(بیست و سه سال نوشته علی‌ دشتی(رسالت

رﺳﺎﻟﺖ

در اﻳﻦ اواﺧﺮ ﻣﺤﻘﻘﺎن ﺑﺰرﮔﯽ از ﺑﺎﺧﺘﺮﻳﺎن [ﻏﺮﺑﻴﺎن] ﭼﻮن ﻧﻠﺪﮐﻪ

64

، ﮔﻮﻟﺪزﻳﻬﺮ

65

، ﮐﺮﻳﻤﺮ

66

، ﺁدم ﻣﺘﺰ

67

، ﺑﻼﺷﺮ

68

و دهﻬﺎ

داﻧﺸﻤﻨﺪ دﻳﮕﺮ در ﺗﺎرﻳﺦ ﭘﻴﺪاﻳﺶ و ﻧﺸﻮ و ﻧﻤﺎی اﺳﻼم، در ﺗﻨﻈﻴﻢ و ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻗﺮﺁن و ﺷﺄن ﻧﺰول ﺁﻳﺎت ﺁن، در ﮐﻴﻔﻴﺖ ﭘﻴﺪاﻳﺶ

ﺣﺪﻳﺚ و ﺗﺤﻮﻻت و ﺑﺴﻂ و ﻧﻤﻮ ﺁن ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت داﻣﻨﻪ داری ﮐﺮدﻩ و ﻣﺴﺌﻠﻪ را ﺻﺮﻓﺎ از ﻟﺤﺎظ ﻋﻠﻤﯽ زﻳﺮ ذرﻩ ﺑﻴﻦ ﺗﺤﻘﻴﻖ

ﮔﺬاﺷﺘﻪ و هﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﺗﻌﺼﺒﯽ در ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁوردن ﺷﺄن اﺳﻼم ﻧﺸﺎن ﻧﺪادﻩ اﻧﺪ و در ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت و ﺗﺘﺒﻌﺎت ﺧﻮد از ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻣﻮﺛﻖ

اﺳﻼﻣﯽ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ.

اﻣﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻌﺼﺐ دﻳﻨﯽ، ﺑﻴﻨﺶ ﺁﻧﻬﺎ را ﺗﺎر ﮐﺮدﻩ و ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ را ﻣﺎﺟﺮاﺟﻮ، رﻳﺎﺳﺖ ﻃﻠﺐ و در ادﻋﺎی ﻧﺒﻮت

دروﻏﮕﻮ ﺧﻮاﻧﺪﻩ و ﻗﺮﺁن را وﺳﻴﻠﻪ ای ﺑﺮای ﻧﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺷﺨﺼﯽ و رﺳﻴﺪن ﺑﻪ رﻳﺎﺳﺖ و ﻗﺪرت ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ، اﮔﺮ اﻳﻨﺎن

هﻤﻴﻦ ﻋﻘﻴﺪﻩ را درﺑﺎرﻩ ﺣﻀﺮت ﻣﻮﺳﯽ و ﻋﻴﺴﯽ اﺑﺮاز ﻣﯽ داﺷﺘﻨﺪ ﻣﻄﻠﺒﯽ ﺑﻮد و از ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺤﺚ ﻣﺎ ﺧﺎرج .  وﻟﯽ ﺁﻧﻬﺎ

ﻣﻮﺳﯽ و ﻋﻴﺴﯽ را ﻣﺄﻣﻮر ﺧﺪا ﻣﯽ داﻧﻨﺪ و ﻣﺤﻤﺪ را ﻧﻪ.

ﭼﺮا هﻴﭽﮕﻮﻧﻪ دﻟﻴﻞ ﻋﻘﻞ ﭘﺴﻨﺪی در ﮔﻔﺘﻪ هﺎی ﺁﻧﺎن دﻳﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد؟ ﺑﺎ اﻳﻨﺎن ﺧﻮب اﺳﺖ ﻧﺨﺴﺖ در اﺻﻞ ﻧﺒﻮت ﮔﻔﺘﮕﻮ ﮐﺮد. 

ﭼﺮا ﻧﺒﻮت را ﻳﮏ اﻣﺮ ﺿﺮوری و ﻣﺴﻠّﻢ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ ﺗﺎ در ﻣﻘﺎم ﺳﺒﮏ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﮐﺮدن ﺁن ﺑﺮﺁﻳﻨﺪ و ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﮑﯽ را ﺗﺼﺪﻳﻖ و

دﻳﮕﺮی را اﻧﮑﺎر ﮐﻨﻨﺪ.

ﺑﺴﯽ از داﻧﺸﻤﻨﺪان ﻓﮑﻮر و روﺷﻦ ﺑﻴﻦ ﭼﻮن ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ زﮐﺮﻳﺎی رازی

69

و  اﺑﻮاﻟﻌﻼء ﻣﻌﺮّی

70

ﻣﻨﮑﺮ اﺻﻞ ﻧﺒﻮﺗﻨﺪ و ﺁﻧﭽﻪ

ﻋﻠﻤﺎی ﮐﻼم ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ و در اﺛﺒﺎت ﻧﺒﻮت ﻋﺎﻣﻪ ﻣﯽ ﺁورﻧﺪ ﻧﺎرﺳﺎ و ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎر ﺑﺎ ﻣﻨﻄﻖ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ.  ﻋﻠﻤﺎی ﻋﻠﻢ ﮐﻼم در ﺑﺎب

اﺛﺒﺎت ﻧﺒﻮت ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﻼﻳﻖ را از ﺷ ﺮّ و ﺑﺪﮐﺎری دور ﮐﻨﺪ. اﻣﺎ ﻃﺮﻓﺪاران اﺻﺎﻟﺖ ﻋﻘﻞ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ:

اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﺎ اﻳﻦ درﺟﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ و ﻧﻴﮑﯽ و ﻧﻈﻢ و ﺁﺳﺎﻳﺶ ﻣﺮدم ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ ﭼﺮا هﻤﻪ را ﺧﻮب ﻧﻴﺎﻓﺮﻳﺪ؟ ﭼﺮا ﺷ ﺮّ و ﺑﺪی

را در ﻧﻬﺎد ﺧﻠﻖ ﻧﻬﺎد ﺗﺎ ﻧﻴﺎزی ﺑﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدن رﺳﻮل ﭘﻴﺪا ﺷﻮد؟

ﺧﻮاهﻨﺪ ﮔﻔﺖ: ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷ ﺮّ و ﺑﺪی ﻧﻴﺎﻓﺮﻳﺪﻩ اﺳﺖ زﻳﺮا ﺧﺪا ﺧﻴﺮ ﻣﺤﺾ اﺳﺖ و اﻳﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺧﻮد ﺁدﻣﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ اﺳﺘﻌﺪاد ﺷ ﺮّ

و ﺧﻴﺮ هﺮ دو در ﺁن هﺴﺖ.

ﺧﻮاهﻴﻢ ﮔﻔﺖ: اﻳﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ را، اﻳﻦ ﻃﺒﻴﻌﺘﯽ ﮐﻪ اﻣﮑﺎن ﺷ ﺮّ و ﺑﺪی و هﻤﭽﻨﻴﻦ اﻣﮑﺎن ﺧﻴﺮ و ﻧﻴﮑﯽ در او [ﺁن] هﺴﺖ ﮐﻪ [ﭼﻪ

ﮐﺴﯽ] ﺑﻪ اﻳﻦ اﻓﺮاد دادﻩ اﺳﺖ؟

اﻧﺴﺎن ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﭘﺎ ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ ﺣﻴﺎت ﻣﯽ ﮔﺬارد. ﻃﺒﻴﻌﺖ ﭘﺪر و ﻣﺎدر و ﺧﻮاص ﻣﺰاﺟﯽ ﺁﻧﻬﺎ در ﺑﺴﺘﻦ ﻧﻄﻔﻪ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ

و ﻧﻮزاد ﺑﺎ ﺧﺼﺎﻳﺺ ﺟﺴﻤﯽ و ﺑﺎﻟﻄﺒﻊ ﺑﺎ ﺧﺼﺎﻳﺺ روﺣﯽ و ﻣﻌﻨﻮی ﮐﻪ ﻻزﻣﻪ ﺗﺮﮐﻴﺒﺎت ﺟﺴﻤﯽ و ﻣﺎدی اوﺳﺖ ﻗﺪم ﺑﻪ دﻧﻴﺎ

ﻣﯽ ﻧﻬﺪ.  هﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ارادﻩ ﺁدﻣﯽ در رﻧﮓ ﭼﺸﻢ و ﺷﮑﻞ ﺑﻴﻨﯽ و ﮐﻴﻔﻴﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﻗﻠﺐ، ﺑﻠﻨﺪی   ﮐﻮﺗﺎهﯽ ﻗﺎﻣﺖ، ﻗﻮﻩ دﻳﺪ ﻳﺎ

ﺿﻌﻒ ﮐﻠﻴﻪ او ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ اﺛﺮی ﻧﺪارد، در ﮐﻴﻔﻴﺖ ﺗﺮﮐﻴﺐ ﻣﻐﺰ و اﻋﺼﺎب و ﺗﻤﺎﻳﻞ دروﻧﯽ ﺧﻮد ﻧﻴﺰ دﺳﺘﺮﺳﯽ ﻧﺪارد.

اﺷﺨﺎﺻﯽ ﻓ ﻄ ﺮ ﺗ ﺎً ﺁرام و ﻣﻌﺘﺪل و اﺷﺨﺎص دﻳﮕﺮ ذ ا ﺗ ﺎً ﺗﻨﺪ و ﺳﺮﮐﺶ و اﻓﺮاط ﮐﺎرﻧﺪ. ﻣﺮدﻣﺎن ﻧﻴﮑﻮﻣﻨﺶ ﻣ ﺨ ﻞّ ﺁزادی دﻳﮕﺮان

ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻪ ﺣﻖ ﺳﺎﻳﺮﻳﻦ ﺗﺠﺎوز ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﮐﺴﺎن دﻳﮕﺮ از هﻴﭽﮕﻮﻧﻪ زورﮔﻮﻳﯽ دﺳﺖ ﺑﺮﻧﻤﯽ دارﻧﺪ.

ﺁﻳﺎ ارﺳﺎل رَﺳُﻞ ﺑﺮای اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻃﺒﺎﻳﻊ را ﺗﻐﻴﻴﺮ دهﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﺑﺎ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺳﻴﺎهﭙﻮﺳﺘﯽ را ﺳﻔﻴﺪ ﮐﺮد ﺗﺎ

ﺑﺘﻮان ﻃﺒﻊ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺷ ﺮّ را ﻣﺒﺪل ﺑﻪ ﻃﺒﻊ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺧﻴﺮ ﺳﺎﺧﺖ؟ اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﭼﺮا ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﺸﺮهﺎی ﻣﺘﺪﻳﻦ از ﻟﻮث ﺟﺮاﺋﻢ و

ﺧﺸﻮﻧﺖ و اﻋﻤﺎل ﻏﻴﺮاﻧﺴﺎﻧﯽ ﻟﺒﺮﻳﺰ اﺳﺖ؟

ﭘﺲ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﺮﺳﻴﻢ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ از ﻓﺮﺳﺘﺎدن اﻧﺒﻴﺎء ﺑﺮ ﻣﺮدم ﮐﻪ هﻤﻪ ﺧﻮب ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﻴﺮ ﮔﺮاﻳﻨﺪ ﻧﺘﻴﺠﻪ

ﻣﻄﻠﻮب را ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و در اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻳﮏ ﺷﺨﺺ واﻗﻊ ﺑﻴﻦ راﻩ ﻣﻄﻤﺌﻦ دﻳﮕﺮی ﺑﺮای رﺳﻴﺪن ﺑﻪ اﻳﻦ هﺪف وﺟﻮد دارد و

ﺁن اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺎدر ﻣﺘﻌﺎل هﻤﻪ را ﺧﻮب ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﻨﺪ.

ﻣﺘﺸﺮﻋﻴﻦ در ﺑﺮاﺑﺮ اﻳﻦ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﺟﻮاﺑﯽ ﺣﺎﺿﺮ دارﻧﺪ ﮐﻪ دﻧﻴﺎ دار [ﺳﺮای]  اﻣﺘﺤﺎن اﺳﺖ.  ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮب از ﺑﺪ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﺷﻮد

ﻟﺘﻤﻴﺰ اﻟﺨﺒﻴﺚ ﻣﻦ   اﻟﻄﻴﺐ.  ﻓﺮﺳﺘﺎدن اﻧﺒﻴﺎء ﻧﻮﻋﯽ اﺗﻤﺎم ﺣﺠﺖ اﺳﺖ ﺗﺎ هﺮ ﮐﻪ از دﺳﺘﻮر ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﺮوی ﮐﺮد ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ رود و

ﺁﻧﮑﻪ ﺳﺮ ﺑﺎز زد ﺑﻪ ﺳﺰای ﮐﺮدار ﺑﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﺳﺪ. ﻣﻨﮑﺮان اﺻﻞ ﻧﺒﻮت ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ:

اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻋﺎﻣﻴﺎﻧﻪ اﺳﺖ. اﻣﺘﺤﺎن ﺑﺮای ﭼﻪ؟ ﺁﻳﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻨﺪﮔﺎن را اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻨﺪ؟ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻏﻠﻂ اﺳﺖ. ﺧﺪاوﻧﺪ از

ﺳﺮاﻳﺮ و ﻣﮑﻨﻮﻧﺎت [اﺳﺮار] ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺁﮔﺎهﺘﺮ از ﺧﻮد ﺑﻨﺪﮔﺎن اﺳﺖ. ﺁﻳﺎ ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺮ ﺧﻮد ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻣﻌﻠﻮم ﮔﺮدد ﮐﻪ ﺑﺪﻧﺪ؟ ﺁﻧﻬﺎ

.ﺧﻮد را ﺑﺪ ﻧﻤﯽ داﻧﻨﺪ و ﺑﺪﻳﻬﺎ را ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪﻧﺪ ﺷ ﺮّ ﻧﻤﯽ داﻧﻨﺪ از اﻳﻦ رو ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪﻧﺪ
ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻓﻄﺮت و ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺧﻮد رﻓﺘﺎر ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ. اﮔﺮ ﻃﺒﻴﻌﺖِ ﺗﻤﺎم اﻓﺮاد ﻳﮑﺴﺎن ﺑﻮد، دﻟﻴﻠﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻋﺪﻩ ای از ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ

ﭘﻴﺮوی ﮐﻨﻨﺪ و ﻋﺪﻩ ای ﻧﮑﻨﻨﺪ.  ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ اﮔﺮ اﺳﺘﻌﺪاد ﺧﻮﺑﯽ و ﺑﺪی و ﺧﻴﺮ و ﺷ ﺮّ ﻣﺘﺴﺎوﻳﺎً در ﻧﻬﺎد ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮد، ﺑﻞ

.ﺿﺮورﻩ ﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ هﻤﮕﯽ ﭘﻴﺮوی ﮐﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﻧﮑﻨﻨﺪ

از اﻳﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﺘﺸﺮﻋﻴﻦ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ دهﻬﺎ ﺁﻳﻪ در ﻗﺮﺁن هﺴﺖ ﮐﻪ ﮔﻤﺮاهﯽ و هﺪاﻳﺖ ﺧﻠﻖ را ﺗﺎﺑﻊ ﻣﺸﻴّﺖ

:ﺧﺪاوﻧﺪی ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ

«اِﻧّﮏ ﻻ ﺗَﻬﺪِی ﻣَﻦ اَﺣﺒَﺒﺖَ وَ ﻟ ﮑِ ﻦﱠ اﷲ ﻳَﻬﺪی ﻣِﻦ ﻳَ ﺸ ﺎ ءُ»

.ﺗﻮ هﺮ ﮐﻪ را ﺑﺨﻮاهﯽ ﺑﺘﻮاﻧﯽ هﺪاﻳﺖ ﮐﺮد. وﻟﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ هﺮ ﮐﻪ را ﺧﻮاﺳﺖ هﺪاﻳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ

71

:و در ﺁﻳﻪ ٢٣ ﺳﻮرﻩ زﻣﺮ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ

«وَﻣَﻦ ﻳُ ﻈِ ﻠ ﻞِ ا ﷲُ ﻓَ ﻤ ﺎ ﻟَ ﻪُ ﻣِﻦ ه ﺎ دِ»

.ﮐﺴﯽ را ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻤﺮاﻩ ﮐﺮد هﺪاﻳﺖ ﮐﻨﻨﺪﻩ ای ﻧﺨﻮاهﺪ داﺷﺖ
در ﺳﻮرﻩ ﻣﺤﻤﺪ ﺁﻳﻪ ١٣

72

:ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ

«وَﻟَﻮ ﺷِﺌﻨﺎ ﻻ ﺗَﻴﻨﺎ ﮐُ ﻞﱠ ﻧَ ﻔَ ﺲِ هُﺪﻳﻬﺎ»

.اﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ هﺪاﻳﺖ ﻧﺼﻴﺐ اﺷﺨﺎص ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﻢ
و ﺁﻳﻪ هﺎی ﻋﺪﻳﺪﻩ دﻳﮕﺮ ﻣﺸﻌﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ هﺪاﻳﺖ و ﮔﻤﺮاهﯽ ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ و ﺁوردن هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ در اﻳﻨﺠﺎ ﻣﺎ را از ﻣﻮﺿﻮع

ﺧﻮد ﺧﺎرج ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺳﺨﻦ ﺑﻪ درازا ﻣﯽ ﮐﺸﺪ.  وﻟﯽ از هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻳﮏ ﻣﻄﻠﺐ ﻣﺴﻠّﻢ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﺪون ﻣﺸﻴّﺖ اﻟﻬﯽ

هﺪاﻳﺖ ﺻﻮرت ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮد.  ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ اﻳﻦ، رﻳﺸﻪ دﻳﻦ از ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﻨﺪﻩ ﻧﺸﺪ.  ﭘﺲ ﻗﺪر ﻣﺴﻠّﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ

ﻣﻄﻠﻮب از ﻓﺮﺳﺘﺎدن اﻧﺒﻴﺎء ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ و ﺑﻴﻬﻮدﻩ ﻣﺘﮑﻠﻤﺎن در اﺛﺒﺎت ﻧﺒﻮت ﻋﺎﻣﻪ رﻧﺞ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ.

اﺛﺒﺎت ﻧﺒﻮت ﻋﺎﻣﻪ ﮐﻪ ﻋﻠﻤﺎء ﮐﻼم، ﺧﻮاﻩ در دﻧﻴﺎی اﺳﻼم ﺧﻮاﻩ در ﺳﺎﻳﺮ ادﻳﺎن ﺳﺨﺖ ﺑﺪان ﮐﻮﺷﻴﺪﻩ اﻧﺪ، ﻳﮏ اﻣﺮ ﺷﮏ ﭘﺬﻳﺮ

و ﺑﺎ ﻣﻮازﻳﻦ ﻋﻘﻠﯽ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ اﺛﺒﺎت اﺳﺖ.  زﻳﺮا اﺛﺒﺎت وﺟﻮد ﭘﺮوردﮔﺎر ﮐﻪ اﻧﺒﻴﺎء ﺧﻮد را ﻓﺮﺳﺘﺎدة او ﻣﯽ داﻧﻨﺪ، ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺑﺮ

اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻬﺎن را ﺣﺎدث و ﻣﺴﺒﻮق ﺑﻪ ﻋﺪم ﺑﺪاﻧﻴﻢ. اﮔﺮ دﻧﻴﺎی هﺴﺘﯽ ﻧﺒﻮدﻩ و ﺑﻮد [ﻣﻮﺟﻮدﻳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ] اﺳﺖ، ﻃ ﺒ ﻌ ﺎً ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﻩ

ای ﺁن را اﻳﺠﺎد ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ وﻟﯽ ﺧﻮد اﻳﻦ اﻣﺮ ﻗﺎﺑﻞ اﺛﺒﺎت ﻧﻴﺴﺖ.  ﻣﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺷﮑﻞ ﻗﻄﻌﯽ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ زﻣﺎﻧﯽ

ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻬﺎن ﻧﺒﻮدﻩ و ﻧﺸﺎﻧﯽ از هﺴﺘﯽ ﻧﺒﻮدﻩ اﺳﺖ؟

اﻳﻦ ﻓﺮض ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻬﺎن ﻧﺒﻮدﻩ و ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻣﺎ و ﮐﺮﻩ هﺎی ﺗﺎﺑﻊ ﺁن وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﻧﺪ، ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺼﻮر و

ﺗﺼﺪﻳﻖ اﺳﺖ اﻣﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﻮارد ﺗﺸﮑﻴﻞ دهﻨﺪﻩ ﺁن ﻧﻴﺰ ﻧﺒﻮدﻩ اﺳﺖ و هﺴﺘﯽ ﺁﻧﻬﺎ از ﻋﺪم ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ، ﭼﻨﺪان ﻣﻌﻘﻮل ﺑﻪ

ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽ رﺳﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻌﻘﻮل ﺧﻼف ﺁن اﺳﺖ. ﻳﻌﻨﯽ ﻣﻮادی وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﭘﻴﺴﺘﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺧﻮرﺷﻴﺪی ﻣﺘﻮﻟﺪ

ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﺑﺪون اﻳﻨﮑﻪ از ﻋﻮاﻣﻞ اﻳﻦ ﺗﺮﮐﻴﺐ و ﮐﻴﻔﻴﺖ اﻳﻦ ﭘﻴﺪاﻳﺶ اﻃﻼﻋﯽ ﻗﻄﻌﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ.  ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ اﻳﻦ ﻓﺮض

ﻣﻮﺟﻪ و ﻣﻌﻘﻮل اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪهﺎ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ و ﺧﻮرﺷﻴﺪهﺎی دﻳﮕﺮی ﭘﺎ ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ هﺴﺘﯽ ﻣﯽ ﮔﺬارﻧﺪ و

ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ ﺣﺪوث ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺗﻌﻠﻖ ﻣﯽ ﮔﻴﺮد ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺎهﻴﺖ و اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ اﺛﺒﺎت وﺟﻮد ﺻﺎﻧﻊ دﺷﻮار ﻣﯽ ﺷﻮد.

ﺻﺮف ﻧﻈﺮ از اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ دﺷﻮار و ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﺣﻞ، اﮔﺮ ﻓﺮض ﮐﻨﻴﻢ ﺟﻬﺎن هﺴﺘﯽ ﻧﺒﻮدﻩ و ﺑﻪ ارادﻩ ﺧ ﺪ ا و ﻧ ﺪِ ﻗﺎدر، هﺴﺖ ﺷﺪﻩ،

ﻋﻘﻞ در ﻋﻠﺖ ﻏﺎﺋﯽ ﺁن ﺣﻴﺮان ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺑﺎ هﻤﻪ ﺟﻬﺪ و ﭘﺮش ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﻞ اﻳﻦ ﻏﺎﻣﺾ دﻳﮕﺮ دﺳﺖ ﻳﺎﺑﺪ ﮐﻪ ﭼﺮا

ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁﻣﺪ و ﻗﺒﻞ از ﺁن ﭼﺮا ﻋﺎﻟﻤﯽ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ؟ ﭼﻪ اﻣﺮی ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﻪ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ؟

ﭘﺲ هﻤﻪ اﻳﻦ اﻣﻮر از ﻟﺤﺎظ ا ﺳ ﺘ ﺪ ﻻ لِ ﻋ ﻘ ﻠ ﯽِ ﺻِﺮف ﻻﻳﻨﺤﻞ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ اﺛﺒﺎت وﺟﻮد ﺻﺎﻧﻊ ﻳﺎ ﻧﻔﯽ ﺁن ﺑﺎ اﺳﺘﺪﻻل ﻋ ﻘ ﻠ ﯽِ

ﺻِﺮف دﺷﻮار و ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻣﻤﺘﻨﻊ اﺳﺖ.

در اﻳﻦ ﮔﻴﺮ و دار ﻳﮏ اﻣﺮ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ اﻧﮑﺎر ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ.  ﺁن هﻢ ﺑﺮای ﻣﺎ ﺳﺎﮐﻨﺎن ﮐﺮﻩ زﻣﻴﻦ.  و ﺁن اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺁدﻣﻴﺎن

ﻧﻤﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ در ردﻳﻒ  ﺳﺎﻳﺮ ﺟﺎﻧﻮران ﮐﺮﻩ زﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﭼﻮن اﻧﺪﻳﺸﻪ دارﻧﺪ. از دورﺗﺮﻳﻦ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺑﺸﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ

دارد ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻪ ﻣﺆﺛﺮی در ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻮدﻩ . ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ اﻧﺪ وﺟﻮدی اﻳﻦ دﺳﺘﮕﺎﻩ را ﺑﻪ ﮐﺎر اﻧﺪاﺧﺘﻪ و در ﺧﻴﺮ و ﺷ ﺮّ ﻣﺆﺛﺮ ﺑﻮدﻩ

اﺳﺖ.

ﻣﺒﻨﺎی اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪﻩ هﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺧﻮاﻩ اﻧﺪﻳﺸﻪ، ﺧﻮاﻩ ﻏﺮور و ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪی و ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﺑﻮدن از ﺳﺎﻳﺮ ﺣﻴﻮاﻧﺎت، ﺑﺸﺮ را ﺑﻪ اﻳﺠﺎد

دﻳﺎﻧﺎت ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ اﺳﺖ.

در اﺑﺘﺪاﻳﯽ ﺗﺮﻳﻦ و وﺣﺸﯽ ﺗﺮﻳﻦ ﻃﻮاﻳﻒ اﻧﺴﺎﻧﯽ، دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻮدﻩ و هﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﻣﺘﺮﻗﯽ ﺗﺮﻳﻦ و ﻓﺎﺿﻞ ﺗﺮﻳﻦ اﻗﻮام. 

ﻧﻬﺎﻳﺖ، در اﻗﻮام اوﻟﻴﻪ ﻳﺎ اﻗﻮام وﺣﺸﯽ ﮐﻨﻮﻧﯽ اﻳﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪات ﺁﻟﻮدﻩ ﺑﻪ اوهﺎم و ﺧﺮاﻓﺎت اﺳﺖ و در ﻣﻠﻞ راﻗﻴﻪ در ﭘﺮﺗﻮ ﻓﮑﺮ

داﻧﺸﻤﻨﺪان و ﺑﺰرﮔﺎن اﻧﺪﻳﺸﻪ دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﺧﻼﻗﯽ و ﻧﻈﺎﻣﺎت اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ درﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻟﻤﺎل ﺁﻧﻬﺎ را از ﺣﺎل

ﺗﻮﺣﺶ درﺁوردﻩ و ﺑﻪ اﻳﺠﺎد ﻧﻈﻢ و ﻋﺪاﻟﺖ و ﺁﺳﺎﻳﺶ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ رهﺒﺮی ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ.

اﻳﻦ ﺗﺤﻮل و اﻳﻦ ﺳﻴﺮ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﻮﺑﯽ ﻣﺮهﻮن ﺑﺰرﮔﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﺎهﯽ ﺑﻪ اﺳﻢ ﻓﻴﻠﺴﻮف، ﮔﺎهﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺼﻠﺢ، ﮔﺎهﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم

ﻗﺎﻧﻮﻧﮕﺰار و ﮔﺎهﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻇﺎهﺮ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ.

ﺣﻤﻮراﺑﯽ، ﮐﻨﻔﻮﺳﻴﻮس، ﺑﻮدا، زردﺷﺖ، ﺳﻘﺮاط، اﻓﻼﻃﻮن و... 

در اﻗﻮام ﺳﺎﻣﯽ

73

ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﺼﻠﺤﺎن ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ درﺁﻣﺪﻩ اﻧﺪ. ﻳﻌﻨﯽ ﺧﻮد را ﻣﺒﻌﻮث از ﻃﺮف ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ. ﻣﻮﺳﯽ

ﺑﻪ ﮐﻮﻩ ﻃﻮر رﻓﺘﻪ اﻟﻮاح ﻧﺎزل ﮐﺮدﻩ و ﻗﻮاﻧﻴﻨﯽ در اﺻﻼح ﺷﺌﻮن ﺑﻨﯽ اﺳﺮاﺋﻴﻞ وﺿﻊ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ.

ﻋﻴﺴﯽ، ﻳﻬﻮد را ﺳﺮﮔﺮم اوهﺎم و ﺧﺮاﻓﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ، ﭘﺲ ﻗﺪ ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ و ﺑﻪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﺧﻼﻗﯽ ﭘﺮداﺧﺘﻪ و ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﻪ ﺻﻮرت

ﭘﺪری ﻣﺸﻔﻖ و ﺧﻴﺮﺧﻮاﻩ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدﻩ ﻳﺎ ﺧﻮد ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﭘﺴﺮ ﺁن ﭘﺪر ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻩ اﺳﺖ و ﻳﺎ ﺣﻮارﻳﻮن ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻨﻮاﻧﯽ

ﺑﻪ وی دادﻩ اﻧﺪ و ﻳﺎ اﻧﺠﻴﻠﻬﺎی ﭼﻬﺎرﮔﺎﻧﻪ

74

ﺻﻮرت ﻣﺸﻮش و ﻣﺒﺴﻮﻃﯽ اﺳﺖ از ﮔﻔﺘﻪ هﺎی ﻣﺠﻤﻞ او.

در ﺁﺧﺮ ﻗﺮن ﺷﺸﻢ ﻣﻴﻼدی ﻣﺮدی ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺤﻤﺪ در ﺣﺠﺎز ﻗﻴﺎم ﮐﺮدﻩ و ﻧﺪای اﺻﻼح در دادﻩ اﺳﺖ.  ﭼﻪ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﻣﻴﺎن او و

ﻣﻮﺳﯽ و ﻋﻴﺴﯽ هﺴﺖ؟ ﻣﺘﺸﺮﻋﺎن ﺳﺎدﻩ ﻟﻮح، دﻟﻴﻞ ﺻﺪق ﻧﺒﻮت را ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻗﺮار ﻣﯽ دهﻨﺪ و از هﻤﻴﻦ روی ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﻮﻳﺴﺎن

اﺳﻼم ﺻﺪهﺎ ﺑﻠﮑﻪ هﺰارهﺎ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺑﺮای ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺷﺮح ﻣﯽ دهﻨﺪ. ﺷﮕﻔﺖ اﻧﮕﻴﺰﺗﺮ اﻳﻨﮑﻪ ﻳﮏ داﻧﺸﻤﻨﺪ ﻣﺴﻴﺤﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم

ﺣﺪاد، ﮐﺘﺎﺑﯽ ﺗﺄﻟﻴﻒ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﺎم «اﻟﻘﺮﺁن و اﻟﮑﺘﺎب» ﮐﻪ ﮔﻮاﻩ وﺳﻌﺖ داﻣﻨﻪ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت و اﻃﻼﻋﺎت اوﺳﺖ.

او در اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﺑﺎ ﺷﻮاهﺪ ﻋﺪﻳﺪﻩ ﻗﺮﺁﻧﯽ ﻧﺸﺎن دادﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻌﺠﺰﻩ ای ﻇﺎهﺮ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ و ﻗﺮﺁن را ﻧﻴﺰ

ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻧﻤﯽ داﻧﺪ، ﺁن وﻗﺖ در ﮐﻤﺎل ﺳﺎدﻩ ﻟﻮﺣﯽ اﻋﺠﺎز را دﻟﻴﻞ ﺑﺮ ﻧﺒﻮت ﺁوردﻩ و اﺳﺘﺸﻬﺎد ﺑﻪ ﻣﻌﺠﺰات ﻣﻮﺳﯽ و ﻋﻴﺴﯽ

ﻣﯽ ﮐﻨﺪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ هﻤﻪ ﺁن ﻣﻌﺠﺰات در ﻣﻴﺎن اوهﺎم و ﭘﻨﺪارهﺎ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ رؤﻳﺖ اﺳﺖ.  ﺁﻳﺎ اﮔﺮ ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺮدﻩ را

زﻧﺪﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد، در ﺗﻤﺎم ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻳﻬﻮد ﺁن ﺗﺎرﻳﺦ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﭘﻴﺪا ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﭘﺎی او ﻧﻴﻔﺘﺪ و ﺑﻪ اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎورد؟

اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻳﮑﯽ از ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ اﻳﻦ ﻗﺪرت را ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﺮدﻩ زﻧﺪﻩ ﮐﻨﺪ، ﺁب رودﺧﺎﻧﻪ را از ﺟﺮﻳﺎن ﺑﺎزدارد،

ﺧﺎﺻﻴﺖ ﺳﻮزاﻧﺪن را از ﺁﺗﺶ ﺳﻠﺐ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺮدم ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻧﺪ و دﺳﺘﻮرهﺎی ﺳﻮدﻣﻨﺪ او را ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﻨﺪﻧﺪ، ﺁﻳﺎ ﺳﺎدﻩ ﺗﺮ

و ﻋﻘﻼﻧﯽ ﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﻴﺮوی ﺗﺼﺮف در ﻃﺒﺎﻳﻊ ﻣﺮدم را ﺑﻪ وی ﺑﺪهﺪ و ﻳﺎ ﻣﺮدم را ﺧﻮب ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﻨﺪ؟ ﭘﺲ ﻣﺴﺌﻠﻪ رﺳﺎﻟﺖ

اﻧﺒﻴﺎء را ﺑﺎﻳﺪ از زاوﻳﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و ﺁن را ﻳﮏ ﻧﻮع ﻣﻮهﺒﺖ و ﺧﺼﻮﺻﻴﺖ روﺣﯽ و دﻣﺎﻏﯽ ﻓﺮدی ﻏﻴﺮﻋﺎدی ﺗﺼﻮر

ﮐﺮد.

ﻣ ﺜ ﻼً در ﺑﻴﻦ ﺟﻨﮕﺠﻮﻳﺎن ﮔﺎهﯽ ﺑﻪ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﭼﻮن ﮐﻮروش، ﺳﺰار، اﺳﮑﻨﺪر، ﻧﺎﭘﻠﺌﻮن و ﻧﺎدر ﺑﺮ ﻣﯽ ﺧﻮرﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﺪون

ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﺧﺎﺻﯽ در ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻮهﺒﺖ ﻧﻘﺸﻪ ﮐﺸﯽ و ﻓﻦ ﻏﻠﺒﻪ ﺑﺮ ﺣﺮﻳﻒ ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ.  ﻳﺎ در ﻋﺎﻟﻢ داﻧﺶ و هﻨﺮ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﭼﻮن

اﻧﻴﺸﺘﻦ [ﺁﻳﻨﺸﺘﺎﻳﻦ]، ارﺳﻄﻮ، ادﻳﺴﻮن، هﻮﻣﺮ، ﻣﻴﮑﻼﻧﮋ، وﻳﻨﭽﯽ [ﻟﺌﻮﻧﺎردو داوﻳﻨﭽﯽ]، ﺑﺘﻬﻮون، ﻓﺮدوﺳﯽ، ﺣﺎﻓﻆ، اﺑﻦ ﺳﻴﻨﺎ،

ﻧﺼﻴﺮاﻟﺪﻳﻦ ﻃﻮﺳﯽ، اﺑﻮاﻟﻌﻼء ﻣﻌﺮّی و ﺻﺪهﺎ ﻋﺎﻟﻢ، ﻓﻴﻠﺴﻮف، هﻨﺮﻣﻨﺪ، ﻣﺨﺘﺮع و ﻣﮑﺘﺸﻒ ﻇﻬﻮر ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ اﻧﺪﻳﺸﻪ و

ﻧﺒﻮغ ﺧﻮد ﺗﺎرﻳﺦ ﺗﻤﺪن ﺑﺸﺮ را ﻧﻮر ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ اﻧﺪ. ﭼﺮا ﻧﺒﺎﻳﺪ در اﻣﻮر روﺣﯽ و ﻣﻌﻨﻮی ﭼﻨﻴﻦ اﻣﺘﻴﺎز و ﺧﺼﻮﺻﻴﺘﯽ در ﻳﮑﯽ

از اﻓﺮاد ﺑﺸﺮ ﺑﺎﺷﺪ؟

ﭼﻪ ﻣﺤﻈﻮر

75

ﻋﻘﻠﯽ، در راﻩ اﻣﮑﺎن ﭘﻴﺪا ﺷﺪن اﻓﺮادی هﺴﺖ ﮐﻪ در ﮐُﻨﻪ روح ﺧﻮد ﺑﻪ هﺴﺘﯽ ﻣﻄﻠﻖ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻩ و از ﻓﺮط

ﺗﻔﮑﺮ ﮐﻢ ﮐﻢ ﭼﻴﺰی ﺣﺲ ﮐﺮدﻩ و رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﮐﺸﻒ، ﻧﻮﻋﯽ اﺷﺮاق ﺑﺎﻃﻨﯽ و ﻧﻮﻋﯽ اﻟﻬﺎم ﺑﻪ ﺁﻧﺎن دﺳﺖ دادﻩ ﺑﺎﺷﺪ و

ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ هﺪاﻳﺖ و ارﺷﺎد دﻳﮕﺮان ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰد؟

اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ در ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ از دوران ﺻﺒﺎوت [ﮐﻮدﮐﯽ، ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ] ﺑﻮدﻩ. از اﻳﻦ رو در ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺧﻮد ﺑﻪ ﺷﺎم ﺑﻪ ﺗﺠﺎرت

اﮐﺘﻔﺎ ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ راهﺒﺎن و ﮐﺸﻴﺸﺎن ﻣﺴﻴﺤﯽ ﺗﻤﺎﺳﻬﺎی ﻣﺘﻌﺪد ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺣﺘﯽ هﻨﮕﺎم ﮔﺬﺷﺘﻦ از ﺳﺮزﻣﻴﻨﻬﺎی ﻋﺎد و ﺛﻤﻮدو

ﺗﻮﻓﺎن ﻧﺠﺎت ﻳﺎﻓﺖ]

74

 [اﻧﺠﻴﻠﻬﺎی ﭼﻬﺎرﮔﺎﻧﻪ ﻣﺘﯽ، ﻳﻮﺣﻨﺎ، ﻣﺮﻗﺲ و ﻟﻮﻗﺎ]

75

  [ﻣﺤﻈﻮر ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﺣﺮام و ﻣﻤﻨﻮع  اﺳﺖ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ «ﻣﺤﺬور» ﻳﻌﻨﯽ ﻣﺎﻧﻊ ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺎﺷﺪ] 63

ﻣﺪﻳﻦ ﺑﻪ اﺳﺎﻃﻴﺮ و رواﻳﺎت ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻮش دادﻩ و در ﺧﻮد ﻣﮑﻪ ﺑﺎ اهﻞ ﮐﺘﺎب ﺁﻣﺪ و ﺷﺪ داﺷﺘﻪ.  در دﮐﺎن ﺟﺒﺮ

76

ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﻣﯽ

ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺑﺎ ورﻗﺔ ﺑﻦ ﻧﻮﻓﻞ ﭘﺴﺮﻋﻤﻮی ﺧﺪﻳﺠﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻗﺴﻤﺘﯽ از اﻧﺠﻴﻞ را ﺑﻪ ﻋﺮﺑﯽ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ، در ﻣﻌﺎﺷﺮت

.داﺋﻢ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ و هﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺁن هﻤﻬﻤﻪ ای را ﮐﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ در اﻧﺪرون وی ﺑﻮدﻩ ﻣﺒﺪل ﺑﻪ ﻏﻮﻏﺎﺋﯽ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ

داﺳﺘﺎن ﺑﻌﺜﺖ، رواﻳﺎﺗﯽ ﮐﻪ در ﺳﻴﺮﻩ هﺎ و اﺣﺎدﻳﺚ دﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺷﺨﺺ اﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪ ژرف ﺑﻴﻦ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ از ﺧﻼل ﺁﻧﻬﺎ ﭘﯽ

ﺑﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺑﺒﺮد، هﻤﭽﻨﻴﻦ از ﻗﺮاﺋﻦ و اﻣﺎراﺗﯽ ﮐﻪ ﻳﮏ ﺣﺮﮐﺖ و ﺟﻨﺐ و ﺟﻮش ﻏﻴﺮ اﺧﺘﻴﺎری در روح ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﭘﻴﺪا

ﺷﺪﻩ و او را ﻣُﺴﺨﺮ ﻋﻘﻴﺪﻩ ای ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﻨﺘﻬﯽ ﺑﻪ رؤﻳﺎ و ﻳﺎ اﺷﺮاق ﻳﺎ ﮐﺸﻒ ﺑﺎﻃﻨﯽ و ﻧﺰول ﭘﻨﺞ ﺁﻳﻪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ

ﺳﻮرﻩ ﻋﻠﻖ ﮔﺮدﻳﺪ.

«اِﻗﺮَأ ﺑِ ﺎ ﺳ ﻢِ رَ ﺑّ ﮏِ اﻟّﺬَی ﺧَ ﻠَ ﻖَ. اِ ﻻ ﻧ ﺴ ﺎ نَ ﻣِﻦ ﻋَﻠَﻖ اِ ﻗَ ﺮ أ وَ رَﺑُّﮏ اﻻﮐﺮَمُ، اَﻟﱠﺬی ﻋَ ﻠَ ﻢﱠ ﺑِﺎﻟﻘَﻠَﻢِ، ﻋَ ﻠَ ﻢَ ا ﻟِ ﺎ ﻧ ﺴ ﺎ نَ ﻣﺎﻟَﻢ ﻳَﻌﻠَﻢ»

ﻳﻌﻨﯽ:[ﺑﺨﻮان ﺑﻪ ﻧﺎم ﭘﺮوردﮔﺎرت ﮐﻪ ﺁﻓﺮﻳﺪ اﻧﺴﺎن را از ﺧ ﻮ نِ ﺑﺴﺘﻪ. ﺑﺨﻮان ﭘﺮوردﮔﺎر ﮐﺮﻳﻤﺖ را، ﺁﻧﮑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ داد

[ﻧﻮﺷﺘﻦ را ﺑﻪ ﻗﻠﻢ، ﺁﻣﻮزاﻧﻴﺪ اﻧﺴﺎن را ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ

ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ هﻨﮕﺎم ﺑﻌﺜﺖ ﭼﻬﻞ ﺳﺎل داﺷﺖ. ﻗﺎﻣﺖ ﻣﺘﻮﺳﻂ، رﻧﮓ ﭼﻬﺮﻩ ﺳﺒﺰ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺳﺮﺧﯽ، ﻣﻮی ﺳﺮ و رﻧﮓ ﭼﺸﻤﺎن

ﺳﻴﺎﻩ.  ﮐﻤﺘﺮ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﮐﻤﺘﺮ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻳﺪ.  دﺳﺖ ﺟﻠﻮی دهﺎن ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ.  هﻨﮕﺎم راﻩ رﻓﺘﻦ ﺑﺮ ﮔﺎﻣﯽ ﺗﮑﻴﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد و

ﺧﺮاﻣﺶ [ﺧﻮش ﺧﺮاﻣﯽ] در رﻓﺘﺎر ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﺪﻳﻦ ﺳﻮی و ﺁن ﺳﻮی ﻧﻤﯽ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ. از ﻗﺮاﻳﻦ و اﻣﺎرات ﺑﻌﻴﺪ ﻧﻤﯽ داﻧﻨﺪ ﮐﻪ

در ﺑﺴﻴﺎری از رﺳﻮم و ﺁداب ﻗﻮم ﺧﻮد ﺷﺮﮐﺖ داﺷﺖ وﻟﯽ از هﺮﮔﻮﻧﻪ ﺟﻠﻔﯽ و ﺳﺒﮑﺴﺮی ﺟﻮاﻧﺎن ﻗﺮﻳﺶ ﺑﺮﮐﻨﺎر ﺑﻮد و ﺑﻪ

درﺳﺘﯽ و اﻣﺎﻧﺖ و ﺻﺪق ﮔﻔﺘﺎر، ﺣﺘﯽ ﻣﻴﺎن ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﺧﻮد، ﻣﺸﻬﻮر ﺑﻮد.  ﭘﺲ از ازدواج ﺑﺎ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﮐﻪ از ﺗﻼش ﻣﻌﺎش

ﺁﺳﻮدﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﻪ اﻣﻮر روﺣﯽ و ﻣﻌﻨﻮی ﻣﯽ ﭘﺮداﺧﺖ، ﭼﻮن اﻏﻠﺐ ﺣﻨﻔﻴﺎن.  ﺣﻀﺮت اﺑﺮاهﻴﻢ در ﻧﻈﺮ وی ﺳﺮﻣﺸﻖ

ﺧﺪاﺷﻨﺎﺳﯽ ﺑﻮد و ﻃﺒﻴﻌﺘﺎً از ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﻗﻮم ﺧﻮد ﺑﻴﺰار.  ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪﻩ دﮐﺘﺮ ﻃﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﻏﺎﻟﺐ ﺑﺰرﮔﺎن ﻗﺮﻳﺶ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً از ﺑﺖ

ﭘﺮﺳﺘﯽ ﻋﻘﻴﺪﻩ ای ﺑﻪ ﺑﺘﺎن ﮐﻌﺒﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ وﻟﯽ ﭼﻮن ﻋﻘﻴﺪﻩ راﻳﺞ اﻋﺮاب ﺑﻪ اﺻﻨﺎم [ﺟﻤﻊ ﺻﻨﻢ، ﺑﺘﺎن] وﺳﻴﻠﻪ ﮐﺴﺐ ﻣﺎل و ﺟﺎﻩ

ﺑﻮد، ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﺪان ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺳﺨﻴﻒ اﺣﺘﺮام ﮐﻨﻨﺪ.

در ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺗﺄﻣﻞ و ﺁهﻨﮓ داﺷﺖ و ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺣﺘﯽ از دوﺷﻴﺰﻩ ای ﺑﺎﺣﻴﺎﺗﺮ ﺑﻮد. ﻧﻴﺮوی ﺑﻴﺎﻧﺶ ﻗﻮی و ﺣﺸﻮ و زواﻳﺪ در

ﮔﻔﺘﺎر ﻧﺪاﺷﺖ.  ﻣﻮی ﺳﺮ او ﺑﻠﻨﺪ و ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺗﺎ ﻧﻴﻤﻪ ای از ﮔﻮش وی را ﻣﯽ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ. ﻏ ﺎ ﻟ ﺒ ﺎً ﮐﻼهﯽ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺖ و

ﺑﺮ رﻳﺶ و ﻣﻮی ﻋﻄﺮ ﻣﯽ زد. ﻃﺒﻌﯽ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺗﻮاﺿﻊ و رأﻓﺖ داﺷﺖ و هﺮ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ دﺳﺖ ﻣﯽ داد، در وا ﭘﺲ ﮐﺸﻴﺪن

دﺳﺖ ﭘﻴﺸﯽ ﻧﻤﯽ ﺟﺴﺖ.  ﻟﺒﺎس و ﻣﻮزﻩ [ﭼﮑﻤﻪ]  ﺧﻮد را ﺧﻮد وﺻﻠﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد.  ﺑﺎ زﻳﺮدﺳﺘﺎن ﻣﻌﺎﺷﺮت ﻣﯽ ﮐﺮد.  ﺑﺮ زﻣﻴﻦ

ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ و دﻋﻮت ﺑﻨﺪﻩ ای را ﻧﻴﺰ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدﻩ و ﺑﺎ وی ﻧﺎن ﺟﻮﻳﻦ ﻣﯽ ﺧﻮرد. هﻨﮕﺎم ﻧﻄﻖ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً در ﻣﻮﻗﻊ ﻧﻬﯽ از

.ﻓﺴﺎد ﺻﺪاﻳﺶ ﺑﻠﻨﺪ و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺳﺮخ و ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺸﻢ ﺑﺮ ﺳﻴﻤﺎﻳﺶ ﭘﻴﺪا ﻣﯽ ﺷﺪ

ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺷﺠﺎع ﺑﻮد و هﻨﮕﺎم ﺟﻨﮓ ﺑﺮ ﮐﻤﺎﻧﯽ ﺗﮑﻴﻪ ﮐﺮدﻩ، ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن را ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺗﺸﺠﻴﻊ ﻣﯽ ﮐﺮد و اﮔﺮ هﺮاﺳﯽ از

دﺷﻤﻦ ﺑﺮ ﺟﻨﮕﺠﻮﻳﺎن اﺳﻼم ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﻣﺤﻤﺪ ﭘﻴﺸﻘﺪم ﺷﺪﻩ و از هﻤﻪ ﺑﻪ دﺷﻤﻦ ﻧﺰدﻳﮑﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ.  ﻣﻌﺬﻟﮏ ﮐﺴﯽ را ﺑﻪ

.دﺳﺖ ﺧﻮد ﻧﮑﺸﺖ ﺟﺰ ﻳﮏ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻪ وی ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮد و ﺣﻀﺮت ﭘﻴﺸﺪﺳﺘﯽ ﮐﺮدﻩ و ﺑﻪ هﻼﮐﺘﺶ رﺳﺎﻧﺪ

:از ﺳﺨﻨﺎن اوﺳﺖ

«هﺮ ﮐﺲ ﺑﺎ ﺳﺘﻤﮕﺮی هﻤﺮاهﯽ ﮐﻨﺪ و ﺑﺪاﻧﺪ ﮐﻪ او ﺳﺘﻤﮕﺮ اﺳﺖ، ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻧﻴﺴﺖ»

«ﻣﺆﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺳﻴﺮ ﺑﺎﺷﺪ و در هﻤﺴﺎﻳﮕﯽ ﮔﺮﺳﻨﻪ ای داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ»

«ﺣُ ﺴ ﻦِ ﺧُﻠﻖ ﻧ ﺼ ﻒِ دﻳﻦ اﺳﺖ»

«ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺟﻬﺎدهﺎ ﮐﻠﻤﺔ ﺣﻘّﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻮای ﻇﺎﻟﻢ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ»

«ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪﺗﺮﻳﻦِ ﺷﻤﺎ ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﺷﻮد

64

 [ﺗﺌﻮدور ﻧﻠﺪﮐﻪ ١٨٣٦ -١٩٣٠) Theodor Nöldecke م) اﺳﺘﺎد ﺷﺮﻗﺸﻨﺎس. اﺛﺮ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ او «ﺗﺎرﻳﺦ ﻗﺮﺁن» ﭼﺎپ ﮔﻮﺗﻴﻨﮕﻦ ١٨٦٠ م.]

65

 [ﮔﻮﻟﺪزﻳﻬﺮ ١٨٥٠ -١٩٢١) Ignaz Goldziher م) اﺳﺘﺎد ادﺑﻴﺎت و زﺑﺎن ﺷﺮق در داﻧﺸﮕﺎﻩ ﺑﻮداﭘﺴﺖ. وی در ﺗﺎرﻳﺦ اﺳﻼم ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت وﺳﻴﻌﯽ

ﺑﻪ ﻳﺎدﮔﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ و ﺷﺎدروان دﺷﺘﯽ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﮐﺘﺎب «درﺳﻬﺎﻳﯽ از اﺳﻼم»  ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﻇ ﺎ ه ﺮ اً وﺳﻴﻠﻪ ﻋﻠﻴﻨﻘﯽ ﻣﻨﺰوی از ﻋﺮﺑﯽ ﺑﻪ

ﻓﺎرﺳﯽ ﺗﺮﺟﻤﻪ و ﺟﻠﺪ اول ﺁن ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ. ﺗﺄﺛﻴﺮ ﮐﺘﺎب«درﺳﻬﺎﻳﯽ از اﺳﻼم» را ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﻪ روﺷﻨﯽ در ﮐﺘﺎب «ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل» دﻳﺪ]

66

  [ﮐﺮﻳﻤﺮ ١٨٢٨  -١٨٨٩)  Baron Alfred von Kremer م)    ﺁﺛﺎر ﻓﺮاواﻧﯽ ﭘﻴﺮاﻣﻮن اﺳﻼم دارد.  ﻳﮑﯽ از ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﺁﺛﺎر او «ﻣﺼﺮ»  در

دو ﺟﻠﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺷﻬﺮ ﻻﻳﭙﺰﻳﮏ ﺁﻟﻤﺎن در ﺳﺎل ١٨٦٣ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ.  «ﺗﺎرﻳﺦ ﻋﻘﺎﻳﺪ در اﺳﻼم»  ﮐﻪ در ﺳﺎل ١٨٦٨ در ﻻﻳﭙﺰﻳﮏ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ. 

«ﺗﺎرﻳﺦ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺗﻤﺪن اﺳﻼم»  ﮐﻪ در ﺳﺎل ١٨٧٣ در هﻤﺎن ﺷﻬﺮ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ.  «ﺗﺎرﻳﺦ ﺗﻤﺪن ﺷﺮق در دوران ﺧﻠﻔﺎ»  در دو ﺟﻠﺪ ﮐﻪ در ﺳﺎﻟﻬﺎی

١٨٧٥ -١٨٧٧ در وﻳﻦ اﻧﺘﺸﺎر ﻳﺎﻓﺖ]

67

 [ﺁدام ﻣﺘﺰ Adam Metz ، اﺛﺮ ﻣﻬﻢ او «ﺗﺠﺪد اﺳﻼم» ﭼﺎپ هﺎﻳﺪﻟﺒﺮگ ١٩٢٢]

68

 [ﺑﻼﺷﺮ Regis Blachere ﺷﺮﻗﺸﻨﺎس ﻓﺮاﻧﺴﻮی و ﻣﺤﻘﻖ در اﺳﻼم و ﻗﺮﺁن. ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﺗﺄﻟﻴﻒ او «ﻗﺮﺁن» در دو ﺟﻠﺪ اﺳﺖ]

69

  [ﻣﺤﻤﺪﺑﻦ زﮐﺮﻳﺎی رازی (٩٣٥ ﻳﺎ ٨٦٥  –  ٩٢٥ م)  ﻣﺘﻮﻟﺪ در ﺷﻬﺮ ری، ﺟﻨﻮب ﺗﻬﺮان.  ﻓﻴﻠﺴﻮف، رﻳﺎﺿﻴﺪان، ﻃﺒﻴﺐ، ﻣﻨﻘﺪ ﻓﻠﺴﻔﻪ ارﺳﻄﻮ. 

ﺑﺮﺧﯽ از ﺁﺛﺎر وی ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻬﺎی اروﭘﺎﻳﯽ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ]

70

  [اﺑﻮاﻟﻌﻼء ﻣﻌﺮّی (٩٧٣  -١٠٥٨ م)  ﻟﻐﺖ ﺷﻨﺎس و ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺰرگ ﻋﺮب.  وی در ﭼﻬﺎرﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺑﻴﻤﺎری ﺣﺼﺒﻪ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﺷﺪ.  ﻣﻌﺮّی هﻤﻪ

ﺳﻨﻦ اﺳﻼم را ﺑﻪ ﺑﺎد ﺗﻤﺴﺨﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ و وی را ﻣﺘﻬﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ در رﻗﺎﺑﺖ ﺑﺎ ﻗﺮﺁن ﺷﻌﺮ ﻣﯽ ﺳﺮودﻩ اﺳﺖ. ﻣﺨﺎﻟﻔﻴﻦ وی در ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ   اﺑﻮاﻟﻌﻼء ﺗﺮدﻳﺪ,

دارﻧﺪ

  

71

ﺳﻮرﻩ ﻗﺼﺺ ﺁﻳﻪ ٥٦

72

 [اﻳﻦ ﺁﻳﻪ در ﺳﻮرﻩ ﺳﺠﺪﻩ ﺁﻣﺪﻩ اﺳ

73

  [اﻗﻮام ﺳﺎﻣﯽ از ﺳﺎم ﭘﺴﺮ ﺑﺰرگ ﻧﻮح ﻧﺸﺄت ﻣﯽ ﮔﻴﺮد ﮐﻪ ﻧﮋاد ﺳﺎﻣﯽ را ﺑﺪو ﻧﺴﺒﺖ ﻣﯽ دهﻨﺪ.  وی ﺑﺎ زوﺟﻪ ﺧﻮد داﺧﻞ ﮐﺸﺘﯽ ﻧﻮح ﺷﺪ و از

ﺗﻮﻓﺎن ﻧﺠﺎت ﻳﺎﻓﺖ]

74

 [اﻧﺠﻴﻠﻬﺎی ﭼﻬﺎرﮔﺎﻧﻪ ﻣﺘﯽ، ﻳﻮﺣﻨﺎ، ﻣﺮﻗﺲ و ﻟﻮﻗﺎ]

75

  [ﻣﺤﻈﻮر ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﺣﺮام و ﻣﻤﻨﻮع  اﺳﺖ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ «ﻣﺤﺬور» ﻳﻌﻨﯽ ﻣﺎﻧﻊ ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺎﺷﺪ

76

ﺟﺒﺮ در ﻧﺰدﻳﮑﯽ ﻣﺮوﻩ دﮐﺎﻧﯽ داﺷﺖ و ﻣﺤﻤﺪ زﻳﺎد ﻧﺰد او ﻣﯽ رﻓﺖ و ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ. ﻗﺮﻳﺶ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺤﻤﺪ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن را از ﺟﺒﺮ ﻳﺎد ﻣﯽ ﮔﻴﺮد. ﺁﻳﻪ

١٠٣ ﺳﻮرﻩ ﻧﺤﻞ ﺟﻮاب اﻳﻦ ﺷﺎﻳﻌﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﺒﺮ اﻋﺠﻤﯽ اﺳﺖ و ﻗﺮﺁن ﻋﺮﺑﯽ و ﻓﺼﻴﺢ اﺳﺖ.  وﻟﻘﺪ ﺗﻌﻠﻢ اﻧﻬﻢ ﻳﻘﻮﻟﻮن اِﻧﻤﺎ ﻳﻌﻠﻤﻪ ﺑﺸﺮ ﻟﺴﺎن اﻟﺪی

ﻳﻠﺤﺪون اﻟﻴﻪ اﻋﺠﻤﯽ و هﺬا ﻟﺴﺎن ﻋﺮﺑﯽ ﻣﺒﻴﻦ.  هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﺎم اﺷﺨﺎص دﻳﮕﺮی ﭼﻮن «ﻋﺎﻳﺶ ﻋﻼم ﺣﻮﺑﻄﺐ»  در ﺳﻴﺮﻩ هﺎ هﺴﺖ ﮐﻪ دارای ﮐﺘﺎب و

ﻣﻌﻠﻮﻣﺎت ﺑﻮد و ﺣﻀﺮت ﻗﺒﻞ از ﺑﻌﺜﺖ ﺑﺎ وی رﻓﺖ و ﺁﻣﺪ داﺷﺖ.  ﺳﻠﻤﺎن ﻓﺎرﺳﯽ، ﺑﻼل ﺣﺒﺸﯽ و ﺣﺘﯽ اﺑﻮﺑﮑﺮ ﺻﺪﻳﻖ ﻧﻴﺰ ﻗﺒﻞ از ﺑﻌﺜﺖ ﺑﺎ ﺣﻀﺮت

رﺳﻮل ﺗﻔﺎهﻢ و ﻣﺬاﮐﺮات داﺷﺘﻪ اﻧﺪ. ﻋﻠﯽ دﺷﺘ