(بیست و سه سال نوشته علی‌ دشتی(ﻣﺤﻤّﺪ

ﻣﺤﻤّﺪ

١- ﺗﻮﻟﺪ ﻗﻬﺮﻣﺎن

٢- ﮐﻮدﮐﯽ

٣- رﺳﺎﻟﺖ

٤- ﺑﻌﺜﺖ

٥- ﭘﺲ از ﺑﻌﺜﺖ

ﺗ ﻮ ﻟّ ﺪِ ﻗﻬﺮﻣﺎن

رهﯽ ﺟﺰ  ﮐﻌﺒﻪ  و  ﺑﺘﺨﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﭘﻮﻳﻢ  ﮐﻪ  ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻢ

ﮔﺮوهﯽ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ اﻳﻨﺠﺎ و ﻣﺸﺘﯽ ﺧﻮدﭘﺮﺳﺖ ﺁﻧﺠﺎ

ﻣﻮﻟﻮی

ﺳﺎل ٥٧٠ ﻣﻴﻼدی ﮐﻮدﮐﯽ از ﺁﻣﻨﻪ ﺑﻨﺖ [دﺧﺘﺮ]  وهﺐ در ﻣﮑﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﮔﺸﻮد واو را ﻣﺤﻤﺪ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ. اﻳﻦ ﻧﻮزاد ﭘﺲ

از ﻣﺮگ ﭘﺪر ﺧﻮد ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﻋﺒﺪاﻟﻤﻄﻠﺐ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪ و در ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻣﺎدر ﺧﻮد را از دﺳﺖ داد و ﭘﺲ از اﻧﺪﮐﯽ ﺟ ﺪّ ﺗﻮاﻧﺎ

و ﮐﺮﻳﻤﺶ ﮐﻪ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺣﺎﻣﯽ و ﻧﮕﻬﺒﺎن وی ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﻬﺎن دﻳﮕﺮ ﺷﺘﺎﻓﺖ.  اﻳﻦ ﻃﻔﻞ ﮐﻪ ﻋﻤﻮهﺎی ﻣﺘﻌﺪد و ﻧﺴﺘﺒﺎً ﻣﺘﻤﮑّﻦ داﺷﺖ،

ﺗﺤﺖ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﯽ ﻳﮑﯽ از ﻓﻘﻴﺮﺗﺮﻳﻦ، وﻟﯽ ﺟﻮاﻧﻤﺮدﺗﺮﻳﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ، ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﺣﻴﺮﺗﺰا و ﺷﮕﻔﺖ اﻧﮕﻴﺰی دارد ﮐﻪ

ﺷﺎﻳﺪ در ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺮدان ﺧﻮدﺳﺎﺧﺘﻪ و ﺣﺎدﺛﻪ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ.

هﺰارهﺎ ﮐﺘﺎب درﺑﺎرﻩ زﻧﺪﮔﯽ و ﺣﻮادث ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﻇﻬﻮر و اﻓﻮل او و هﻤﻪ ﮐﺮدارهﺎ و ﮔﻔﺘﺎرهﺎی اﻳﻦ ﻣﺮد ﻓﻮق

اﻟﻌﺎدﻩ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و ﺗﺤﻘﻴﻘﺎً از او ﺑﻴﺶ از ﺗﻤﺎم رﺟﺎل ﺗﺎرﻳﺨﯽ ﻗﺒﻞ از او اﺳﻨﺎد و ﻣﺪارک و ﻗﻮاﻧﻴﻦ در دﺳﺘﺮس ﻣﺤﻘﻘﺎن

و ﭘﮋوهﻨﺪﮔﺎن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ، ﻣﻌﺬاﻟﮏ هﻨﻮز ﮐﺘﺎب روﺷﻦ و ﺧﺮدﭘﺴﻨﺪی درﺑﺎرﻩ وی ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﻴﻤﺎی او را

ﻋﺎری از ﮔﺮد و  ﻏﺒﺎر اَﻏﺮاض و ﭘﻨﺪارهﺎ و ﺗﻌﺼﺒﺎت ﻧﺸﺎن دهﺪ و  اﮔﺮ هﻢ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﻦ ﺑﺪان دﺳﺖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ام.

ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﺣﻘﻴﻘﯽ روی ﻧﻴﺎوردﻩ و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﮐﻮﺷﻴﺪﻩ اﻧﺪ از وی ﻳﮏ ﻣﻮﺟﻮد ﺧﻴﺎﻟﯽ، وﺟﻮدی ﻣﺎﻓﻮق ﺑﺸﺮ و  ﻧﻮﻋﯽ

ﺧﺪا در ﻟﺒﺎس ﻳﮏ اﻧﺴﺎن ﺑﺴﺎزﻧﺪ و ﻏ ﺎ ﻟ ﺒ ﺎً ﺧﺼﺎﻳﺺ ذات ﺑﺸﺮی او را ﻧﺎدﻳﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ و در اﻳﻦ ﮐﺎر ﺣﺘﯽ راﺑﻄﻪ ﻋﻠﺖ و

ﻣﻌﻠﻮل را ﮐﻪ اﺻﻞ ﺣﻴﺎت اﺳﺖ ﺑﻪ ﭼﻴﺰی ﻧﺸﻤﺮدﻩ و ﺑﻪ هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺻﻮرت ﺧَﺮق [ﺧﻼف] ﻋﺎدت دادﻩ اﻧﺪ.

از اﻳﻦ ﻃﻔﻞ ﺗﺎ ﺳﺎل ٦١٠ ﻣﻴﻼدی ﻳﻌﻨﯽ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻦ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﮕﯽ رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ اﺛﺮ ﻣﻬﻤﯽ در ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﻴﺴﺖ و ﺣﺘﯽ در

ﺳﻴﺮﻩ

1

و رواﻳﺎت ﺁن زﻣﺎن، ﺧﺒﺮ ﭼﺸﻤﮕﻴﺮ و ﻓﻮق اﻟﻌﺎدﻩ ای ﻧﻤﯽ ﺑﻴﻨﻴﻢ وﻟﯽ «ﻣﺤﻤﺪﺑﻦ ﺟﺮﻳﺮ ﻃﺒﺮی»

2

ﮐﻪ در اواﺧﺮ ﻗﺮن

ﺳﻮم هﺠﺮی ﺗﻔﺴﻴﺮی ﺑﺮ ﻗﺮﺁن ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﺪون ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ در ذﻳﻞ ﺁﻳﻪ ٢٣ ﺳﻮرﻩ ﺑﻘﺮﻩ، راﺟﻊ ﺑﻪ ﺗﻮﻟﺪ او ﻣﻄﻠﺒﯽ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ

ﮐﻪ ﻧﻤﻮدار اﻧﺤﺮاف از ﺟﺎدﻩ واﻗﻊ ﺑﻴﻨﯽ و رﻏﺒﺖ ﻣﻬﺎرﻧﺸﺪﻧﯽ اﺳﻼف[ﺟﻤﻊ ﺳﻠﻒ، ﮔﺬﺷﺘﮕﺎن]  اﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎی

ﻋﺎﻣﻴﺎﻧﻪ؛ و ﻧﻘﻞ ﺁن ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﻮرخ ﻧﻴﺰ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻮرخ ﺑﻤﺎﻧﺪ و دﺳﺘﺨﻮش ﭘﻨﺪارهﺎ و اﺳﺎﻃﻴﺮ ﻧﺸﻮد. 

ﺁﻳﻪ ٢٣ ﺳﻮرﻩ ﺑﻘﺮﻩ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ:

«وَاِن ﮐُﻨﺘُﻢ ﻓﯽ رَﻳﺐ ﻣﻤّﺎ ﻧَﺰّﻟﻨﺎ ﻋَﻠﯽ ﻋَﺒﺪِﻧﺎ ﻓَﺘُﻮا ﺑِﺴﻮرَة  ﻣِﻦ ﻣِ ﺜِ ﻠ ﻪ وَ ا د ﻋ ﻮَ اﺷُﻬَﺪاﮐُﻢ ﻣِﻦ دوُن اﷲ اِن ﮐُﻨﺘُﻢ ﺻ ﺎ دِﻗ ﻴ ﻦَ»

ﻣﻌﻨﯽ ﺁن واﺿﺢ اﺳﺖ: اﮔﺮ در ﺑﺎب ﻗﺮﺁن ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﻮد ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ اﻳﻢ ﺷﮏ دارﻳﺪ ﻳﮏ ﺳﻮرﻩ ﻣﺜﻞ ﺁن ﺑﻴﺎورﻳﺪ. 

ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺟﺮﻳﺮ ﻃﺒﺮی در ذﻳﻞ اﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ

«ﻗﺒﻞ از ﺑﻌﺜﺖ در ﻣﮑﻪ ﺁوازﻩ ای دراﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮی ﻇﻬﻮر ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺤﻤﺪ ﮐﻪ ﺷﺮق و ﻏﺮب ﺟﻬﺎن ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن او

درﺁﻳﺪ. ﺑﺪان روزﮔﺎر ﭼﻬﻞ زن در ﻣﮑﻪ ﺑﺎر داﺷﺘﻨﺪ و هﺮ ﻳﮏ از ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ زاﺋﻴﺪ اﺳﻢ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را ﻣﺤﻤﺪ ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ

ﻣﮕﺮ او هﻤﺎن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﻮﻋﻮد ﺑﺎﺷﺪ».

ﺳﺨﺎﻓﺖ[ﮐﻢ ﻋﻘﻠﯽ و ﺳﺒﮏ ﻣﻐﺰی] اﻳﻦ ﮔﻔﺘﺎر ﺁﺷﮑﺎرﺗﺮ از ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ درﺑﺎرﻩ ﺁن ﭼﻴﺰی ﮔﻔﺘﻪ ﺁﻳﺪ. ﻧﻪ ﺁوازﻩ ای در ﻣﮑﻪ ﺑﻮدﻩ

و ﻧﻪ ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ اﺛﺮی از رﺳﺎﻟﺖ ﻣﺮدی ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺤﻤﺪ، و ﺣﺘﯽ اﺑﻮﻃﺎﻟﺐ هﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ و وﻟﯽ او ﺑﻮد از اﻳﻦ ﺁوازﻩ هﺎ و ﻧﺸﺎﻧﻪ

هﺎ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺑﻮد، از هﻤﻴﻦ روی اﺳﻼم ﻧﻴﺎوردﻩ از دﻧﻴﺎ رﻓﺖ.  ﺧﻮد ﺣﻀﺮت ﻧﻴﺰ ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از ﺑﻌﺜﺖ از رﺳﺎﻟﺖ ﺧﻮد اﻃﻼﻋﯽ

ﻧﺪاﺷﺖ

3

.  ﮐﺪام ﺁﻣﺎر در ﻣﮑﻪ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺸﺎن دهﺪ در ﺳﺎل ٥٧٠ ﻣﻴﻼدی ﻓﻘﻂ ﭼﻬﻞ و ﻧﻪ زن و ﻧﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺁﺑﺴﺘﻦ

ﺑﻮدﻩ و هﻤﻪ ﺁن هﺎ هﻢ ﺑﺪون اﺳﺘﺜﻨﺎء ﭘﺴﺮ زاﺋﻴﺪﻩ اﻧﺪ و ﻧﺎم هﻤﻪ ﺁن ﭘﺴﺮهﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ و ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ در دوران

ﮐﻮدﮐﯽ ﭼﻬﻞ ﻣﺤﻤﺪ هﻢ ﺳﻦ و ﺳﺎل داﺷﺘﻪ اﺳﺖ؟

واﻗﺪی

4

ﺑﻪ ﺷﮑﻞ دﻳﮕﺮ از ﺗﻮﻟﺪ ﺁن ﺣﻀﺮت ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ:  «هﻤﻴﻦ ﮐﻪ از ﻣﺎدر ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ ﮔﻔﺖ اﷲ اﮐﺒﺮ ﮐﺒﻴﺮا

5

در ﻣﺎﻩ

اول ﻣﯽ ﺳُﺮﻳﺪ، ﻣﺎﻩ دوم ﻣﯽ اﻳﺴﺘﺎد، ﻣﺎﻩ ﺳﻮم راﻩ ﻣﯽ رﻓﺖ، ﻣﺎﻩ ﭼﻬﺎرم ﻣﯽ دوﻳﺪ، و ﻣﺎﻩ ﻧﻬﻢ ﺗﻴﺮ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ».

ﺁﻳﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰی روی دادﻩ ﺑﺎﺷﺪ و ﺗﻤﺎم ﺳﺎﮐﻨﺎن ﺷﻬﺮ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﮑﻪ از ﺁن ﻣﺴﺘﺤﻀﺮ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻣﺮدﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ

ﺑﺖ ﺳﻨﮕﯽ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻧﺪ در ﻗﺒﺎل ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ ﺧﺎک ﻧﻴﻔﺘﺎدﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟

اﻳﻦ ﻳﮏ ﻧﻤﻮﻧﻪ از ﻃﺮز ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﻮﻳﺴﯽ و اﻓﺴﺎﻧﻪ ﺳﺮاﺋﯽ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ اﺳﺖ.  از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ اﻏﺮاض دﻳﻨﯽ ﭘﺎرﻩ ای ﺗﺮﺳﺎﻳﺎن

[ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن]  ﺑﺎﺧﺘﺮی را ﺑﺮ ﺁن داﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ را دروﻏﮕﻮ، ﺟﺎهﻞ، ﺣﺎدﺛﻪ ﺟﻮ، ﺟﺎﻩ ﻃﻠﺐ و ﺷﻬﻮﺗﺮان ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ. ﺑﺪﻳﻬﯽ

اﺳﺖ ﮐﻪ هﻴﭻ ﻳﮏ از اﻳﻦ دو ﻃﺎﻳﻔﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ اﻧﺪ وﻗﺎﻳﻊ را ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ هﺴﺖ دﻧﺒﺎل ﮐﻨﻨﺪ.

ﻋﻠﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪات ﺧﻮاﻩ ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﺧﻮاﻩ دﻳﻨﯽ و ﻣﺬهﺒﯽ، ﻣﺎﻧﻊ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻧﺴﺎن ﺧﺮد ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﺎر اﻧﺪازد و

روﺷﻦ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﺪ.  ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﭘﺮدﻩ ای از ﺧﻮﺑﯽ ﻳﺎ ﺑﺪی روی ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺤﺚ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد.  ﻣﻬﺮ و ﮐﻴﻦ، ﺗﻌﺼﺐ و ﻟﺠﺎج و

ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺗﻠﻘﻴﻨﯽ، ﺷﺨﺺ ﻣﻮرد ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ را در ﺑﺨﺎر و ﻣﻪ و ﺗﺨﻴﻼت ﻓﺮو ﻣﯽ ﭘﻴﭽﺪ. در اﻳﻦ ﺷﺒﻬﻪ ای ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ

از اﻗﺮان ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻤﺘﺎز اﺳﺖ و وﺟﻪ ﺗﻤﺎﻳﺰ او هﻮش ﺣﺎد، اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻋﻤﻴﻖ و روح ﺑﻴﺰار از اوهﺎم و ﺧﺮاﻓﺎت ﻣﺘﺪاول زﻣﺎن

اﺳﺖ و از هﻤﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮ ﻗﻮت ارادﻩ و ﻧﻴﺮوی ﺧﺎرق اﻟﻌﺎدﻩ ای اﺳﺖ ﮐﻪ ﻳﮏ ﺗﻨﻪ او را ﺑﻪ ﺟﻨﮓ اهﺮﻳﻤﻦ ﻣﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪ. ﺑﺎ زﺑﺎﻧﯽ

ﮔﺮم ﻣﺮدم را از ﻓﺴﺎد و ﺗﺒﺎهﯽ ﺑﺮﺣﺬر ﻣﯽ دارد، ﻓﺴﻖ و ﻓﺠﻮر و دروغ و ﺧﻮدﺧﻮاهﯽ را ﻧﮑﻮهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺒﺪاری

از ﻃﺒﻘﻪ ﻣﺤﺮوم و ﻣﺴﺘﻤﻨﺪ ﺑﺮﻣﯽ ﺧﻴﺰد، ﻗﻮم ﺧﻮد را از اﻳﻦ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﮐﻪ ﺑﺠﺎی ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺧﺪای ﺑﺰرگ ﺑﻪ ﺑﺘﻬﺎی ﺳﻨﮕﯽ

ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ ﺳﺮزﻧﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺧﺪاﻳﺎن ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﺎﺗﻮان و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻣﯽ داﻧﺪ.  ﻃ ﺒ ﻌ ﺎً ﻣﺮدﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ در اﺟﺘﻤﺎع

ﺻﺎﺣﺐ ﺷﺄن و اﻋﺘﺒﺎری هﺴﺘﻨﺪ و ﻣﻘﺎم اﺳﺘﻮاری دارﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن وی وﻗﻌﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﺬارﻧﺪ.

ﮔﺮدن ﻧﻬﺎدن ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﻣﺴﺘﻠﺰم ﻓﺮورﻳﺨﺘﻦ ﺗﻤﺎم ﺁداب و رﺳﻮم و ﻋﻘﺎﻳﺪی اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺮﻧﻬﺎ ﺑﺪان ﺧﻮی ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ و ﻣﺜﻞ

ﺗﻤﺎم ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻣﻮروﺛﯽ، اﻣﻮری ﻣﺴﻠﻢ و رﺧﻨﻪ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﻳﺪ.

از هﻤﻪ ﺑﺪﺗﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ ﻧﻈﺎم اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺁﻧﺎن را ﺑﺮهﻢ زﻧﺪ و ﺑﻨﻴﺎد اﺟﺪادی ﺁﻧﻬﺎ را ﻓﺮو رﻳﺰد ﮐﻪ ﺷﺄن و اﻋﺘﺒﺎری ﭼﻮن

ﺧﻮد ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺪارد.  ﮐﻮدک ﻳﺘﻴﻤﯽ از ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺧﻮد ﺁﻧﻬﺎ اﺳﺖ ﮐﻪ از راﻩ ﺗﺮﺣﻢ در ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻤﻮی ﺧﻮﻳﺶ و در ﺗﺤﺖ رﻋﺎﻳﺖ او

ﺑﺰرگ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و دوران ﮐﻮدﮐﯽ را در ﭼﺮاﻧﻴﺪن ﺷﺘﺮ ﻋﻤﻮ و هﻤﺴﺎﻳﮕﺎن ﮔﺬراﻧﻴﺪﻩ و در ﺁﻏﺎز ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺎﻧﻮﺋﯽ

ﻣﺎﻟﺪار در ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ و از ﺁن رو دارای اﻋﺘﺒﺎر و ﺷﺄﻧﯽ ﮔﺮدﻳﺪﻩ اﺳﺖ.

ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ دﻳﺮوز ﻓﺮدی ﻋﺎدی از ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻗﺮﻳﺶ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽ ﺷﺪﻩ و هﻴﭽﮕﻮﻧﻪ اﻣﺘﻴﺎز و ﺗﺸﺨﺼﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ اﮐﻨﻮن

دﻋﻮی ارﺷﺎد و رهﺒﺮی ﺁﻧﺎن را ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﻣﺪﻋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ رﺳﺎﻟﺖ از ﻃﺮف ﺧﺪا ﺑﻪ وی ﺗﻔﻮﻳﺾ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ. اﻳﻦ ﺳﺨﻦ

وﻟﻴﺪ ﺑﻦ ﻣﻐﻴﺮﻩ

6

ﮐﻪ از رؤﺳﺎی ﺑﻨﺎم ﻗﺮﻳﺶ اﺳﺖ ﻃﺮز ﻓﮑﺮ و روﺣﻴﻪ ﺳﺮان ﻗﺒﻴﻠﻪ را ﺧﻮب ﻣﺠﺴﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. وﻟﻴﺪﺑﻦ ﻣﻐﻴﺮﻩ ﺑﺎ

ﺧﺸﻢ و ﺗﮑﺒﺮ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﯽ زد:  «ﺑﺎ وﺟﻮد ﺑﻮدن ﻣﻦ ﺑﺮ رأس ﻃﺎﻳﻔﻪ ﻗﺮﻳﺶ و ﻣﺮدی ﭼﻮن ﻋﺮوﻩ ﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد

7

در ﺻﺪر ﻃﺎﻳﻔﻪ

ﺑﻨﯽ ﺛﻘﻴﻒ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻣﺤﻤﺪ دﻋﻮی ﭘﻴﻐﻤﺒﺮی ﮐﻨﺪ؟»

8

اﺑﻮﺟﻬﻞ

9

هﻢ روزی ﺑﻪ اَﺧﻨﺲ ﺑﻦ ﺷﺮﻳﻖ

10

ﻣﯽ ﮔﻔﺖ:

«ﻣﺎ و ﺑﻨﻮ ﻋﺒﺪ ﻣﻨﺎف ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺰرﮔﯽ و رﻳﺎﺳﺖ ﻣﻨﺎﻗﺸﻪ و رﻗﺎﺑﺖ داﺷﺘﻴﻢ؛ اﮐﻨﻮن ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﺪﻳﻢ، ﻳﮑﯽ از ﺁﻧﻬﺎ

ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ و دﻋﻮی ﭘﻴﻐﻤﺒﺮی ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺑﺪﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ ﺑﻨﻮ ﻋﺒﺪ ﻣﻨﺎف ﻣﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺗﻔﻮق ﻳﺎﺑﻨﺪ».

اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﻣﺎ را از ﻧﻮع ﻓﮑﺮ و ﻃﺮز ﺑﺮﺧﻮرد ﺳﺮان ﻗﺮﻳﺶ ﺑﺎ دﻋﻮت ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺁﮔﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ اﻳﻦ

ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻣﺮ ﻧﺒﻮت ﺑﻪ دﻳﺪﻩ ﻣﺜﺒﺖ ﻧﻤﯽ ﻧﮕﺮﻧﺪ، ﻳﻌﻨﯽ ا ﺑ ﺪ اً ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺁن هﺎ ﺧﻄﻮر ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪاﺋﯽ هﺴﺖ و ﻳﮑﯽ

از اﻓﺮاد ﺁن هﺎ را ﻣﺄﻣﻮر هﺪاﻳﺖ و ارﺷﺎدﺷﺎن ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ و ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﮑﺮر در ﻗﺮﺁن ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ اﻳﺮاد ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ

ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺎ را ارﺷﺎد ﮐﻨﺪ ﭼﺮا ﻳﮏ ﻓﺮد ﻋﺎدی و ﺑﺸﺮی را ﻣﺎأﻣﻮر اﻳﻦ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻓﺮﺷﺘﻪ ای را ﺑﻪ ﺳﻮی

ﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد...  ﮐﻪ ﺑﺎز در ﻗﺮﺁن ﺟﻮاب ﺁن هﺎ دادﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ در زﻣﻴﻦ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ، ﻣﺎ هﻢ از

ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺑﺮ ﺁن هﺎ رﺳﻮل ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ وﻧﮑﺘﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺄﻣﻞ و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻣﻼﺣﻈﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﻪ اﺻﻞ ﻣﻄﻠﺐ ا ﺑ ﺪ اً ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ

ﻳﻌﻨﯽ ﻣ ﻄ ﻠ ﻘ ﺎً ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ هﺎی ﻣﺤﻤﺪ و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ او ﮔﻮش ﻧﻤﯽ دادﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ ﮐﻪ او ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﭼﻪ درﺟﻪ ﺻﺤﻴﺢ و ﻣﻨﻄﺒﻖ

ﺑﺮ ﻣﻮازﻳﻦ ﻋﻘﻠﯽ و ﺻﻼح اﺟﺘﻤﺎع اﺳﺖ.

اﻣﺎ در هﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ای هﺮﭼﻨﺪ ﺗﺒﺎﻩ و ﻓﺎﺳﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﻋﺪﻩ ای روﺷﻦ ﺑﻴﻦ و ﻧﻴﮏ اﻧﺪﻳﺶ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﺨﻦ ﺣﻖ را ﻣﯽ ﭘﺴﻨﺪﻧﺪ و از

دهﺎن هﺮ ﮐﺲ درﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﯽ ﺳﺘﺎﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ اﺑﻮﺑﮑﺮ

11

را ﻳﮑﯽ از ﭘﻴﺶ ﻗﺪﻣﺎن اﻳﻦ اﻓﺮاد داﻧﺴﺖ و ﺑﻪ ﭘﻴﺮوی از او ﭼﻨﺪ

ﺗﻦ از ﻣﺘﻌﻴﻨﺎن ﻗﺮﻳﺶ ﭼﻮن ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﯽ ﻋﻮف

12

و ﻋﺜﻤﺎن ﺑﻦ ﻋﻔﺎن

13

و زﺑﻴﺮﺑﻦ اﻟﻌﻮام

14

و ﻃﻠﺤﺔ ﺑﻦ ﻋﺒﺪاﷲ

15

و ﺳﻌﺪﺑﻦ

اﺑﯽ وﻗﺎص

16

اﺳﻼم ﺁوردﻧﺪ.

ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ اﻳﻦ در هﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ای ﻃﺒﻘﻪ ای ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻧﻌﻤﺎت ﻃﺒﻘﻪ ﻣﺘﻨﻌﻢ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪ ﻧﻴﺴﺖ و ﻃ ﺒ ﻌ ﺎً ﻗﺸﺮ ﻧﺎراﺿﯽ

ﺟﺎﻣﻌﻪ را ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽ دهﺪ.  اﻳﻦ دو ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻪ وی ﻣﯽ ﮔﺮوﻧﺪ و در ﺳﺘﻮدن وی و اﻓﮑﺎر وی هﻢ داﺳﺘﺎن ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ.  ﺁن وﻗﺖ

ﻃ ﺒ ﻌ ﺎً ﻧﺒﺮد اﻗﻠﻴﺖ و اﮐﺜﺮﻳﺖ روی ﻣﯽ دهﺪ.  اﮐﺜﺮﻳﺖ ﺑﻪ زور و ﭘﻮل ﺧﻮد ﻣﯽ ﻧﺎزد و اﻗﻠﻴﺖ ﺑﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ روش و ﻃﺮﻳﻘﻪ

ﺧﻮﻳﺶ ﻣﯽ ﭘﺮدازد و ﺑﺮای ﺗﺒﻠﻴﻎ دﻳﮕﺮان ﻧﺎﭼﺎر ﻣﺰاﻳﺎ و ﺧﺼﺎﻳﺼﯽ ﺑﺮای رهﺒﺮ و هﺎدی ﺧﻮد ﻗﺎﺋﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد.

اﻣﺎ اﻳﻦ روش در زﻣﺎن ﺣﻴﺎت رهﺒﺮ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻣﻌﻘﻮل ﻣﯽ ﻧﻤﺎﻳﺪ وﻟﯽ ﭘﺲ از ﻣﺮگ وی روز ﺑﻪ روز ﻓﺰوﻧﯽ ﻣﯽ ﮔﻴﺮد

ﺑﺤﺪی ﮐﻪ ﺁن رهﺒﺮ ﭘﺲ از ﭼﻨﺪی ﺑﻪ ﻧﻴﺮوی ﭘﻨﺪار و ﻗﻮﻩ واهﻤﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﺸﺮ ﻧﺒﻮدﻩ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا، ﻋﻠﺖ ﻏﺎﺋﯽ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ و ﺣﺘﯽ

ﻣﺪﻳﺮ و ﮔﺮداﻧﻨﺪﻩ ﺟﻬﺎن ﻣﯽ ﺷﻮد.

ﻳﮏ ﻧﻤﻮﻧﻪ و ﺷﺎهﺪ روﺷﻦ و ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ اﻧﮑﺎر ﺑﻤﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺴﻴﺎری از ﺗﺼﻮرات و ﭘﻨﺪارهﺎ ﺟﺎن ﻣﯽ ﮔﻴﺮد و

ﻓﺮع زاﻳﺪ ﺑﺮ اﺻﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد.  ﻗﺮﺁن ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮﻳﻦ و اﺳﺘﻮارﺗﺮﻳﻦ ﺳﻨﺪ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ اﺳﺖ.  در ﺁﻏﺎز ﺳﻮرﻩ اﻻﺳﺮا

17

ﮐﻪ از ﺳﻮرﻩ

هﺎی ﻣﮑّﯽ

18

  اﺳﺖ و ﻗﻀﻴﻪ ﻣﻌﺮاج از ﺁن ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﯽ ﮔﻴﺮد ﺁﻳﻪ ای اﺳﺖ ﺳﺎدﻩ و ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻴﻪ و ﺗﻌﻘﻞ:

«ﺳُ ﺒ ﺤ ﺎ نَ اَﻟّﺬَی اَﺳﺮی ﺑ ﻌَ ﺒ ﺪِ ﻩِ ﻟَ ﻴ ﻼً ﻣِ ﻦَ اُ ﻟ ﻤَ ﺴ ﺠِ ﺪِ ا ﻟ ﺤَ ﺮَ ا م اِﻟَﯽ ا ﻟَ ﻤ ﺴ ﺠِ ﺪِ اُاﻻَﻗﺼَﺎ اﻟّﺬِی ﺑ ﺎ رَ ﮐَ ﻨ ﺎ ﺣَ ﻮ ﻟَ ﻪُ ﻟِ ﻨُ ﻮِ ﻳَ ﻪُ ﻣِﻦ ﺁﻳﺎﺗِﻨﺸﺎ اِ ﻧﱠ ﻪُ

هُﻮَاﻟﺴﱠﻤِﻴﻊُ اﻟﺒَﺼﻴِﻴَﺮ».

هﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ اﺑﻬﺎﻣﯽ در اﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﺷﺮﻳﻔﻪ ﻧﻴﺴﺖ. ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: ﺑﺰرگ و ﻣﻨﺰﻩ اﺳﺖ ﺧﺪاﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﻮد را ﺷﺒﺎﻧﻪ از ﻣﺴﺠﺪاﻟﺤﺮام

ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪاﻻﻗﺼﯽ

19

ﮐﻪ ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺁن را ﻣﺒﺎرک ﺳﺎﺧﺘﻪ اﻳﻢ ﺳﻴﺮ داد ﺗﺎ ﺁﻳﺎت ﺧﻮد را ﺑﺪو ﻧﺸﺎن دهﺪ.

اﻳﻦ ﺁﻳﻪ را ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﺮ ﻳﮏ ﺳﻴﺮ ﻣﻌﻨﻮی ﺣﻤﻞ ﮐﺮد.  اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺳﻴﺮهﺎ ﺑﺮای اﺷﺨﺎﺻﯽ ﮐﻪ در ﺧﻮﻳﺶ ﻓﺮو ﻣﯽ روﻧﺪ و

ﺳﺮﮔﺮم روﻳﺎی روﺣﯽ ﺧﻮﻳﺸﻨﺪ روی ﻣﯽ دهﺪ وﻟﯽ در ﻣﻴﺎن ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﭘﻴﺮاﻣﻮن اﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﺳﺎدﻩ داﺳﺘﺎن هﺎی ﺣﻴﺮت اﻧﮕﻴﺰ ﭘﻴﺪا

ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ هﻴﭽﻮﺟﻪ ﺑﺎ ﻣﻮازﻳﻦ ﻋﻘﻠﯽ ﺳﺎزﮔﺎر ﻧﻴﺴﺖ و در اﻳﻨﺠﺎ ﻓﻘﻂ ﺷﮑﻞ ﺳﺎدﻩ و رواﻳﺖ ﻣﻌﻘﻮل ﺗﺮ را از ﺗﻔﺴﻴﺮ

ﺟﻼﻟﻴﻦ ﻣﯽ ﺁورﻳﻢ.  ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺟﻼﻟﻴﻦ از ﻣﻌﺘﺒﺮﺗﺮﻳﻦ و ﻣﻮﺟﻪ ﺗﺮﻳﻦ ﺗﻔﺴﻴﺮهﺎی ﻗﺮﺁن اﺳﺖ زﻳﺮا ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﺁن از اﻧﺘﺴﺎب ﺑﻪ

ﻓﺮﻗﻪ هﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ دور و ﮐﻤﺘﺮ ﺁﻟﻮدﻩ ﺑﻪ ﺗﻌﺼﺐ و ﺟﺎﻧﺒﺪاری از اﻳﻦ و ﺁﻧﻨﺪ.

ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﺁن ﺑﻪ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻌﺎﻧﯽ ﻗﺮﺁن و ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻣﻔﺎد ﺁن ﻗﻨﺎﻋﺖ ﮐﺮدﻩ و ﮔﺎهﯽ ﺷﺄن ﻧﺰول ﺑﻌﻀﯽ ﺁﻳﺎت را ﺑﻴﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﺎ

هﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺁﻳﻪ اول ﺳﻮرﻩ «اﺳﺮی» ﺑﯽ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ از ﻗﻮل ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.  ﺁﻳﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﻧﺪ ﻋﻠﺖ

ﻧﺰول اﻳﻦ ﺁﻳﻪ را ﺑﻴﺎن و ﻣﻌﻨﯽ ﻣﺒﻬﻢ ﺁن را ﺗﻮﺟﻴﻪ و ﺗﻔﺴﻴﺮ ﮐﻨﻨﺪ و ﻳﺎ اﺟﻤﺎﻟﯽ از رواﻳﺎت ﺷﺎﻳﻌﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ را ﺑﻴﺎورﻧﺪ؟

در هﺮ ﺻﻮرت ﻣﻄﻠﺒﯽ را ﮐﻪ از ﻗﻮل ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺁوردﻩ اﻧﺪ ﺑﺪون ﺳﻨﺪ اﺳﺖ و ﺣﺘﯽ اﺷﺎرﻩ ای ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﮐﺪام

راوی ﮔﻔﺘﻪ هﺮ ﭼﻨﺪ ﺁن راوی ﻣﻌﺘﺒﺮ و ﻗﺎﺑﻞ وﺛﻮق ﻧﺒﺎﺷﺪ و ﺧﻮد اﻳﻦ اﻣﺮ ﻧﺸﺎن دهﻨﺪﻩ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ دو ﻣﻔﺴﺮ ﻣﺤﺘﺮم

ﺑﻪ رواﻳﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻧﺪارﻧﺪ. ﺑﺎری ﻣﻄﻠﺒﯽ ﮐﻪ از زﺑﺎن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ:

ﺁن ﺷﺐ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪ و ﭼﺎرﭘﺎﺋﯽ هﻤﺮاهﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ از اﻻغ ﺑﺰرﮔﺘﺮ و از اﺳﺘﺮ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ، ﺳﻔﻴﺪ رﻧﮓ، ﺳُﻤﻬﺎﻳﺶ در ﮐﻨﺎرﻩ ﭘﺎ

و ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺧﺎرج ﺑﻮد، ﺑﺮ ﺁن ﺳﻮار ﺷﺪم.  ﺑﻪ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس رﻓﺘﻢ، اﻓﺴﺎر ﺑﺮاق

20

را ﺑﻪ ﺣﻠﻘﻪ ای ﺑﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً اﻧﺒﻴﺎء ﻣﯽ

ﺑﺴﺘﻨﺪ، در ﻣﺴﺠﺪ اﻻﻗﺼﯽ دو رﮐﻌﺖ ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪم، ﭘﺲ از ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪن، ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ دو ﻇﺮف از ﺷﻴﺮ و ﺷﺮاب ﺑﺮاﻳﻢ ﺁورد. 

ﻣﻦ ﻇﺮف ﺷﻴﺮ را اﺧﺘﻴﺎر ﮐﺮدم و ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻣﺮا ﺑﺪﻳﻦ اﺧﺘﻴﺎر ﺗﺤﺴﻴﻦ ﮐﺮد، ﺳﭙﺲ ﺑﺴﻮی ﺁﺳﻤﺎن اول ﭘﺮواز ﮐﺮدﻳﻢ.  دم در

ﺁﺳﻤﺎن ﻣﻮﮐﻞ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐﻴﺴﺖ؟ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ: ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ اﺳﺖ. ﻣﻮﮐﻞ ﭘﺮﺳﻴﺪ: ﮐﻪ هﻤﺮاﻩ ﺗﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ: ﻣﺤﻤﺪ. ﻣﻮﮐﻞ ﭘﺮﺳﻴﺪ: ﺁﻳﺎ او

را اﺣﻀﺎر ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ؟ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ: ﺁری. ﭘﺲ در ﺁﺳﻤﺎن را ﺑﺎز ﮐﺮد، ﺣﻀﺮت ﺁدم ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻮازم ﺷﺘﺎﻓﺖ و ﺧﻴﺮﻣﻘﺪم ﮔﻔﺖ... 

(ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ هﻔﺖ ﺁﺳﻤﺎن را ﻣﯽ ﭘﻴﻤﺎﻳﺪ و در هﺮ ﻳﮏ از ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻳﮑﯽ از اﻧﺒﻴﺎ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل وی ﻣﯽ ﺷﺘﺎﺑﺪ)  در ﺁﺳﻤﺎن

هﻔﺘﻢ اﺑﺮاهﻴﻢ را دﻳﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ «ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻌﻤﻮر»

21

ﮐﻪ روزی هﻔﺘﺎد هﺰار ﻓﺮﺷﺘﻪ وارد ﺁن ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻴﺮون ﻧﻤﯽ ﺁﻳﻨﺪ ﺗﮑﻴﻪ

ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ.  ﭘﺲ از ان ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﺪرة اﻟﻤﻨﺘﻬﯽ

22

ﺑﺮد ﮐﻪ ﺑﺮﮔﻬﺎﻳﺶ ﻣﺜﻞ ﮔﻮش ﻓﻴﻞ ﺑﻮد و ﺛﻤﺮﻩ اش... ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻣﻦ وﺣﯽ ﺷﺪ

ﮐﻪ ﺷﺒﺎﻧﻪ روز ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻤﺎز ﺑﺨﻮاﻧﻢ، ﺑﻌﺪ ﺣﻀﺮت ﻣﻮﺳﯽ در ﻣﺮاﺟﻌﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ:  ﭘﻨﺠﺎﻩ [ﺑﺎر]  ﻧﻤﺎز زﻳﺎد اﺳﺖ، از ﺧﺪاوﻧﺪ

ﺑﺨﻮاﻩ ﺗﺨﻔﻴﻒ ﺑﺪهﺪ، ﭘﺲ ﺑﺴﻮی ﺧﺪا ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺗﻘﺎﺿﺎی ﺗﺨﻔﻴﻒ ﮐﺮدم.  ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁن را ﺑﻪ ٤٥ ﻧﻤﺎز ﺗﺨﻔﻴﻒ داد.  ﺑﺎز ﻣﻮﺳﯽ

ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را در ﻗﻮم ﺧﻮد ﺁزﻣﻮدﻩ ام ﻣﺮدم ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺷﺒﺎﻧﻪ روز ٤٥ ﻧﻤﺎز ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ، دوﺑﺎرﻩ ﺑﺴﻮی ﺧﺪا ﺑﺎزﮔﺸﺘﻢ

(ﺧﻼﺻﻪ ﺁﻧﻘﺪر ﭼﺎﻧﻪ زدﻩ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ راﺿﯽ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﭘﻨﺞ [ﺑﺎر] ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﻮد).

اﻳﻦ ﺧﻼﺻﻪ ای ﺑﻮد از ﺁﻧﭽﻪ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺟﻼﻟﻴﻦ در ﺑﺎب ﻣﻌﺮاج ﺁوردﻩ اﺳﺖ و اﮔﺮ ﺁن را در ﺟﻨﺐ ﻧﻮﺷﺘﻪ هﺎی اﺑﻮﺑﮑﺮ ﻋﺘﻘﻴﻖ

ﻧﻴﺸﺎﺑﻮری

23

و ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻃﺒﺮی

24

ﻗﺮار دهﻴﻢ ﺑﺴﯽ ﻣﻌﻘﻮل و ﻣﻮﺟﻪ ﺟﻠﻮﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.

رواﻳﺎت اﺳﻼﻣﯽ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﺁﻣﻴﺰی ﻗﻀﻴﻪ ﻣﻌﺮاج را ﭘﺮ و ﺑﺎل دادﻩ اﺳﺖ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﻗﺼﻪ اﻣﻴﺮارﺳﻼن

25

ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺒﺎهﺖ

دارد و ﻣﺤﻤﺪ ﺣﺴﻴﻦ هﻴﮑﻞ

26

ﺑﺎ هﻤﻪ ادﻋﺎی ﻋﻘﻞ و روﺷﻨﻔﮑﺮی ﮐﻪ ﻣﻨﮑﺮ ﻣﻌﺮاج ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ اﺳﺖ از ﻗﻮل «درﻣﻨﮓ هﺎﻳﻢ»

27

ﺷﮑﻠﯽ از اﻳﻦ اﻓﺴﺎﻧﻪ را ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.

وﻟﯽ ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ ﺑﺎ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻗﺮﺁﻧﮑﻪ ﺣﻮادث ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ اﻳﺎم رﺳﺎﻟﺖ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ در ﺁن ﻣﻨﻌﮑﺲ اﺳﺖ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﺪﻟﻞ ﻣﯽ

ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ ﻧﻔﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ و اﻳﻦ ﺗﺼﻮرات اﻓﺴﺎﻧﻪ ﺁﻣﻴﺰ و ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﻣﻮﻟﻮد روح ﻋﺎﻣﻴﺎن ﺳﺎدﻩ ﻟﻮﺣﯽ اﺳﺖ

ﮐﻪ دﺳﺘﮕﺎﻩ ﺧﺪاوﻧﺪی را از روی ﮔﺮدﻩ ﺷﺎهﺎن و اﻣﻴﺮان ﺧﻮد درﺳﺖ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ، ﭼﻪ در هﻤﻴﻦ ﺳﻮرﻩ

28

ﮐﻪ ﺁﻳﻪ اول ﺁن

ﺑﺎﻋﺚ ﻇﻬﻮر اﻳﻦ ﺧﻴﺎﻟﺒﺎﻓﻴﻬﺎ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﭘﺲ از ﺁﻳﺎت ٩٠ -٩٣ ﮐﻪ از ﺣﻀﺮت ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﻧﺪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:

ﻗُﻞ ﺳُ ﺒ ﺤ ﺎ نَ رَﺑّﯽ هَﻞ ﮐُ ﻨ ﺖُ اِ ﻻَ ﺑ ﺸَ ﺮ اً رَ ﺳُ ﻮ ﻻً [ﻳﻌﻨﯽ] ﻣﻦ ﺟﺰ ﺑﺸﺮی هﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺷﺪﻩ اوﻳﻢ؟

در ﺁﻳﻪ ٥١ ﺳﻮرﻩ ﺷﻮری ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:

وَﻣَﺎ ﮐ ﺎ نَ ﻟِ ﺒَ ﺸ ﺮِ اَن ﻳُ ﮑُ ﻠِ ﻤُ ﻪُ اﷲ اُﻻ وَ ﺣ ﻴ ﺎً [ﻳﻌﻨﯽ]  ﺑﻪ هﻴﭻ ﺑﺸﺮی اﻳﻦ اﻣﮑﺎن دادﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ وی ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ

ﻣﮕﺮ از راﻩ وﺣﯽ.

ﺑﺎ وﺟﻮد وﺣﯽ ﻧﻴﺎزی ﺑﻪ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ.  ﺑﺮ ﻓﺮض ﺿﺮورت، دﻳﮕﺮ وﺟﻮد ﭼﺎرﭘﺎی ﺑﺎﻟﺪار ﭼﺮا؟ ﻣﮕﺮ ﺁﺳﻤﺎن

راهﺶ از ﻣﺴﺠﺪاﻻﻗﺼﯽ

29

اﺳﺖ؟ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻏﻨﯽ را ﭼﻪ ﻧﻴﺎزی ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺎﺳﺖ؟ ﻣﻮﮐﻼن ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﭼﺮا از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮت

ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﯽ اﻃﻼع ﺑﻮدﻧﺪ؟ در ذهﻦ ﺳﺎدﻩ ﻟﻮﺣﺎن ﻣﺘﻌﺒﺪ راﺑﻄﻪ ﻋﻠﺖ و ﻣﻌﻠﻮل ﺑﻬﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد.  ﭼﻮن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺎﻳﺪ راﻩ دور

ﺑﭙﻴﻤﺎﻳﺪ ﻣﺤﺘﺎج ﻣﺮﮐﻮب اﺳﺖ، ﻣﺮﮐﻮب ﻣﺎﻧﻨﺪ اﺳﺘﺮ اﺳﺖ وﻟﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﭼﻮن ﮐﺒﻮﺗﺮ ﺑﻪ ﭘﺮواز ﺁﻳﺪ.  ﺧﺪا ﻣﯽ

ﺧﻮاهﺪ ﭼﺸﻢ ﻣﺤﻤﺪ را ﺧﻴﺮﻩ ﺟﺎﻩ و ﺟﻼل ﺧﻮد ﮐﻨﺪ، ﭘﺲ ﺑﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ دﺳﺘﻮر ﻣﯽ دهﺪ ﻋﺠﺎﺋﺐ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ را ﺑﻪ وی ﻧﺸﺎن ﺑﺪهﺪ.

ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻮن ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻗﻬﺎری ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺄﻣﻮران ﺧﻮد دﺳﺘﻮر ﻣﯽ دهﺪ ﻣﺎﻟﻴﺎت ﺑﻴﺸﺘﺮی ﺑﺮای ﺧﺮﺟﻬﺎی دوﻟﺖ ﺗﻬﻴﻪ ﮐﻨﻨﺪ و وزﻳﺮ

داراﺋﯽ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ زﻳﺎدﻩ روی ﻧﺸﻮد وﮔﺮﻧﻪ رﻋﺎﻳﺎ ﺑﯽ ﭘﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ از ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮد ﻧﻤﺎز ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ و ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ

ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻤﺎز ﺗﻨﺰل ﮐﻨﺪ.

ﺑﺪون هﻴﭻ ﺗﺮدﻳﺪی ﻣﺤﻤﺪ از ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺗﺮﻳﻦ ﻧﻮاﺑﻎ ﺗﺎرﻳﺦ ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﺗﺤﻮﻻت اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﺸﺮ اﺳﺖ.  اﮔﺮ اوﺿﺎع اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و

ﺳﻴﺎﺳﯽ در ﻧﻈﺮ ﺑﺎﺷﺪ، هﻴﭽﻴﮏ از ﺳﺎزﻧﺪﮔﺎن ﺗﺎرﻳﺦ و ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﮔﺎن ﺣﻮادث ﺧﻄﻴﺮ ﺑﺎ او ﺑﺮاﺑﺮی ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﻧﻪ اﺳﮑﻨﺪر و

ﺳﺰار، ﻧﻪ ﻧﺎﭘﻠﺌﻮن و هﻴﺘﻠﺮ، ﻧﻪ ﮐﻮرش ﺑﺰرگ و ﭼﻨﮕﻴﺰ، ﻧﻪ ﺁﺗﻴﻼ و اﻣﻴﺮ ﺗﻴﻤﻮر ﮔﻮرﮐﺎن هﻴﭽﻴﮏ را ﺑﺎ وی ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻧﺘﻮان

ﮐﺮد.  هﻤﻪ ﺁﻧﺎن ﺑﻪ ﻗﻮای ﻧﻈﺎﻣﯽ و ﺟﻨﮕﺠﻮﻳﺎن ﺑﻪ اﻓﮑﺎر ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻣﻠﺖ ﺧﻮد ﻣﺘﮑﯽ ﺑﻮدﻧﺪ در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ

دﺳﺖ ﺗﻬﯽ و ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻓﺖ [ﺗﺮس] و ﻋﻨﺎد ﻣﺤﻴﻂ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ﺗﺎرﻳﺦ ﻗﺪم ﻧﻬﺎد.

ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺸﻮد ﻗﻮﻳﺘﺮﻳﻦ ﻣﺮد ﻗﺮن ﺑﻴﺴﺘﻢ ﻟﻨﻴﻦ را در ﺑﺮاﺑﺮ وی ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺸﺘﮑﺎر، ﭼﺎرﻩ اﻧﺪﻳﺸﯽ، ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮی و ﻋﺪم

اﻧﺤﺮاف از ﻣﺒﺎدی ﻋﻘﻴﺪﺗﯽ ﺧﻮﻳﺶ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل (١٩٠٥  -١٩٢٤)  ﻓﮑﺮ ﮐﺮد، ﭼﻴﺰ ﻧﻮﺷﺖ، ﺣﺮﮐﺘﻬﺎی اﻧﻘﻼﺑﯽ را از

دور ادارﻩ ﮐﺮد و ﻳﮏ ﻟﺤﻈﻪ از ﻣﺒﺎرزﻩ ﺑﺎزﻧﺎﻳﺴﺘﺎد ﺗﺎ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﻢ را ﺑﻪ رﻏﻢ ﻣﻮاﻧﻊ داﺧﻠﯽ و ﺧﺎرﺟﯽ، ﺑﻪ

رﻏﻢ ﺷﺮاﻳﻂ ﻧﺎﻣﺴﺎﻋﺪ ﻃﺒﻴﻌﯽ و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ در روﺳﻴﻪ ﺑﺮﻗﺮار ﺳﺎﺧﺖ.  وﻟﯽ ﺑﺎﻳﺪ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﻴﻢ ﻗﺮن ﻧﻬﻀﺖ اﻧﻘﻼﺑﯽ

ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد داﺷﺖ، ﺻﺪهﺎ هﺰار ﻧﺎراﺿﯽ و اﻧﻘﻼﺑﯽ از وی ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺎز ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻔﺎوت ﻓﺎﺣﺶ ﮐﻪ ﺳﺮاﺳﺮ

زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ وی [رﺳﻮل اﷲ] ﺑﺎ ﻣﺤﺮوﻣﻴﺖ و زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ زاهﺪاﻧﻪ ﺳﭙﺮی ﺷﺪﻩ اﺳﺖ.

اﻳﻦ اﻣﺮ ﻃﺒﻴﻌﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﻣﺮگ هﺮ ﺷﺨﺺ ﻣﺘﻌﻴﻦ اﻓﺴﺎﻧﻪ ای درﺑﺎرﻩ او درﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﯽ ﺟﻨﺒﻪ هﺎی

ﺿﻌﻒ او ﻓﺮاﻣﻮش و ﺟﻨﺒﻪ هﺎی ﺧﻮب او ﺑﺎزﮔﻮ ﻣﯽ ﮔﺮدد.  ﺑﺴﯽ از هﻨﺮﻣﻨﺪان و ﻣﺘﻔﮑﺮان از ﺣﻴﺚ ﻣﻮازﻳﻦ اﺧﻼﻗﯽ در

وﺿﻊ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪی ﻗﺮار داﺷﺘﻪ اﻧﺪ وﻟﯽ ﭘﺲ از ﻣﺮگ، ﺁﺛﺎر ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺟﺎی ﻣﺎﻧﺪﻩ و ﻣﻮرد ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ.  ﻣﺎ ﻧﻤﯽ داﻧﻴﻢ

ﺧﻮاﺟﻪ ﻧﺼﻴﺮاﻟﺪﻳﻦ ﻃﻮﺳﯽ

30

ﭼﻪ ﺗﺪاﺑﻴﺮی ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺎم وزارت هﻼﮐﻮ رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ، ﺗﺪﺑﻴﺮهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻏ ﺎ ﻟ ﺒ ﺎً ﺑﺎ

ﺿﺎﺑﻄﻪ هﺎی اﺧﻼﻗﯽ ﺟﻮر ﻧﺒﻮدﻩ اﺳﺖ وﻟﯽ ﺁﺛﺎر ﻋﻠﻤﯽ او، او را ﻳﮑﯽ از ﻣﻔﺎﺧﺮ اﻳﺮان ﻗﺮار دادﻩ اﺳﺖ. 

ﭘﺲ اﮔﺮ ﺗﺼﻮرات، ﭘﺲ از ﻓﻮت ﻗﺎﺋﺪی روﺣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﮐﺎر اﻓﺘﺪ و ﺑﺮای وی ﻣﮑﺎرم و ﻓﻀﺎﻳﻞ ﺑﯽ ﺷﻤﺎر ﺑﺴﺎزد، ﺟﺎی ﺗﻌﺠﺐ

ﻧﻴﺴﺖ.  وﻟﯽ اﺷﮑﺎل ﮐﺎر در اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ اﻣﺮ در ﺣﺪود ﻣﻌﻘﻮل و ﻣﻮﺟﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ و ﺷﮑﻠﯽ ﺑﺎزاری و ﻋﺎﻣﻴﺎﻧﻪ و

ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ [ﺳﺰاوار] ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮔﻴﺮد.

ﺗﻮﻟﺪ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺜﻞ ﺗﻮﻟﺪ ﻣﻴﻠﻴﺎردهﺎ ﻧﻮزاد دﻳﮕﺮ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ   و ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ اﺛﺮی و ﺣﺎدﺛﻪ ای روی ﻧﺪادﻩ اﺳﺖ.  اﻣﺎ

ﺗﺐ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺳﺎزی، ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﺗﺨﻴﻼت و اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎ ﮐﺸﺎﻧﻴﺪﻩ اﺳﺖ.  از ﺗﻮﻟﺪ ﺣﻀﺮت ﺷﮑﺎﻓﯽ در اﻳﻮان ﻣﺪاﻳﻦ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ و

ﺁﺗﺸﮑﺪﻩ ﻓﺎرس ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ.

ﺁﻳﺎ اﻳﻦ اﺛﺮ ﻃﺒﻴﻌﯽ و ذاﺗﯽ ﺗﻮﻟﺪ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل اﺳﺖ ﻳﺎ اﻣﺮی ﺧﺎرق اﻟﻌﺎدﻩ و ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ اﺧﻄﺎرﻳﺴﺖ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ؟

ﺑﻪ ﺣﮑﻢ ﻋﻘﻞ و ﺑﺮهﺎن ﺣﺴﯽ و رﻳﺎﺿﯽ هﻴﭻ ﻣﻌﻠﻮﻟﯽ ﺑﺪون ﻋﻠﺖ ﻧﻴﺴﺖ. ﺗﻤﺎم روﻳﺪادهﺎی ﺟﻬﺎن هﺴﺘﯽ ﺧﻮاﻩ ﻃﺒﻴﻌﯽ و ﺧﻮاﻩ

ﺳﻴﺎﺳﯽ و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، ﻣﻌﻠﻮل ﻋﻠﻠﯽ هﺴﺘﻨﺪ.  ﮔﺎهﯽ اﻳﻦ ﻋﻠﻞ ﺁﺷﮑﺎر اﺳﺖ.  ﺁﻓﺘﺎب ﻣﯽ ﺗﺎﺑﺪ، ﮔﺮﻣﯽ و ﻧﻮر ﮐﻪ ﺧﺎﺻﻴﺖ ذاﺗﯽ

اوﺳﺖ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺁﺗﺶ ﻣﯽ ﺳﻮزاﻧﺪ، ﻣﮕﺮ اﻳﻨﮑﻪ ﻋﺎﻳﻘﯽ ﻣﺆﺛﺮ ﻣﺎﻧﻊ ﺧﺎﺻﻴﺖ ذاﺗﯽ او ﺷﻮد. ﺁب ﺑﻪ ﺳﺮاﺷﻴﺒﯽ ﻣﯽ رود

ﻣﮕﺮ ﺁﻧﮑﻪ ﻧﻴﺮوﺋﯽ ﺟ ﺒ ﺮ اً و ﻗ ﺴ ﺮ اً [ﺑﻪ زور ﮐﺴﯽ و ﻳﺎ ﭼﻴﺰی را ﺑﻪ ﮐﺎری وادار ﮐﺮدن]  ﺁن را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد.  ﮔﺎهﯽ ﻋﻠﻞ ﺣﻮادث

ﺁﺷﮑﺎر ﻧﻴﺴﺖ و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪان ﭘﯽ ﺑﺮد.  ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﺴﻴﺎری از روﻳﺪادهﺎ ﺳ ﺎ ﺑ ﻘ ﺎً ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد و ﺑﺸﺮ ﺑﻪ ﮐﺸﻒ ﺁن ﭘﯽ ﺑﺮدﻩ اﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ

رﻋﺪ و ﺑﺮق ﻳﺎ ﺑﺮوز اﻣﺮاض و راﻩ ﻋﻼج ﺁن [هﺎ].

ﻣﻴﺎن ﺗﻮﻟﺪ ﻧﻮزادی در ﻣﮑﻪ و ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪن ﺁﺗﺸﮑﺪﻩ ای در اﻳﺮان هﻴﭽﮕﻮﻧﻪ راﺑﻄﻪ ﻋﻠﻴّﺖ وﺟﻮد ﻧﺪارد.

اﮔﺮ ﻃﺎق ﮐﺴﺮی ﺗﺮک ﺑﺮداﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻌﻠﻮل ﻧﺸﺴﺖ ﮐﺮدن دﻳﻮار ﺁن داﻧﺴﺖ. اﻣﺎ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺗﺮاش ﺁن را ﻳﮏ ﻧﻮع  

اﺧﻄﺎری از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ.  ﻳﻌﻨﯽ ﺧﺪا ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻪ ﺳﺎﮐﻨﺎن ﺗﻴﺴﻔﻮن و ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ اﻳﺮان ﺑﮕﻮﻳﺪ اﻣﺮ

ﻣﻬﻤﯽ در ﺷﺮف ﻇﻬﻮر اﺳﺖ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﺆﺑﺪان و ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﺁﺗﺸﮑﺪﻩ ﻓﺎرس ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺮدی اﻣﺮوز ﭘﺎی ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ ﺣﻴﺎت

ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ راﻩ و رﺳﻢ ﺁﺗﺶ ﭘﺮﺳﺘﯽ را ﺑﺮﺧﻮاهﺪ اﻧﺪاﺧﺖ.

اﻣﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻩ اﻳﺮان ﻳﺎ ﭘﻴﺸﻮاﻳﺎن زردﺷﺘﯽ ﭼﻄﻮر ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺗﺮک ﺧﻮردن ﻃﺎق و ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪن ﺁﺗﺶ را ﻋﻼﻣﺖ ﺗﻮﻟﺪ ﻃﻔﻠﯽ

ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﺑﻪ دﻋﻮت اﺳﻼم ﺑﺮ ﻣﯽ ﺧﻴﺰد؟

ﺧﺪاوﻧﺪ ﺣﮑﻴﻢ و داﻧﺎ ﭼﺮا ﻣﺘﻮﻗﻊ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮدم اﻳﺮان ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﻗﺒﻞ از ﺑﻌﺜﺖ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل از ﺑﻌﺜﺖ وی ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺷﻮﻧﺪ؟

ﺳﻴﺮ در اوﺿﺎع ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن ﻗﺒﻞ از ﺑﻌﺜﺖ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺣﻀﺮت رﺳﻮل هﻢ از اﻳﻨﮑﻪ وی ﻣﺒﻌﻮث ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ ﺧﺒﺮ

ﻧﺪاﺷﺖ.

اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﺎدر ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻮﻟﺪ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ را ﺣﺎدﺛﻪ ای ﺑﺰرگ و ﻏﻴﺮﻣﺘﺮﻗﺒﻪ ﺟﻠﻮﻩ دهﺪ ﭼﺮا در ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻌﺒﻪ ﮐﻪ ﻣﺤﻞ

ﻇﻬﻮر اﺳﻼم اﺳﺖ ﺷﮑﺎﻓﯽ ﭘﺪﻳﺪ ﻧﻴﺎﻣﺪ و ﺑﺘﺎن ﺑﻴﺠﺎن از ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺧﻮد ﻓﺮو ﻧﺮﻳﺨﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻻاﻗﻞ ﺗﻨﺒﻬﯽ[هﺸﻴﺎری و ﺑﻴﺪاری] ﺑﺮای

ﻗﺮﻳﺶ ﺑﺎﺷﺪ و اﺧﻄﺎر او ﻣﺆﺛﺮﺗﺮ از ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪن ﺁﺗﺸﮑﺪﻩ ﺑﺸﻮد؟ ﭼﺮا ﻣﻘﺎرن ﺑﻌﺜﺖ ﻣﻌﺠﺰﻩ ای ﻇﺎهﺮ ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻗﺮﻳﺶ

را ﺑﻪ اﻳﻤﺎن ﮐﺸﺎﻧﺪ و ﺳﻴﺰدﻩ ﺳﺎل رﺳﻮل ﻣﺤﺒﻮب او ﻣﻮرد ﺁزار و ﻋﻨﺎد ﻗﺮار ﻧﮕﻴﺮد؟ ﭼﺮا در دل ﺧﺴﺮو ﭘﺮوﻳﺰ ﻓﺮوﻏﯽ

ﻧﺘﺎﺑﻴﺪ ﺗﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﺣﻀﺮت را ﭘﺎرﻩ ﻧﮑﻨﺪ، هﻢ ﺧﻮد اﻳﻤﺎن ﺁورد و هﻢ ﺑﻪ ﺗﺒﻌﻴﺖ او ﺑﺮ ﺳﺮاﺳﺮ اﻳﺮان ﻧﻮر اﺳﻼم ﺑﺘﺎﺑﺪ و ﺑﺪون

ﺟﻨﮓ ﻗﺎدﺳﻴﻪ و ﻧﻬﺎوﻧﺪ ﺷﺎهﻨﺸﺎهﯽ اﻳﺮان زﻳﺮ ﭘﺮﭼﻢ اﺳﻼم درﺁﻳﺪ؟

ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ از ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﺰرگ ﻓﺮاﻧﺴﻪ «ارﻧﺴﺖ رﻧﺎن»

31

ﮐﺘﺎﺑﯽ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان «زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻋﻴﺴﯽ» ﺧﻮاﻧﺪم ﮐﻪ در ﺁن

ﺑﺎ ﻣﻬﺎرت ﻳﮏ ﻧﻘﺎش ﭼﻴﺮﻩ دﺳﺖ ﺳﻴﻤﺎی روﺷﻦ و زﻧﺪﻩ ای از ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ.  ﭼﻨﺪی ﺑﻌﺪ ﮐﺘﺎب دﻳﮕﺮی

از ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻣﻮﺷﮑﺎف ﺁﻟﻤﺎﻧﯽ «اﻣﻴﻞ ﻟﻮدوﻳﮓ»

32

ﺑﻪ ﻋﻨﻮان «ﭘﺴﺮ ﺁدم»  ﺑﻪ دﺳﺘﻢ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮد او ﺑﺎ ﻓﻘﺪان ﻣﺪارک

ﺗﺎرﻳﺨﯽ ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻤﺎد و ﺑﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮی از ﻋﻴﺴﯽ، ﺷﺨﺼﻴﺖ وی را ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ای ﻣﻮﺟﻪ و روﺷﻦ ﻧﺸﺎن دادﻩ اﺳﺖ. 

ﻣﻦ در اﻳﻦ ﻣﺨﺘﺼﺮ داﻋﻴﻪ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل از ﻋﻤﺮ ٦٣ ﺳﺎﻟﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ را ﻧﺪارم و ﺑﺪون ﺗﻮاﺿﻊ دروﻏﻴﻦ ﻧﻪ

ﻣﻮهﺒﺖ و ﻇﺮاﻓﺖ ﻓﮑﺮی «رﻧﺎن» را در ﺧﻮد ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻢ و ﻧﻪ ﺷﮑﻴﺒﺎﺋﯽ ﮐﺎﻓﯽ و ﻧﻴﺮوی ﺗﺤﻘﻴﻖ «اﻣﻴﻞ ﻟﻮدوﻳﮓ» را ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻢ

ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻗﻮی و ﻗﺪرت روﺣﯽ ﻣﺮدی را ﺗﺮﺳﻴﻢ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻟﻨﻴﻦ ﺣﺎدﺛﻪ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺗﺮﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮد ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﺸﺮﻳﺘﺶ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮاﻧﺪ،

ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻔﺎوت ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻟﻨﻴﻦ ﺣﺰﺑﯽ ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ و ﻣﺆﺛﺮ ﻗﺮار داﺷﺖ وﻟﯽ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﺎﻟﯽ و ﻳﺎراﻧﯽ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻌﺪود، ﭘﺎی

ﺑﻪ ﺳﺎﺣﺖ [ﺻﺤﻨﻪ، ﻣﻴﺪان]  ﺗﺎرﻳﺦ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻳﮕﺎﻧﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﮐﺎر او ﻗﺮﺁن ﺑﻮد و ﻗﺮﺁن.  ﻧﻪ، ﻣﻦ ﻧﻪ در ﺧﻮد ﭼﻨﻴﻦ ﺷﮑﻴﺐ را

ﺳﺮاغ دارم و ﻧﻪ ﺁن هﻤﺖ را ﮐﻪ ﺑﺎ اﻣﻮاج ﮐﻮﻩ ﭘﻴﮑﺮ و ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺧﺮاﻓﺎت ﺑﻪ ﺳﺘﻴﺰﻩ ﺑﺮﺧﻴﺰم.  ﻗﺼﺪ ﻣﻦ از اﻳﻦ

ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺑﻴﺮون ﮐﺸﻴﺪن ﺧﻄﻮﻃﯽ ﭼﻨﺪ و ﺑﻴﺮون اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺷﺒﺤﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺧﻮاﻧﺪن ﻗﺮﺁن و ﺳﻴﺮ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﭘﻴﺪاﻳﺶ اﺳﻼم در

ذهﻨﻢ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ، راﺳﺖ و ﺻﺮﻳﺢ ﺗﺮ ﮔﻮﻳﻢ:

ﻳﮏ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻳﺎ ﻣﻼﺣﻈﻪ رواﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻧﮕﺎﺷﺘﻦ اﻳﻦ ﻳﺎدداﺷﺘﻬﺎ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ اﺳﺖ و ﺁن ﺑﻴﺎن اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺗﺤﺖ

ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻋﻘﻴﺪﻩ، ﺧﺮد و ادراک ﺁدﻣﯽ از ﮐﺎر ﻣﯽ اﻓﺘﺪ، ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﯽ داﻧﻴﻢ ﻋﻘﺎﻳﺪی از ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﺗﻠﻘﻴﻦ ﺷﺪﻩ و زﻣﻴﻨﻪ

اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎی او ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﻴﺮد و ﺁن وﻗﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ هﻤﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ را ﺑﻪ ﺁن ﻣﻌﺘﻘﺪات ﺗﻠﻘﻴﻨﯽ ﮐﻪ هﻴﭻ ﻣﺼﺪر ﻋﻘﻼﻳﯽ ﻧﺪارد،

ﻣﻨﻄﺒﻖ ﺳﺎزد. ﺣﺘﯽ داﻧﺸﻤﻨﺪان ﻧﻴﺰ ﺑﺠﺰ ﻋﺪﻩ ای اﻧﮕﺸﺖ ﺷﻤﺎر ﺑﻪ اﻳﻦ درد دﭼﺎرﻧﺪ و ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻗﻮﻩ ادراک ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﺎر

اﻧﺪارﻧﺪ و اﮔﺮ هﻢ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﮐﺎر اﻧﺪازﻧﺪ ﺑﺮای ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺗﻠﻘﻴﻨﯽ اﺳﺖ. ﺑﺸﺮی ﮐﻪ وﺟﻪ اﻣﺘﻴﺎزش ﻗﻮﻩ ادراک اﺳﺖ و ﺑﺎ ﻗﻮﻩ

ادراک ﻣﺴﺎﺋﻞ رﻳﺎﺿﯽ و ﻃﺒﻴﻌﯽ را ﺣﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، در اﻣﻮر ﻋﻘﻴﺪﻩ ای ﺧﻮاﻩ ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﺧﻮاﻩ دﻳﻨﯽ و ﻏﻴﺮﻩ ﭘﺎی روی ﻋﻘﻞ و

ﺣﺘﯽ ﻣﺸﻬﻮدات ﻣﯽ ﮔﺬارد.

1

 [ﺳﻴﺮ Siyar : ﻋﻠﻢ ﺗﺎرﻳﺦ، ﺑﻴﺎن ﺣﺎل ﮔﺬﺷﺘﮕﺎن، ﺷﺮح ﺣﻴﺎت رﺳﻮل اﷲ]

2

  [ﻣﺤﻤﺪﺑﻦ ﺟﺮﻳﺮ ﻃﺒﺮی     ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻃﺒﺮی ﻣﻮﺳﻮم ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻊ اﻟﺒﻴﺎن ﻓﯽ ﺗﻔﺴﻴﺮ اﻟﻘﺮﺁن ﺗﺄﻟﻴﻒ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺟﺮﻳﺮ ﻃﺒﺮی ﻓﻘﻴﻪ و داﻧﺸﻤﻨﺪ و ﻣﻮرخ اﻳﺮاﻧﯽ

ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺣﺪود ٢٢٦ ﻩ. ق.  ﻣﺮگ ٣١٠ ، ﮐﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺁن ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻃﺒﺮی ﺷﻬﺮت دارد]

3

ﺁﻳﻪ ١٦ ﺳﻮرﻩ ﻳﻮﻧﺲ ﺷﺎهﺪی اﺳﺖ ﮔﻮﻳﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ اﻣﺮ:  ﻗﻞ ﻟﻮ ﺷﺎء اﷲ ﻣﺎ ﺗﻠﻮﺗﻪ ﻋﻠﻴﮑﻢ وﻻ ادراﮐﻢ ﺑﻪ ﻓﻘﺪ ﻟﺒﺌﺚ ﻓﻴﮑﻢ ﻋ ﻤ ﺮ اً ، ﻣﻔﺎد ﺁن اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ: 

ﻋﻤﺮی ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدم و ادﻋﺎﺋﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. اﮐﻨﻮن از ﻃﺮف ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ وﺣﯽ رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ. ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ

4

 [اﺑﻮ ﻋﻤﺮ ﻋﺒﺪاﷲ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻋﻤﺮو واﻗﺪی ﺗﻮﻟﺪ ١٣٠ ﻩ.ق. ﻣﺮگ ٢٠٧ از ﻣﻮرﺧﺎن و  ﻣﺤﺪﺛﺎن ﺷﻬﻴﺮ اﺳﻼم]

5

  در ﮐﺘﺎب ﻣﻌﺮوف ﺑﺎﺑﻴﺎن ﻣﻮﺳﻮم ﺑﻪ «ﻧﻘﻄﺔ اﻟﮑﺎف»  ﮐﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﮐﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ﺁن را ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻨﺪ و از ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺮﻧﺪ، ﻣﻴﺮزا ﺟﺎﻧﯽ ﮐﺎﺷﺎﻧﯽ ﻧﻈﻴﺮ ﺁن را ﺑﻪ

ﺳﻴﺪ ﻋﻠﯽ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎب ﻧﺴﺒﺖ ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺗﻮﻟﺪ از ﻣﺎدر، ﺳﻴﺪ ﻋﻠﯽ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻤﻠﮏ اﷲ . ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ

6

 [وﻟﻴﺪ ﺑﻦ ﻣﻐﻴﺮﻩ ﺳﺮدار ﻋﺮب درﺣﺪود ٥٨٠ ﻣﻴﻼدی در ﻣﮑﻪ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ. ﻧﺨﺴﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﻟﺸﮑﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﻴﻦ رﺳﻮل اﷲ ﺑﻮد، ﻟﻴﮑﻦ ﺑ ﻌ ﺪ اً ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪ و

ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﯽ ﻟﺸﮑﺮ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ رﺳﻴﺪ. ﭘﻴﺮوزﻳﻬﺎی ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ وی ﺑﺮ ﻃﻮاﻳﻒ ﻳﻬﻮدی و ﻣﺴﻴﺤﯽ ﻣﻮردﺗﻮﺟﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ. ﭘﺲ از ﻣﺮگ رﺳﻮل اﷲ

ﺑﻪ ﺳﺮﮐﻮب ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺷﻮرﺷﯽ ﻋﺮب ﻣﺄﻣﻮر و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻓﺘﺢ ﺳﻮرﻳﻪ و اﻳﺮان ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ.]

7

 [ﻋﺮوة ﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد، رﺋﻴﺲ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺑﻨﯽ ﺛﻘﻴﻒ، در ﺁﻏﺎز ﺑﻌﺜﺖ ﺑﺎ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ دﺷﻤﻨﯽ و ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ داد، اﻣﺎ ﺑﺎ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﮐﺎر رﺳﺎﻟﺖ، ﺑﻌﺪهﺎ ﻳﮑﯽ

از ﻳﺎران ﻧﺰدﻳﮏ رﺳﻮل اﷲ ﺷﺪ. در ﺳﺎل ٦٥٣ ﻣﻴﻼدی ﻓﻮت ﮐﺮد]

8

ﺁﻳﺎت ٣١ و ٣٢ ﺳﻮرﻩ زُﺧﺮف اﺷﺎرﻩ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ و ﺟﻮاب اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻋﺎﻣﻴﺎﻧﻪ اﺳﺖ «وَﻗﺎﻟُﻮُا ﻧُﺰﱠل هﺬَا ا ﻟ ﻘُ ﺮ ا نُ ﻋَﻠﯽ رَﺟُﻞ ﻣِﻦ ا ﻟ ﻘَ ﺮ ﻳَ ﺘَ ﻦِ ﻋَﻈﻴِﻢ. اَ هُ ﻢُ

ﻳَ ﻘ ﺴِ ﻤُ ﻮ نَ رَ ﺣ ﻤَ ﺖَ رﺑَﮏ ﻧَ ﺤ ﻦُ ﻗَﺴﻤﻨَﺎ ﺑﻴﻨَﻬُﻢ ﻣَ ﻌِ ﻴ ﺸَ ﺘَ ﻬُ ﻢ ﻓﯽ اﻟﺤﻴﻮة اﻟﺪﱡﻧﻴﺎ...»  ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﭼﺮا ﻗﺮﺁن ﺑﺮ ﻳﮑﯽ از ﻣﺮدان ﺑﺰرگ دو ﻗﺮﻳﻪ ﻧﺎزل ﻧﺸﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﺁﻧﻬﺎ

ﺗﻘﺴﻴﻢ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻋﻨﺎﻳﺎت ﺧﺪاوﻧﺪ هﺴﺘﻨﺪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻌﻤﺖ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ را دادﻩ اﻳﻢ. ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ

9

  [اﺑﻮﺟﻬﻞ ﻧﺎم ﮐﻨﺎﻳﻪ ﺁﻣﻴﺰی اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﻪ اﺑﻮاﻟﺤﮑﻢ از ﺣﮑﻤﺎ و از اﺷﺮاف ﻣﮑﻪ دادﻩ اﻧﺪ.  وی ﻳﮑﯽ از ﺳﺮﺳﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ دﺷﻤﻨﺎن رﺳﻮل اﷲ و

ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﻮد. در ﺟﻨﮓ ﺑﺪر ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ.]

10

 [اﺧﻨﺲ ﺑﻦ ﺷﺮﻳﻖ ﻳﮑﯽ از ﺷﺎﻋﺮان ﺻﺪر اﺳﻼم و ﻣﺨﺎﻟﻒ رﺳﻮل اﷲ ﺑﻮد]

11

  [اﺑﻮﺑﮑﺮ ﻳﮑﯽ از ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪان و ﻳﺎران اوﻟﻴﻪ رﺳﻮل اﷲ در ﻣﮑﻪ، ﻋﺎﻳﺸﻪ دﺧﺘﺮ وی ﺗﻨﻬﺎ زن ﺟﻮان رﺳﻮل اﷲ ﺑﻮد.  اﺑﻮﺑﮑﺮ ﭘﺲ از ﻣﺮگ رﺳﻮل

اﷲ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ و ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺷﺪ، در زﻣﺎن او ﻳﻮرش اﻣﭙﺮاﺗﻮری ﺑﻴﺰاﻧﺲ و اﻳﺮان ﺁﻏﺎز ﺷﺪ. وی در ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻣﺪﻓﻮن اﺳﺖ]

12

  [ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻦ ﻋﻮف ﻳﮑﯽ از ﻳﺎران اوﻟﻴﻪ رﺳﻮل اﷲ، وی هﻤﺮاﻩ رﺳﻮل اﷲ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻣﻬﺎﺟﺮت ﮐﺮد و در ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺗﺠﺎرت ﭘﺮداﺧﺖ.  در

ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺟﻨﮕﻬﺎی رﺳﻮل اﷲ ﺷﺮﮐﺖ داﺷﺖ و ﺑﻴﺶ از ﺑﻴﺴﺖ زﺧﻢ ﻣﻬﻠﮏ ﺑﺮداﺷﺖ. وط در ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻣﺪﻓﻮن اﺳﺖ]

13

  [ﻋﺜﻤﺎن ﺑﻦ ﻋﻔﺎن ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ، از ﻳﺎران اوﻟﻴﻪ و داﻣﺎد رﺳﻮل اﷲ در ﻣﮑﻪ ﺣﺪود ٥٨٠ ﻣﻴﻼدی ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ.  از اﺷﺮاف و ﺗﺠﺎر ﻣﻮﻓﻖ

ﺑﻨﯽ اﻣﻴﻪ. ﺑﺎ رﺳﻮل ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻣﻬﺎﺟﺮت ﮐﺮد و از ﻳﺎران ﻧﺰدﻳﮏ وی ﺷﺪ. در زﻣﺎن ﺧﻼﻓﺖ او ﺷﻬﺮهﺎی ﻣﻬﻢ اﻳﺮان ﻣﻔﺘﻮح ﺷﺪ. ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ او دﺳﺖ

ﺑﻪ ﺷﻮرش زدﻧﺪ و ﻋﺜﻤﺎن ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ. ﺧﻼﻓﺖ ٢٣-٣٥ هﺠﺮی ﻗﻤﺮی ٦٤٤ -٦٥٥ ﻣﻴﻼدی]

14

 [زﺑﻴﺮﺑﻦ اﻟﻌﻮام از ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪان ﻧﺰدﻳﮏ ﺧﺪﻳﺠﻪ و رﺳﻮل اﷲ و از ﻳﺎران رﺳﻮل]

15

 [ﻃﻠﺤﺔ ﺑﻦ ﻋﺒﻴﺪاﷲ از ﻗﺮﻳﺸﻴﺎن و از ﻳﺎران رﺳﻮل اﷲ]

16

  [ﺳﻌﺪﺑﻦ اﺑﯽ وﻗﺎص در ﺳﻦ هﻔﺪﻩ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﻪ اﺳﻼم ﮔﺮوﻳﺪ و ﺑﻌﺪهﺎ از ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﺎن ﻟﺸﮑﺮ اﺳﻼم ﺷﺪ و ﺑﻪ اﻳﺮان ﻳﻮرش ﺑﺮد.  از ﻏﻨﺎﻳﻢ ﺟﻨﮕﯽ

اﻳﺮان، ﺷﻬﺮ ﮐﻮﻓﻪ را ﺑﻨﺎ ﮐﺮد و ﺧﻮد ﺣﺎﮐﻢ ﺁﻧﺠﺎ ﺷﺪ]

17

 [ﺳﻮرﻩ اﻻﺳﺮی، ﺑﻨﯽ اﺳﺮاﺋﻴﻞ]

18

  [ﺳﻮرﻩ هﺎﻳﯽ ﮐﻪ در ﻣﮑّﻪ ﻧﺎزل ﺷﺪﻧﺪ]

19

 [ﻣﺴﺠﺪاﻟﺤﺮام ﻳﺎ ﮐﻌﺒﻪ در ﻣﮑﻪ و ﻣﺴﺠﺪاﻻﻗﺼﯽ در ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﺴﺠﺪ ﻋﻤﺮ و دﻳﻮار ﻧﺪﺑﻪ

20

 [ﺑُﺮاق ﻧﺎم ﻣَﺮﮐﺐ رﺳﻮل اﷲ در ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﺮاج  اﺳﺖ]

21

 [ﺧﺎﻧﻪ اﻳﺴﺖ در ﺁﺳﻤﺎن هﻔﺘﻢ]

22

 [درﺧﺘﯽ اﺳﺖ در ﺁﺳﻤﺎن هﻔﺘﻢ ﮐﻪ در ﺳﻮرﻩ ﻧﺠﻢ ﻗﺮﺁن هﻢ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ]

23

  [ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺟﻼﻟﻴﻦ ﺑﻪ دو ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻗﺮﺁن اﻃﻼق ﻣﯽ ﺷﻮد، وﺟﻪ ﺗﺴﻤﻴﻪ ﺁن ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺒﺐ اﺳﺖ ﮐﻪ هﺮ دو اﻳﻦ ﺗﻔﺎﺳﻴﺮ وﺳﻴﻠﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻧﯽ ﺗﺄﻟﻴﻒ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﮐﻪ

ﻧﺎم ﺁﻧﺎن ﺟﻼل اﻟﺪﻳﻦ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ. ﻳﮑﯽ ﺗﻔﺴﻴﺮ ٨ ﺟﻠﺪی ﺗﺄﻟﻴﻒ ﺟﻼل اﻟﺪﻳﻦ ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ ﺳﻴﻮﻃﯽ و دﻳﮕﺮی ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻗﺮﺁن از ﺟﻼل اﻟﺪﻳﻦ اﻟﻤﺤﻠﯽ]

24

 [ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻃﺒﺮی ﻣﻮﺳﻮم ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻊ اﻟﺒﻴﺎن ﻓﯽ ﺗﻔﺴﻴﺮ اﻟﻘﺮﺁن ﺗﺄﻟﻴﻒ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺟﺮﻳﺮ ﻃﺒﺮی ﻓﻘﻴﻪ و داﻧﺸﻤﻨﺪ و ﻣﺮخ اﻳﺮاﻧﯽ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺣﺪود ٢٢٦ و ﻣﺮگ

٣١٠ هﺠﺮی ﻗﻤﺮی ﮐﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺁن ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻃﺒﺮی ﺷﻬﺮت دارد]

25

  [اﻣﻴﺮارﺳﻼن ﻗﻬﺮﻣﺎن اﻓﺴﺎﻧﻪ ای ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺎهﺰادﻩ ﻓﺮخ ﻟﻘﺎ ﺷﺪ و ﺑﺮای رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮد ﻣﺎﺟﺮاهﺎی ﻓﺮاواﻧﯽ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺖ.  اﻳﻦ اﻓﺴﺎﻧﻪ

وﺳﻴﻠﻪ ﻧﻘﻴﺐ اﻟﻤﻠﮏ ﺗﻌﺮﻳﻒ و ﺗﻮﺳﻂ ﻓﺨﺮاﻟﺪوﻟﻪ ﻳﮑﯽ از دﺧﺘﺮان ﻧﺎﺻﺮاﻟﺪﻳﻦ ﺷﺎﻩ اواﺧﺮ ﻗﺮن ﺳﻴﺰدﻩ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ﺗﺤﺮﻳﺮ درﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ. ارﺳﻼن ﺑﻪ ﺗﺮﮐﯽ

ﻳﻌﻨﯽ ﺷﻴﺮ]

26

  (ﮐﺘﺎب ﺣﻴﺎة ﻣﺤﻤﺪ ﺟﻠﺪ اول)  ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ.  [ﻣﺤﻤﺪ ﺣﺴﻴﻦ هﻴﮑﻞ ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪار، ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ و روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎر ﻣﺼﺮی، ﻣﺆﻟﻒ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎی ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ از ﺟﻤﻠﻪ

ﮐﺘﺎب «ﺣﻴﺎت ﻣﺤﻤﺪ» در دو ﺟﻠﺪ، ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺑﻮاﻟﻘﺎﺳﻢ ﭘﺎﻳﻨﺪﻩ]

27

 [اﻣﻴﻞ درﻣﻨﮓ هﺎﻳﻢ Emile Dermengheim ﻣﺆﻟﻒ ﮐﺘﺎب «ﻣﺤﻤﺪ»]

28

 [ﺳﻮرﻩ ١٧ ﺑﻨﯽ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻳﺎ اﻻﺳﺮاء]

29

  [ﺟﺎﻣﻊ اﻗﺼﯽ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﺰرگ ﻣﻌﺮوف در ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﮐﻪ در ﺳﻤﺖ ﺟﻨﻮب ﺟﺎﻣﻊ اﻟﻘﺒﻪ ﻳﺎ ﻣﺴﺠﺪ ﻋﻤﺮ و در ﮐﻨﺎر دﻳﻮار ﻧﺪﺑﻪ ﻧﻴﺎﻳﺸﮕﺎﻩ ﻳﻬﻮدﻳﺎن

واﻗﻊ اﺳﺖ

30

  [ﻧﺼﻴﺮاﻟﺪﻳﻦ ﻃﻮﺳﯽ، اﺑﻮ ﺟﻌﻔﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ ﻃﻮﺳﯽ، ﺗﻮﻟﺪ در ﺣﺪود ١٢٠٠ ﻣﻴﻼدی در ﻃﻮس ﺧﺮاﺳﺎن.  در ﻧﺨﺴﺖ از ﻃﺮﻓﺪاران ﻓﺮﻗﻪ

اﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻴﻪ ﺑﻮد.  ﺑﺎ ﻳﻮرش هﻼﮐﻮﺧﺎن ﻣﻐﻮل ﺑﻪ اﻳﺮان، ﺑﺎ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺑﻪ اﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻴﺎن از ﺁﻧﺎن ﺟﺪا و ﺑﻪ   هﻼﮐﻮﺧﺎن ﭘﻴﻮﺳﺖ.  ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ هﻼﮐﻮﺧﺎن

ﮐﺸﺘﺎر وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ از اﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻴﻪ ﮐﺮد.  ﻣﻮرﺧﻴﻦ اﺳﻼﻣﯽ وی را ﻋﺎﻣﻞ ﺳﻘﻮط ﺑﻐﺪاد ﺑﻪ دﺳﺖ هﻼﮐﻮﺧﺎن ﻣﯽ داﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﺒﺐ ﮐﺸﺘﺎر ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ و ﺁﺧﺮﻳﻦ

ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻋﺒﺎﺳﯽ ﺷﺪ.  وی وزﻳﺮ هﻼﮐﻮﺧﺎن ﺷﺪ و رﺻﺪﺧﺎﻧﻪ ای ﺑﺮای ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻌﺪ و ﻧﺤﺲ ﺑﺮای ﺧﺎن ﻣﻐﻮل و ﺳﺘﺎرﻩ ﺷﻨﺎﺳﯽ در ﻣﺮاﻏﻪ ﺑﻨﺎ

ﮐﺮد. ﺁﺛﺎر ﻓﺮاواﻧﯽ در ﻧﺠﻮم و ﻣﺴﺎﺋﻞ اﺳﻼﻣﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ و در ١٢٧٣ ﻣﻴﻼدی ﻓﻮت ﮐﺮد

31

 [ارﻧﺴﺖ رﻧﺎن ١٨٢٣ -١٨٩٢)Ernest Renan) ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ و دﻳﻦ ﺷﻨﺎس ﻓﺮاﻧﺴﻮی، ﮐﺘﺎب «زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻣﺴﻴﺢ» از وی ﺳﺒﺐ ﺑﺤﺜﻬﺎ و ﻣﺠﺎدﻻﺗﯽ

در ﮐﻠﻴﺴﺎی ﻣﺴﻴﺤﯽ ﺷﺪ. وی ﭘﻴﺮاﻣﻮن اﻳﺮان و ﺟﻨﺒﺶ ﺑﺎﺑﯽ ﺁﺛﺎری ﺧﻮاﻧﺪﻧﯽ دارد. دﺷﺘﯽ از ﮐﺘﺎب «زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻣﺴﻴﺢ» در ﻧﻮﺷﺘﻦ «ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل» 

ﺳﻮد ﻓﺮاوان ﺑﺮدﻩ اﺳﺖ]

32

  [اﻣﻴﻞ ﻟﻮدوﻳﮓ ١٨٨١ –  ١٩٤٨  Emil Ludwig ) در ﺣﻘﻴﻘﺖ Emil Cohn اﻣﻴﻞ ﮐﻬﻦ ﺑﻴﻮﮔﺮاﻓﻴﻬﺎی اﻓﺴﺎﻧﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﭘﻴﺮاﻣﻮن اﺳﺘﺎﻟﻴﻦ، ﻣﺴﻴﺢ،

روزوﻟﺖ، ﻣﻴﮑﻞ ﺁﻧﮋ و ﺑﺴﻴﻤﺎرک ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳ