

ﻋﺪﻩ ﮐﻤﯽ ﺗﻐﻠﻴﺐ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. اﷲ ﺷﺮﻳﮑﯽ ﻧﺪارد و داﻧﺎ ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ از او در ﻗﻠﺐ ﺧﻮد ﻣﺨﻔﯽ ﮐﺮدﻩ ای]

59

[ﻟﺒﻴﺪ ﺑﻦ رﺑﻴﻌﺔ ﺑﻦ ﮐﻼب (٥٦٠ -٦٦١ ﻣﻴﻼدی) ﻳﮑﯽ از ﺷﺎﻋﺮان ﻣﺸﻬﻮر ﻋﺮب ﮐﻪ اﺷﺘﻌﺎرش اﺷﺘﻬﺎر دارد]

60

ﺟﺰ ﺧﺪاوﻧﺪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﻃﻞ اﺳﺖ و هﺮ ﺧﻮﺷﯽ ﻓﻨﺎ ﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ. ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ

61

[ﻋﻤﺮوﺑﻦ ﻓﻀﻞ ﺷﺎﻋﺮ ﻋﻬﺪ ﺟﺎهﻠﻴﺖ و از اﺻﺤﺎب ﻣﻌﻠﻘﺎت ﺳﺒﻌﻪ

62

ﻻت و ﻋُﺰّی را ﺗﺮک ﮐﺮدم و ﺷﺨﺺ ﺷﮑﻴﺒﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻨﺪ.  دﻳﮕﺮ ﻧﻪ ﻋُﺰّی و ﻧﻪ دو دﺧﺘﺮش را زﻳﺎرت ﻣﯽ ﮐﻨﻢ و ﻧﻪ دو ﺑﺖ ﻏﻨﻢ و هﺒﻞ را. ﻋﻠﯽ

دﺷﺘﯽ

63

 [ﻋﺰﻳﺰ ﺑﻨﯽ هﺎﺷﻢ ، ﺣﺴﻴﻦ را ﮐﺸﺘﻴﻢ. ﺧﺒﺮ دﻩ ﮐﻪ هﻴﭽﮕﺎﻩ وﺣﯽ ﻧﺎزل ﻧﺸﺪ